Η εμπειρία της βεβαιότητας

Το μαγευτικό σημερινό μάθημα από έναν διευθυντή Χειρουργικής του εδώ νοσοκομείου, έληξε με αυτά τα δυο συμπεράσματα:

1. "Η βεβαιότητα του σήμερα πρέπει να είναι η αμφιβολία του αύριο".
2. "Η εμπειρία σου μαθαίνει τι να μην κάνεις, όλα τα άλλα είναι γραμμένα στα βιβλία".

Τελικά μεγάλο πράγμα η ολοκλήρωση της προσωπικότητας του ατόμου. Ίσως έτσι ολοκληρώνει και τις αναζητήσεις του (ή μήπως είναι η απαρχή για νέες, πιο μεγάλες και πιο αβέβαιες...;).

Μέχρι τότε όμως, τα ποδάρια εξακολουθούν να τρέμουν σαν βραστά μακαρόνια!

This is Sparta (today)...

Δημοσιεύω ένα mail όπως ακριβώς το έλαβα από την φίλη μου, δεσποινίδα Σεμίραμις, βέρα Σπαρτιάτισσα που αγωνιά για την σημερινή επιβίωση της ιστορικής αίγλης της ένδοξης πόλης των Λακαιδαιμονίων. Στη Σπάρτη σήμερα υπάρχουν πολλοί μετανάστες κυρίως από χώρες της Μέσης Ανατολής που πραγματικά "ψωμολυσσούν", που λέμε εμείς εκεί κάτω. Η κατάσταση όμως είναι τραγική... μιλάμε ότι οι άνθρωποι τρώνε από τους κάδους απορριμμάτων των άλλων ανθρώπων... ειρωνικό ε;;

" Έλα βρε συ, Στρατή μου,

αχ αχ, λέω.

Γιατί με πιάσανε οι προβληματισμοί μου, κ δυστυχώς όχι σε κάτι δικό μου, ώστε να ξέρω να κινηθώ, να το λύσω, αλλά, στα της κοινωνίας μας... στα οποία δεν ξέρω τι ορίζω...

Πέραν του γενίκοτερου προβλήματος με τους μετανάστες -κάποιοι τους τάξανε όνειρα & κάποιοι έκλειναν τα μάτια όταν έμπαιναν στη χώρα μας- κ τώρα που είναι εδώ, τι φταίνε αυτοί, που αν πεινάνε κλέβουν οεο? Ένστικτο επιβίωσης απλώς?

Κ αρχίζει ο κύκλος της εχθρότητας, της δυσανέχιας. Κ δε φταίμε ούτε εμείς, ούτε οι ξένοι αυτοί που ελαφρά τι καρδία προωθούν τέτοιες συνθήκες κοινωνικής νοσηρότητας...

Συνειδητοποιώ ότι ο Δήμαρχος της Σπάρτης, μετά από εγκεφαλικό, μετά από ένα χρόνο άδεια, εμφανίζεται σε καροτσάκι σε κάποιο συμβούλιο, (γιατί αλοίμονο, πρέπει να δώσει το παρών για να μην καθαιρεθεί απ' το νόμο)!!! Κ ήθελα να'ξερα αν επικοινωνεί, ή αν είναι οι συγγενείς του που τον κρατούν στη θέση του....

Συγγνώμη, αφήνουμε κάποιον με μειωμένη όραση στο τιμόνι.... !!!! ???

Αχ Σπάρτη μου, κ διάβαζα ενθουσιασμένη αυτές τις μέρες, τον Ηρόδοτο της Α' Γυμνασίου μας.... τα των Περσικών πολέμων, τα των Θερμοπυλών, κ πόσο μεγάλοι οι πρόγονοι μας, πόσο μικροί εμείς, να κλείνουμε το Μουσείο, κ κααααποια στιγμή μήπως, λέω μήπως, αρχίσουν τα έργα για την επέκταση του. Ως τότε, ναι, ας είναι κλειστό. Αχ.

Τι είναι η ψήφος ρε συ??? Είναι τίποτα?? Γιατί είναι τόσο ελάχιστη?? Γιατί δε νιώθουν τίποτα αυτοί εκεί πάνω?? Ότι "μήνυμα" κ να στείλει ο λαός, αυτοί θα το μεταφράσουν κατάλληλα, κ σίγουρα οι καρέκλες τους δε θα κλωνιστούν.

Κ ο λαός στέλνει τους ίδιους!! Στέλνει τους ίδιους!

Κ με το να τα σκέφτομαι μόνο κ να σε ζαλίζω κ σενα που τα έχεις επίσης σκεφτεί χιλίαδες φορές δεν αλλάζω κάτι! Δεν κάνω τίποτα. Δε λογιέμαι έξυπνη κ αρκετή που τα σκέφτηκα, γιατί το αποτέλεσμα είναι μηδεν. Κ η ψήφος δεν αρκεί για να πούμε ότι κάτι κάναμε. Αλοίμονο, είναι το λιγότερο... (είναι υποχρέωση άλλωστε....). Κ όμως, θα συνεχίσω στην καθημερινότητα μου, μετά από αυτό το ενθουσιώδες ξέσπασμα....

Σε φιλώ, πρέπει να σ'αφήσω τώρα."

Το μόνο σχόλιο που μπορώ να κάνω, είναι να παραθέσω το νόμο 3434/06 -τον βρήκα επιτέλους!- που κατοχυρώνει επίσημα πώς η λευκή ψηφος -που για μένα είναι ψήφος διαμαρτυρίας- αμαυρώνεται, βιάζεται, εξευτελίζεται και τελικά νεκρώνεται από το ίδιο το πολιτικό σύστημα της δημοκρατίας που η ίδια τη δημιούργησε για να τη στηρίζει δημοκρατικά... Ξανά ειρωνικό ε;

Θαυμάστε τα ονόματα των κυρίων που νοιάζονται για μας, για τους δίπλα μας, για ένα καλύτερο αύριο εθνικό μα και παγκόσμιο...

Τα υπόλοιπα σχόλια δικά σας...

Πραγματικά αναρωτιέμαι τι πρόσωπο έχει σήμερα η Σπάρτη; Ή τι έχει μείνει από εκείνη την ιστορική Σπάρτη, με την αυστηρή κοινωνική οργάνωση και δομή που εκπαίδευε όσο καλύτερα μπορούσε τα παιδιά της με απώτερο σκοπό όμως να την προστατεύσουν;;; (μη μου πείτε το γαμημένο το ΚΕΕΜ, γιατί ο μόνος σκοπός της αυστηρότητας του είναι να ξεκαυλώνουν κάποιοι παπάρες καραβανάδες σε απλά φανταράκια... Μαλάκες στρατιωτικοί!!! Κακώς εννοείται την αυστηρή εκπαίδευση: ο βασιλιάς Λεωνίδας πολεμούσε, έτρωγε, κοιμόταν και έκλανε δίπλα στους υπόλοιπους 300, και όχι μέσα από τη λιμουζίνα του, πίσω από την εφημερίδα του Πρωταθλητή ή μέσα από τα αστέρια και τις φλόγες στο πέτο... Άντε συγχίστηκα πάλι!) Μήπως εκείνοι οι 300 προσπάθησαν κάτι να μας πουν και εμείς δεν το καταλαβαίνουμε; Μήπως μόνο αν η κοινωνία βοηθήσει τα παιδιά της, θα βοηθηθεί και η ίδια τελικά...;;

Αν αυτά τα ερωτήματα παραείναι βαριά... ακολουθήστε τη δεύτερη άποψη του προηγούμενου post και παραγγείλετε μια πίτα, μόνο μην ξεχάσετε να βάλετε και πατάτα, γιατί αλλιώς...

Μετά από εφημερία...

Και το ερώτημα όταν πας να ξαπλώσεις το βράδυ μετά από εφημερία ξεπηδά σαν σάτυρος: τι κάνεις όταν όλα γύρω σου, δείχνουν ότι βαδίζεις δρόμο που αντικρούεται με το είναι σου… Τελικά, ποιος είστε κύριε; αναρωτιέσαι, μα όλο και κατευθύνεσαι κόντρα στον εαυτό σου. Ως πότε θα το κάνεις αυτό; Και κυρίως γιατί να το κάνεις αυτό; Γιατί να αυτοβασανιζόμαστε όταν μάλιστα ερχόμαστε σε τούτον τον κόσμο μια και μοναδική φορά; Απαντήσεις δεν θα δοθούν ποτέ επακριβώς… Ίσως να μην υπάρχουν κιόλας, ίσως τα ερωτήματα να είναι εσφαλμένα… Το τι πραγματικά θέλουμε, είναι κάτι ασταθές, αβέβαιο -πλην ελαχίστων περιπτώσεων- και αλληλοεπηρεαζόμενο από πλείστους παράγοντες που ο καθένας με τη σειρά του είναι ασταθής, αβέβαιος… και ουκ έσται τέλος της αναζήτησης της πορείας της σκέψης μας, μιας και έχει ήδη χαθεί σε χαοτικά μονοπάτια!

Τι κάνεις σε αυτήν την δύσκολη φάση;

1. Η μια άποψη λέει να το βασανίσεις και να το ξαναβασανίσεις το μυαλουδάκι σου, να μείνεις άυπνος, ώσπου τελικά μέχρι να πας κάπου στα 80 χρόνια (αισιόδοξο με βρίσκω!) και να αντιληφθείς ότι τελικά όλο αυτό το βασανιστήριο απέβη άκαρπο, μιας και ο όμηρος που κρατάς μέσα σου κλειδωμένο και τον ανακρίνεις, δεν έβγαλε ούτε άχνα όσον αφορά τα καυτά σου ερωτήματα τόσα χρόνια... Ίσως όμως αυτά που σου δίνει σαν αποτελέσματα να είναι α) η σιωπή, για την οποία λέγαμε σε προηγούμενο post και β) η αντοχή να γεννάς νέο ερώτημα όταν στο προηγούμενο δεν βρίσκεις απάντηση!

Ναι, αλλά δύσκολος αυτός ο δρόμος και μακρύς βρε παιδιά… Πόσο δίκαιο είχε κάποιος, κάπου, κάποτε όταν έλεγε ότι «ο βίος βραχύς, η τέχνη μακρά…»

Δάσκαλε! Πού ήσουν όταν σε χρειαζόμουν;;

2. Η άλλη άποψη είναι να τσακίσεις δυο πίτες με σουβλάκι καλαμάκι από τον «ΚαλοΦαγά», να πάρεις και μια ανθρακούχο πορτοκαλάδα (ναι, ναι η γνωστή από πορτοκάλι…) και να αράξεις σπιτάκι σου ακούγοντας Loreena Mckennitt, παρέα με κάτι ξενυχτισμένες κατσαρίδες με τα κατσαριδάκια τους που κάνουν νυχτερινή τσάρκα στη λεωφόρο που ενώνει το φουρνάκι με το ψυγειάκι στην κουζίνα σου, ελπίζοντας ότι η αυριανή μέρα θα σε βρει πιο ανθεκτικό στα αμείλιχτα χτυπήματα των ισχυρών ερωτημάτων της πανέμορφης αλλά εκδιδόμενης επί χρήμασι κυρίας που είναι γνωστή στην πιάτσα με το χαϊδευτικό όνομα «Ζωή»! Χα… είπα «ελπίζοντας»… Κύριε Καζαντζάκη, είμαι ακόμα πολύ μακριά από την ελευθερία της ψυχής μου…

Μπαλάντα ενός φυλακισμένου

Όσο τα μάτια μένουν σφαλιστά
τον ήλιο δεν θα βλέπω
να μου χαρίζει ονείρατα
και μπόρεση ν’ αντέχω.

Ω, ήλιε!
Έλα και κάψε μου τα βλέφαρα
λευτέρωσε των ομματιών την κόρη
μήπως βγει απ’ τη φυλακή του δράκοντα
το φοβισμένο μου αγόρι.

2003
by astromonos

"Ελεύθερη Πτώση" - Ζερβουδάκης Δημήτρης - Αλκαίος Άλκης

Δάσκαλοι

Υπάρχουν άτομα που είναι φωτεινοί σηματοδότες στον δρόμο που έχεις διαλέξει. Τι λέω; Κάτι περισσότερο από φωτεινοί σηματοδότες... είναι πηγή έμπνευσης, είναι δύναμη και στήριγμα σε δύσκολες στιγμές. Με άλλα λόγια είναι πραγματικά δάσκαλοι...





Να ένας από αυτούς, που δεν τον γνώρισα προσωπικά, αλλά μέσα από τα γραφόμενά του σε βιβλίο της σχολής:

Πόσο σπάνιο είναι να μαθητεύσεις δίπλα σε τέτοιους ανθρώπους! Με αυτούς στο πλευρό σου, δεν έχεις να φοβηθείς καμία φουρτούνα που απειλεί να σου σπάσει την μικρή σου σκούνα...

Σαν τα 101 σκυλιά στο αμπέλι της Δαλματίας!

Αν θέλετε να καταλάβετε ακριβώς σε ποιούς αναφέρομαι με το προηγούμενο post καλό είναι να αφιερώσετε λίγο χρόνο και να κάνετε τις εξής ενέργειες:



α) Δείτε την ταινία "Harrison's Flowers", είναι δυο ωρίτσες αλλά αξίζει ( το trailer της οποίας είναι εδώ http://www.youtube.com/watch?v=B2IxJHAxGAM )



β) Διαβάστε το βιβλίο του Μενέλαου Λουντέμη: "Το ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα", είναι αρκετές ωρίτσες διάβασμα, αλλά πάλι αξίζει



γ) Ρίξτε μια ματιά στις παρακάτω εικόνες...

Είναι από το Άουσβιτς της Πολωνίας...

Καλά να περνάτε!

100!

Το blog αυτό συμπληρώνει την 100ή του ανάρτηση σήμερα! Δεν ξέρω πώς να νοιώσω για αυτό, δεν ξέρω τι καλά καλά είναι αυτό το blog...

Για πότε ξεκίνησε σαν πείραμα και κυρίως σαν διέξοδος από το στρατό και για πότε μου έγινε καθημερινή σχεδόν έγνοια, ούτε που το κατάλαβα... Και ποιός; Εγώ, ένας άσχετος με τους υπολογιστές...

Η αλήθεια είναι ότι δεν με νοιάζει τι αντίκτυπο έχει αυτό το blog, ή από ποιούς και πόσους διαβάζεται. Με νοιάζει που μου επιτρέπει να δίνω μορφή και υπόσταση σε κάποιες από τις καθημερινές μου ποικίλες σκέψεις. Νοιώθω ότι με αυτόν τον τρόπο, μια ηλεκτρική εκκένωση στα κύτταρα του εγκεφάλου μου δεν χάνεται, ακολουθώντας πιστά τον δρόμο της εντροπίας, αλλά μένει κάτι από την έντασή της, το δυναμικό της (και την δυναμική της), κάτι που δεν θα χαθεί στο διάβα του συμπαντικού βίου. Είναι μια παρακαταθήκη, αυτό αισθάνομαι. Για ποιόν; θα αναρωτηθείτε φυσικά! Η απάντηση είναι: για όποιον... Η σπουδαιότητά του όμως δεν έγειται τόσο στο να διαβαστεί, όσο στο να κατασκευαστεί και να διοχετεύσει αυτήν την ηλεκτρική δύναμη που είπα πριν.

Το blog αυτό δεν είναι τόσο για τους αναγνώστες, αλλά για αυτόν που το γράφει κυρίως (παρά ταύτα, θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους κάνουν τον κόπο και διαβάζουν ή σχολιάζουν τις αναρτήσεις). Είναι ένα πράγμα όπως και το ημερολόγιο που είχαμε όταν ήμαστε πιτσιρίκια, θυμάστε...; Ναι, ναι, εκείνο το μικρό ημερολογιάκι που μάλιστα είχε και λουκετάκι με κλειδάκι για να μην το ανοίγουν άλλοι και μας κλέψουν τα πιο μύχια κυβερνητικά μυστικά που κρύβαμε εκεί...;! Η μόνη διαφορά είναι ότι τώρα το ηλεκτρονικό ημερολόγιο αυτό δεν φοβάμαι να το δείξω στον οποιονδήποτε και να το θέσω υπό την κριτική οιουδήποτε περαστικού από αυτήν εδώ την ηλεκτρονική μου γειτονιά! Στοιχείο ωριμότητας αυτό το "δεν φοβάμαι"; Στοιχείο μοναξιάς; Ειλικρινά δεν ξέρω...

Όλη αυτή η προσπάθεια πάντως θέλω να αφιερωθεί κάπου: σε όλους εκείνους που ανά τους αιώνες δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να ανοίξουν την καρδούλα τους, που δεν τους δόθηκε ποτέ το βήμα να βροντοφωνάξουν τον πόνο τους και τις πληγές τους, που κανείς δεν τους επέτρεψε να ρίξουν λίγο φως στις πιο σκοτεινές ανησυχίες και στα πιο ψυχοπλακωτικά ερωτηματικά τους, που η εντροπία έσβησε δια παντός κάθε ηλεκτρική σπίθα που με τόσο κόπο ίσως είχε παραχθεί...

Αφιερώνεται σε όλους εκείνους δηλαδή που άφησαν την σιωπή να μιλήσει εκ μέρους τους...

Και επειδή η σιωπή είναι στοιχείο ηρωικό, αυτό το τιποτένιο blog αφορά εκείνους τους ήρωες της περασμένης, της παρούσας και της μέλλουσας καθημερινής ζωής που δεν τους ξέρω προσωπικά έναν προς έναν, αλλά νοιώθω προσωπικά από έναν προς έναν το φως τους να με καίει και να φωτίζει τις μέρες μου, μα κυρίως τις νύχτες μου.


Άντε συνταξιδιώτες! Καλή μας συνέχεια!

http://www.youtube.com/watch?v=hi1TGv1498Y

Εθνομουσικοθεραπεία

Ψες βράδυ παρακολούθησα ένα σεμινάριο της εταιρείας Πολιτιστικής Ανάπτυξης Λέσβου «ΑΙΟΛΙΣ» με κύριο ομιλητή τον Dr. Gerhard Tucek από το Institute of Ethnomusic Therapy of Austria, σε έναν πολύ όμορφο χώρο στη Σκάλα Λουτρών, δίπλα στη θάλασσα. Το θέμα της διάλεξης ήταν η «εθνομουσικοθεραπεία» ή αλλιώς η «θεραπευτική επίδραση της παραδοσιακής μουσικής».



Ενδιαφέρονται όσα είπε, όσα έδειξε και όσα έπαιξε (ούτι και άρπα). Μου έδωσε να καταλάβω για ακόμα μια φορά κάποια βασικά πράγματα στην μουσικοθεραπεία:


1. Πώς και γιατί η μουσική, και δη η παραδοσιακή μουσική, επιδρούν τόσο στην φυσιολογία όσο και στην παθολογία του ανθρώπου. Αρχίζουν να φαίνονται μονοπάτια που εξηγούν αυτήν την επίδραση με επιστημονικό τρόπο.


2. Η μουσικοθεραπεία δεν είναι μια απλή μορφή ψυχοθεραπείας, αλλά κάτι βαθύτερο, με αντίκρισμα και στην οργανική φύση του ανθρώπου. Είναι ένας φορέας επικοινωνίας και επειδή η επικοινωνία είναι βασικό φάρμακο στην ανθρώπινη επιβίωση, η μουσική τελικά είναι φάρμακο.


3. Πόσο σημαντικό είναι η ολιστική θεώρηση του ανθρώπου-ασθενούς από τον θεράποντα, πόσο δύσκολο είναι να αντιλαμβανόμαστε τις ιδιαίτερες ανάγκες της κάθε προσωπικότητας που έχουμε απέναντί μας σαν φορείς υπηρεσιών υγείας, και πόσο λεπτεπίλεπτο μα κεφαλαιώδους σημασίας είναι να εξατομικεύουμε τη θεραπεία που δίνουμε. Θεραπεύουμε ανθρώπους και όχι αρρώστιες.


4. Η μουσικοθεραπεία δεν αντικαθιστά την κλασσική ιατρική, αλλά την συμπληρώνει, την εξανθρωπίζει, την κάνει πιο ευπρόσδεκτη στον ασθενή.


5. Πόσο πίσω είμαστε εδώ στην κυρά-Ελλαδίτσα μας σε τέτοια θέματα ολιστικής θεώρησης του συνανθρώπου μας…

Ο καρδιολόγος και συνθέητς Θανάσης Δρίτσας παλεύει να καταφέρει μια αλλαγή στον τρόπο ιατρικής αντίληψης, για να δούμε όμως τελικά τι θα γίνει! Αν έχετε 2 ωρίτσες από τον πολύτιμο χρόνο σας ρίξτε μια ματιά και ρίξτε και μια αυτιά (μα κυρίως ρίξτε μια γερή στα αυτιά του Αυτιά!!) στην παρακάτω συνέντευξη:

http://antifono.gr/portal/index.php?option=com_content&view=article&id=1164:2009-05-02-11-48-01&catid=130&Itemid=288

Μου άρεζε (έχει σημασία το «ζ» αντί του «σ») αυτό που είπε ο καθηγητής στην χθεσινοβραδινή ομιλία σε κάποια φάση:


«...Η ζωή είναι μια παράσταση. Και μια παράσταση για να είναι παράσταση, χρειάζεται και άλλοι να είναι παρόντες σε αυτό το έργο, χρειάζεται όλους εμάς…»


Με άλλα λόγια παράδοση, νέες τεχνολογίες και νέες τεχνογνωσίες χρειάζονται όλα μαζί να συμμετάσχουν στην προάσπιση της υγείας του ανθρώπου, η οποία είναι μία, αδιάσπαστη, αδιαίρετη και ομοούσια, και οι παπαριές περί οργανικής και ψυχικής διαφοροποίησης πρέπει επιτέλους να παραμεριστούν στον κόσμο των παροχέων υγείας!

Η εικόνα αυτή τραβήχτηκε από το χώρο της χτεσινής ομιλίας, όταν τυχαία κοιτάζοντας το χώρο γύρω μου είδα ότι μια μηχανή του σήμερα είχε αράξει δίπλα σε μια μηχανή του χτες. Έτσι πρέπει πιστεύω να είναι και η θεώρηση του ανθρώπου για τη ζωή: όλα πρέπει να είναι μια αγκαλιά, το χτες με το σήμερα να προχωρούν χεράκι χεράκι και όχι να ανταγωνίζονται σε έναν -τελικά- στημένο αγώνα δρόμου!

Ακούστε αυτό το τραγούδι και πείτε μου: δεν θεραπεύει κάθε πληγή;!

"Μελαχροινό μου" - Παραδοσιακό Αιγαίου

Everybody hurts but... everybody forgives?

"Everybody hurts" -The Corrs - REM

Οκ, ο καθένας μας πληγώνει και κάνει λάθη, αλλά ποιός έχει τη δύναμη να συγχωρεί πραγματικά και να δέχεται τον άλλον όπως είναι; Χωρίς να θέλει να αλλάξει τον σύντροφό του ή χωρίς να θέλει να προβάλλει πάνω σε αυτόν δικά του στοιχεία (ή στοιχειά... αν προτιμάτε!); Τελικά πόσο εύκολο είναι να δεχτούμε ότι ο άλλος είναι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ από εμάς; Αλήθεια συνειδητοποιείται αυτή η έννοια ή τελικά δεν μπορούμε να δούμε τίποτε παραπέρα από τη μύτη μας...;

Το μεγαλύτερο λάθος είναι να μην επιτρέπεις στον άλλον να κάνει λάθη. Μόνο έτσι οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά, αγκαλιάζονται και αγγίζονται... Ο ένας βοηθά τον άλλον και τελικά ανα-κινούμε (από το "ξανα-κινάμε από την αρχή") τους μικρούς μας βίους! Και τελικά διασταυρώνουμε τους μικρούς μας βίους, όσο μικροί ή μεγάλοι, στενοί ή φαρδιοί και αν είναι...

Ένας ξένος που μου μοιάζει

Κοιτάω το είδωλό μου στο τζάμι του τρένου

και αντικρίζω την όψη ενός ξένου,

ποιος είναι αυτός που κρυφά μ’ ακολουθεί

ποιον θέλει να μου υποκριθεί;

Γυρίζω από μια μάχη που δεν ξέρω αν με έχρησε

επιτέλους νικητή ή ηττημένο,

μα νοιώθω τώρα που η αυγή το φως της έχυσε,

πως πάλι εμφύλιο στο διάβα μου προσμένω.

Οι εμπειρίες άσβηστες στα γκρίζα βλέμματά μας,

μαρτυρούν πότε αλήθειες και πότε τα ψέματά μας,

αυτά τα βλέμματα είναι τα πιο βαριά δεσμά μας,

πώς θ’ αντικρύσουμε μ’ αυτά τ’ αθώα τα παιδιά μας;

Για πόσο ακόμα θα μας καιν τα μαύρα δάκρυά μας;

Σε ρωτώ πώς να αφήσω τον ιδιωτικό μου βίο

και απαντάς: «η χαρά είναι για να μοιράζεται στα δύο…»

σου λέω δεν μπορώ ν’ ακούσω τον καθάριο του σύμπαντος ήχο,

όταν η μορφή σου παρεμβάλλεται

και μου λες: «νοιώσε της καρδιά σου τον αδύναμο χτύπο

και άσε το σώμα σου να πάλλεται…»

Άλλη μια νύχτα ξάγρυπνος,

προσκέφαλο ζεστό γυρεύω,

όσο θα είμαι ψεύτης κι άδικος,

γαλήνη να μην εύρω…

by astromonos



(μετά τη διόρθωση από το μικρό μπάχαλο που προκέλεσε ο δαίμων του ηλεκτρονικού τυπογραφείου...)

Τα Corr-άκια

Αν αυτή δεν είναι μουσική κατευθείαν από τα αστέρια τότε ποιά είναι;!

"The Corrs" - Instumental

"When the stars go blue" - The Corrs and Bono

Και αν αυτά τα αδερφάκια δεν είναι άγγελοι που παίζουν κάπου εκεί ψηλά στα σύννεφα, τότε τι είναι;!

Άκη, πώς πάλλονται και αλλαλάζουν τα κύμβαλα...;;;
Στέλιο, πώς πνέει το φυσερό σε αυτά τα βελουδένια δάχτυλα...;;;
Και η βασίλισσα, πώς αγκαλιάζει και χαϊδεύει τον βασιλιά της μουσικής...;;;

Φωτιά μου εσύ

Είναι στιγμές που νοιώθεις

τα ρούχα σου να παίρνουν φωτιά,

όταν μια δύναμη σε διαποτίζει

από την κορφή ως τα νύχια.

Αυτές τις στιγμές θες να φωνάξεις,

να τρέξεις, να πετάξεις.

Είναι η δική σου η δύναμη,

τη νοιώθεις που σου κτυπά

της καρδιάς τις πύλες.

Θες να ξεφύγεις από ότι σε κρατά

δεμένο σε τούτες τις πέτρες

και αυτή η δύναμη υπόσχεται

πως θα βγεις από τη φυλακή σου.

Δεν σου μαρτυρά τον τρόπο,

μα υπόσχεται πως σίγουρα θα βγεις…

Νύχτες ολόκληρες αναρωτήθηκα

από ποιους μακρινούς κόσμους

να ξεκινά αυτή η δύναμη,

μα και νύχτες αναρίθμητες

ονειρεύτηκα τους άγνωρους κόσμους

που μου τάζει…

Με τη δύναμη αυτή τα μάτια μου

βλέπουν αυτά που κρύβονται

πίσω από τα δικά σου μάτια,

τα αυτιά μου αφουγκράζονται ήχους

που εσύ δεν δίνεις σημασία,

το σώμα μου χορεύει σε ρυθμούς

που για σένα είναι απλά

ρυθμοί καθημερινότητας.

Με τη δύναμη αυτή αρθρώνω λόγο,

φυλακίζω το φως, ξεγελάω τις νότες,

γελάω μόνος στο σκοτάδι,

συνειδητοποιώ ότι υπάρχει

ένας άλλος κόσμος γύρω από σένα,

ένας κόσμος που επιτρέπεται

μόνο οι αλαφροΐσκιωτοι να μπουν…

Είναι η δύναμη που ρίχνει φως

στα σκοτάδια του μυαλού,

που με αναγεννά μετά κάθε πυρπόληση,

που με κρατά πιστό στο δρόμο

ενός περιπετειώδους παιχνιδιού,

που μου σκίζει το τρύπιο κοστούμι

που χρόνια συντηρούσα και με τραβά

σε χορό ερωτικό.

Είναι αυτή η δύναμη που τελικά

θα με τρελάνει, όπως τρελαίνεται ο δεσμώτης

ακούγοντας μόνο τον ήχο

από τις βαριές αλυσίδες του.

Αυτή η δύναμη μου φωνάζει:

«Χόρεψε την ψυχή σου

στο ρυθμό των ονείρων σου

και μην ακούς τις σειρήνες της μάζας»

και εγώ με σκυφτό κεφάλι ρωτώ:

«Δύναμη, απάντησέ μου αν μπορείς

να με συντροφεύεις για πάντα…»

και αυτή απαντά:

«Εγώ είμαι μόνο η σπίθα,

η φωτιά διατηρείται από

τη δική σου ανάσα…

όσο πιο μεγάλη η ανάσα

τόσο πιο μεγάλη η φωτιά!»

20/9/2006

by astromonos

Η μουσική των αστέρων

Απόψε το θέμα μας είναι "η μουσική των αστέρων"!

Τι μελωδίες στάζουν πάνω στο κεφάλι μας ρε παίδες...! Όποτε έχω ακεφιές, αρκεί να ρίξω ένα βλέφαρο εκεί ψηλά και μένω άφωνος από όλα αυτά που ακούω, μα κυρίως από όλα αυτά που δεν ακούω και φαντάζομαι ότι μπορεί να υπάρχουν...

Ολόκληρη ορχήστρα απόλυτα συντονισμένη, αιώνες τώρα ακούραστη, παίζει του σύμπαντος τα πάθη... Οι αστέρες έχουν πιάσει το χορό για τα καλά, οι πλανήτες τραγουδούν έναν αλήτικο σκοπό, και οι κύριοι γαλαξίες στην πρώτη σειρά των καθισμάτων απολαμβάνουν το θέαμα και χειρο-κροτούν στη λήξη κάθε κύκλου ασμάτων! Πίσω τους, συγκινημένοι κάποιοι μεσήλικες πάλσαρ αφήνουν τα δάκρυά τους να μιλούν αντί αυτών...

Και εμείς οι λιλιπούτιοι ακροατές, στην πίσω πίσω σειρά της κοσμικής αίθουσας, στη γαλαρία -εκεί που οι θέσεις είναι οι πιο "φθηνές"- ψηλώνουμε στις μύτες των ποδιών μας -και όχι μόνο των ποδιών- για να αντιληφθούμε τι γίνεται επί σκηνής... Και αν τυχόν δεν μπορούμε να καταλάβουμε το σκοπό που παίζουν οι μουσικοί, λέμε περιφρονητικά: "φάλτσοι είναι..."! Τι περίεργη γειτονιά, αυτή της γαλαρίας.

Αν τύχει όμως και τραβήξουμε λίγο τα αυτιά μας (γιατί μας χρειάζεται...) ίσως επιτρέψουμε να χωρέσει καμιά από αυτές τις μυστικές μελωδίες και ίσως τότε συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε! Διότι αν τραγουδάμε, ίσως ξαναβρούμε τα ονείρατά μας και ίσως πάψει λιγουλάκι η ψυχή μας να βασανίζεται από τα παθήματά μας. Ίσως επίσης φανούμε σαν φάροι για το δρόμο κάποιων ναυαγών που παλεύουν με τα κύματά τους... Ίσως και κάποιοι φανούν σαν φάροι για τους δικούς μας χαμένους δρόμους και συμπαραστάτες στις δικές μας μάχες.

Ανοίγουμε τα αυτιά μας λοιπόν! Το ταξίδι ανάμεσα στις Σειρήνες τελείωσε. Το πλοίο άραξε στο λιμάνι για επισκευή. Έρχονται φουρτούνες και μεγαλύτερα και πιο μακρινά ταξίδια. Είναι η ώρα να μονταριστούν κάποιες τρύπες!

"Όταν τραγουδάω"

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Μελίνα Κανά

Με κλειστά τα μάτια πάντα τραγουδάω
γιατί στην καρδιά μου ο Ζέφυρος φυσά.
έλα σκόρπισέ με Ζέφυρε σαν στάχτη
σ' ολονών τα βάθη τα επτασφράγιστα.

Αχ ζωή μάγισσα
να σε μάθω άργησα

Κάθισε κοντά μου Θάμυρι να πούμε
τη χαρά του κόσμου, το παράπονο.
κάθε μέρα χάνω, χάνω το όνειρό μου
και το ξαναβρίσκω όταν τραγουδώ.

Αχ ζωή μάγισσα
να σε μάθω άργησα

Τα τραγούδια παίρνουν κάτι απ' την ψυχή μας
και το μεταφέρουν στο στερέωμα
όπου αναβοσβήνει σαν θλιμμένο πάλσαρ
και το δρόμο δείχνει, για τους ναυαγούς.

Αχ ζωή μάγισσα
να σε μάθω άργησα



Υ.Γ.: Θεωρώ ότι η Μελίνα Κανά είναι μια από τις πιο όμορφες γυναίκες που έχουν αντικρύσει τα μάτια της ψυχής μου...

Οριά-ζωντας

Ορίζοντας

Στα κακοτράχαλα μονοπάτια

που οδηγούν στην παλιά ακρόπολη της Αρκάσας

έχεις στραμμένα προς τα κάτω συνεχώς τα μάτια

με μόνο σύντροφο το συριγμό της λαχανιασμένης σου ανάσας

Όταν κάποτε φτάσεις στην κορφή

αγναντεύεις με θαυμασμό της φύσης τη γιορτή

ακτή, θάλασσα, ορίζοντας, ουρανός,

όλα δεμένα αρμονικά χέρι χέρι στο χορό του Ενός

Προβάλλοντας το γαλάζιο της θάλασσας σε αυτό του ουρανού

αναρωτιέσαι ποιο να είναι καθρέπτης ποιανού

και όταν αντικρίζεις ένα φως σε ευθεία,

που οι άνθρωποι το λεν ορίζοντα,

παγιδεύεσαι… διαχωρίζει ή ενώνει η γραμμή αυτή;

Ο ορίζοντας συνδέει θάλασσα με ουρανό

και σου δίνει την ευκαιρία που ονειρεύεσαι,

να ξεφύγεις απ’ εδώ…

Πρώτα όμως έχεις να διαβείς τη θάλασσα

που απλώνεται εμπρός σου,

να κολυμπήσεις με τα χέρια για κουπιά σου,

να ανοίξεις στους αέρηδες τα στήθια τα μικρά σου,

σε Σειρήνες να εμπιστευθείς τα πιο μύχια μυστικά σου,

πίσω στην ακτή να αφήσεις την ασφάλειά σου

και στις δίνες των κυμάτων να αναζητήσεις τον μαγικό έρωτά σου

Όταν βουτήξεις σε άγνωρα νερά

θα κολυμπήσεις στου ουρανού σου τα βαθειά

ο ορίζοντας θα είναι πιο κοντά,

θα έχει γίνει φίλος και αδερφός

και θα συνδέει τη ζωή σου με τη ζωή του καθενός

by astromonos

Κάρπαθος, 6/5/08

Αφιερωμένο σε όσους

περπάτησαν τις απέραντες θάλασσες τους

και έφτασαν στον ουρανό τους

"...Σε Σειρήνες να εμπιστευτείς τα πιο μύχια μυστικά σου..."

Διαπιστώνω ότι περίπου 1 χρόνο πριν πάλι βούιζαν τα αυτιά μου και τα λογικά μου Σειρήνες...
Απορώ αν έχω κάνει καμιά πρόοδο από τότε...

http://www.youtube.com/watch?v=lIyk8sbSNoc&feature=related

Το φως

Σημερινό θέμα στις Αστροβραδιές: το φως. Εννοώ το καθάριο φως, το αμόλυντο, το κρυσταλλένιο... εννοώ το απόλυτα φωτεινό φως! Ξεκάθαρα λόγια από την αρχή για να μην παρεξηγηθούμε.

Είναι φορές που είσαι ακουμπητά στο φως,

που είσαι αγκαλιά με την πηγή της λάμψης,

που νοιώθεις την ανάσα της φλόγας να σε ζεσταίνει...

Είναι φορές που βρίσκεσαι στα φτερά αγγέλων

και τότε

....................παρελθόν
.......................................παρόν
......................................................μέλλον


συμπυκνωμένοι σε μία και μοναδική στιγμή, όλοι οι χρόνοι ενώνουν τις δυνάμεις τους…

Όλοι οι χρόνοι συμφιλιώνονται και υποκλίνονται στο απύθμενο φως…

Έτσι ηττάται ο χρόνος κύριοι! Από το φως. Ό,τι άλλο και να λέμε, θα είναι χάσιμο χρόνου.

"Αυτός που πάει τη ζωή" - Ο.Περίδης

Διότι τελικά πρέπει να την πας τη ζωή, για να σε πάει λιγάκι και αυτή...

Συνταγή για ισορροπία

Σε συνέχεια του προηγούμενου post παραθέτω κάτι που θεωρώ ότι είναι η λύση του προβλήματος:


"...κάθε πολιτισμός πρέπει να απελευθερώσει τη δημιουργικότητά του, βρίσκοντας το σημείο ισορροπίας ανάμεσα στην απομόνωση και την επαφή του με τους υπόλοιπους πολιτισμούς..."

Claude Levi-Strauss

μεγάλος Γάλλος ανθρωπολόγος

Αυτό που περιγράφει δεν αφορά μόνο τους πολιτισμούς εν γένει αλλά και τον κάθε άνθρωπο ατομικά. Εξάλλου αν ο καθείς βρει το σημείο ισορροπίας που αναφέρει ο Claude, τότε και το σύνολο της κοινωνίας, δηλαδή ο πολιτισμός, θα είναι ισορροπημένος, αλλιώς αν ο καθένας από εμάς βυθίζεται στην ανισορροπία της καθημερινότητάς του, τότε και η πολιτισμένη κοινωνία μας θα είναι ανισόρροπη! Δεν ξέρω που κατατάσσεται την σημερινή μας κοινωνία;!

Άρα το βασικό είναι να βρεθεί αυτό το φάκεν σημείο ισορροπίας ανάμεσα στο προσωπικό μας χώρο και στον κοινωνικό μας χώρο (πιστεύω ότι είναι τόσο δύσκολο όσο το να βρεθεί το σημείο G στη γυναίκα!). Όμως πιστεύω ότι υπάρχουν δυο σημαντικοί παράγοντες που καθορίζουν αν θα κατορθώσει να ισορροπήσει το σκαρί μας στους ωκεανούς της ζωής μας:
α) το σκαρί που μας χρέωσαν (δηλαδή τα γονίδιά μας, πιο επιστημονικά) και
β) τα κύματα που θα ορθωθούν εμπρός μας (δηλαδή το τι μας επιφυλάσσει η κυρία Τύχη, πιο λογοτεχνικά).

Και πάλι ο Minsky έχει δίκιο: ο καπετάνιος μέσα μας δεν είναι τίποτε άλλο από το συνδυασμό αυτών των δυο στοιχείων...

Άντε καπεταναίοι μου... ας τραβήξουμε πλώρη, έτσι και αλλιώς τίποτα δεν ορίζουμε από μόνοι μας, δυνατότητα επιλογής δεν υπάρχει, οπότε έτσι όλα απενεχοποιούνται. Γιαυτό τραβάμε μπρος και όπου αράξει αυτό το σκαρί... ίσως σε ξέρα, ίσως σε νησί της Καραϊβικής, ίσως βυθιστεί ολότελα ή ίσως ανατιναχτεί μεσοπέλαγα από σκέψεις πυρίτιδας...

Οψόμεθα! Καλούς αέρηδες πάντως στα πανιά μας!!!

http://www.youtube.com/watch?v=0RyovlwvXgQ

Και αν μετά τις τρικυμίες της ζωής μας, δεν βρείτε τίποτε άλλο πάνω στα σαρακοφαγωμένα άλμπουρα του πλεούμενου κουφαριού μας, παρά ένα τόσο δα μικρό πουλάκι που τινάζει νευρικά τα βρεγμένα του πούπουλα, αυτό σημαίνει ότι κάτι έμεινε τελικά... Δεν χάθηκαν όλα. Κατορθώσαμε να γίνουμε στήριγμα για ένα πλάσμα της φύσης, για ένα μικρό πουλάκι, που στεγνώνει στις πρώτες της νέας μέρας ηλιαχτίδες, τα ξεσκισμένα ενδύματά του...

Πόσο σημαντικά τα τόσο δα πουλάκια... αρκεί να ανοίξουν το στοματάκι τους για να ακούσεις θεϊκή μουσική, ή για να είμα πιο συγκεκριμένος, για να ακούσεις σειρήνες...

"...Δυνατά, δυνατά... γίναν όλα δυνατά τα αδύνατα..."

Άντε, σαλπάρουμε γαμώ την καταδίκη μου............................

Σειρήνες

Ένα θέμα που σκοτίζει το μυαλό μου τις τελευταίες μέρες είναι αυτό των σειρήνων, που μέθυσαν τον Οδυσσέα κατά το ταξίδι της επιστροφής του.

Σειρήνες ακούμε όλοι μας, ειδικά αυτήν την εποχή, που όλα χορεύουν σε ρυθμούς καλοκαιρινούς… μπανάκια, βολτούλες, ξενύχτια, beach parties, συναυλίες, νυχτερινοί-δροσιστικοί περίπατοι κλπ. Αρκεί μια βόλτα στο Γκάζι της Αθήνας ή στην προκυμαία της Μυτιλήνης για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται. Τι γίνεται όμως με τα υπόλοιπα της ζωής μας, που αποζητούν συγκέντρωση, αφοσίωση και θυσίες; Τι γίνεται με τους στόχους μας και τα όνειρά μας; Κάνουν και αυτά διακοπές; Κάνουν παύση; Ποιο το όριο μεταξύ της δικής τους μεθυστικής μουσικής και της μεθυστικής μουσικής των σειρήνων; Λένε να μην ανακατεύεις πολλά ποτά μαζί γιατί κάνουν άσχημο μεθύσι… Αληθεύει άραγε;

Θέλει θυσίες σίγουρα για να πετύχεις τον στόχο σου, αλλά τα προβλήματα ξεκινούν όταν αναρωτιέσαι βαθειά γιατί επιθυμείς να πετύχεις τον στόχο σου… Για μένα έχει απλή εξήγηση: για να κατορθώσω να επικοινωνήσω με τους γύρω μου. Όμως αν θυσιάζω την καθημερινή, ξέγνοιαστη επαφή και επικοινωνία που σαν τις σειρήνες με προσκαλεί μέσα από τις παρέες που κάθε φορά μπλέκονται στο δρόμο μου, τότε τι νόημα έχει να ευελπιστώ να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους στο μέλλον, μέσα από κάποιες ιδιότητες που παλεύω να αποκτήσω (επαγγελματικές, μουσικές, λογοτεχνικές, ίσως και ποιητικές); Φαίνεται λιγάκι παράδοξο αυτό θαρρώ! Να θυσιάζω την επικοινωνία για να την αποχτήσω(;) με άλλους όρους σε κάποια χρόνια στο μέλλον. Ακούγεται πολύ χρηματιστήριο βρε παιδί μου! Επενδύεις χρήματα για να σου αποδώσουν πολλαπλά στο μέλλον. Όμως δεν περιγράφονται τα συναισθήματα με οικονομίστικους όρους. Ένα άσμα λέει: «…έλα και μην ρωτάς την ώρα, τα νιάτα είναι δώρα που καίνε σαν φωτιά…».

Μήπως αυτό το παράδοξο είναι αποτέλεσμα της αποπροσανατολισμένης ανατροφής που μας έδωσε αυτή η κοινωνία; Ρε μήπως το γάλα που μας τάισαν ήταν ληγμένο; Μήπως τελικά έχουμε πάρει έναν δρόμο που όλο τρέχουμε, αλλά δεν μας οδηγεί πουθενά; Μήπως τελικά το να την πέφτει ένας διευθυντής κλινικής στις νοσηλεύτριες χύμα είναι απωθημένες ανάγκες που δεν ικανοποιήθηκαν όταν ήταν ο -βιολογικός- καιρός τους; Ναι, αλλά το βασικό αντεπιχείρημα είναι: θα γινόταν αυτός ο συγκεκριμένος διευθυντής, αν ακολουθούσε τις βιολογικές του ανάγκες όταν αυτές τον καλούσαν; Ή με άλλα λόγια: θα έφτανε ποτέ στην Ιθάκη ο Οδυσσέας αν ακολουθούσε τις Σειρήνες που τόσο μελιστάλαχτα τον καλούσαν;

Όλα είναι μια ανταλλαγή. Δίνεις και ανάλογα παίρνεις (καμιά φορά δίνεις δυσανάλογα και άλλοτε παίρνεις δυσανάλογα, αλλά μιλάμε για τον νόμο της φύσης και όχι για τους νόμους της παράνομης φύσης του ανθρώπου). Ο Οδυσσέας επέλεξε συνειδητά να ακούσει το τραγούδι των Σειρήνων, να αφεθεί στην μαγεία τους, έστω για λίγο, ίσα ίσα για να το δοκιμάσει και αυτό και να έχει μια άποψη. Δοκίμασε, αλλά επέλεξε. Όπως είχε πει ο απόστολος Παύλος: «πάντα δοκιμάζητε, το καλό κατέχετε».

Ίσως τελικά αυτή να είναι και η καλύτερη λύση: δοκιμάζεις και προχωράς, αλλά δεν ξεχνάς τον προορισμό σου. Δεν ξεχνάς αυτό που σε δένει…(ή για να πούμε την αλήθεια, δεν σε δένει αυτό, εσύ το δένεις γύρω σου). Διότι αυτό το δέσιμο είναι πιο ισχυρό σε τελική, μακροπρόθεσμη ανάλυση των πραγματικών αναγκών σου. Όλα τα υπόλοιπα είναι αναταράξεις στο σκαρί σου.

Αν μπορούσα να μπω στο μυαλό του Οδυσσέα εκείνες τις βασανιστικές ώρες που ήταν δεμένος στο κατάρτι, θα άκουγα ίσως δυο υπέροχα, αλλά αντικρουόμενα μεθυστικά άσματα:

«Βουνό μου» - Ν.Ξυλούρης – Χ.Χάλαρης – Γ.Κακουλίδης

«Δυνατά» - Ε.Αρβανιτάκη – Ara Dinkjian - Λ.Νικολακοπούλου

Εξακολουθούμε πάντως να έχουμε έναν Όμηρο μέσα μας ρε παίδες, χιλιετίες μετά την γέννησή του...

Πώς θα γίνει να απελευθερωθεί και να βρει ένα γαλήνιο λιμανάκι;!

Η θεραπεία της ασχετίλας

Τελικά υπάρχει φάρμακο εναντίον της ασχετίλας μας;

Καθώς αναρωτιόμουν αυτό το δύσκολο θέμα, αρντάν στην κρεββατάρα μου ψες βράδυ, διάβασα αυτόν τον καταπληκτικό λόγο του μεγάλου Μενέλαου Λουντέμη στο βιβλίο του "Το ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα", που δίνει μια από τις καλύτερα και απλούστερα περιγραφόμενες πολιτικές απαντήσεις στο παραπάνω ερώτημα:

"...Κάποιος πρέπει να πάει να τους φωνάξει κρυφά στο αυτί ότι δεν νικηθήκαμε. Αλλά ποιος; Και όμως κάποιοι πρέπει να πάνε, Νάθαν. Αν όλοι εξαιρέσουμε τον εαυτό μας η υπόθεση χάθηκε. Σ’ αυτές τις στιγμές δεν υπάρχει το «όλοι εκτός από μένα…». Γιατί το «εκτός από μένα» σημαίνει κανένας. Αν ο καθένας χωριστά πει «ας λιποτακτήσουν όλοι, εγώ θα πάω…» τότε θα πάμε όλοι. Ρηχά μαθηματικά… μα χρήσιμα. Εγώ θα πάω, Νάθαν, έστω και αν είμαι ολομόναχος..."

Γι'αυτό μου αρέσει η λογοτεχνία ρε παίδες... γιατί μπορεί να καταπιαστεί με εκατό πράγματα ταυτόχρονα σε μια μόνο σελίδα...

Πόση ασχετίλα έχουμε; (Νο3)

Με αυτά και με αυτά, θυμήθηκα τις θρυλικές δημοκρατικότατες συνελεύσεις που κάναμε δημοκρατικότατα σαν φοιτητές στη δημοκρατικότατη σχολή μας!

Πάντα υπήρχε ένα βασικό ερώτημα: Αν έχουμε απαρτία ή όχι! (για να μην αναφερθώ στα διαφορετικά νούμερα αποτελεσμάτων που έδιναν μετά από κάθε ψηφοφορία: ο κάθε καταμετρητής έδινε και το δικό του αποτέλεσμα, όπως και το κάθε κόμμα ανακοίνωνε τα δικά του συγκεντρωτικά αποτελέσματα την επομένη των εκλογών... ΈΛΕΟΣ!).

Όλοι οι καρεκλοκένταυροι έκαναν μνεία σε εκείνο το έρμο καταστατικό του έρμου ΣΦΙΑ, αλλά κανείς δεν το είχε δει ποτέ μπροστά του, και αναρωτιέμαι αν το είχε διαβάσει ποτέ κάποιος από εκείνους που πρωτοστατούσαν στις εκλογές και τις συνελεύσεις. Οι περισσότερο έλεγαν τα δικά τους ποσοστά για να επιτευχθεί απαρτία, όπως επίσης και οι περισσότεροι έλεγαν τις δικές τους μπαρούφες για το αν η εκάστοτε συνέλευση έχει ή όχι απαρτία (γνώριμο παιχνιδάκι των δαπητών και νεοδαπητών...).

Να μην σας τα πολυλογώ, πήγα στο Θέμιδος Μέλαθρον και βρήκα καταχωρημένο (πολύ βαθειά όμως, έψαχνα ένα πρωινό ολόκληρο...) το έρμο αυτό καταστατικό εν ονόματι του οποίου λαμβάνονταν δημοκρατικότατα όλες οι δημοκρατικότατες αποφάσεις όλων των δημοκρατικότατων συνελεύσεών μας. Τι συνειδητοποίησα; Ότι πάλι μας κορόϊδευαν οι μάγκες. Όλοι σχεδόν ήταν άσχετοι και προσπαθούσαν να μας κολλήσουν και εμάς την ασχετίλα τους, η οποία προσοχή! μεταδίδεται πολύ εύκολα με τα σταγονίδια του στόματος! Από τότε αδιαφόρησα, απείχα από τα φοιτητικά κοινά! Μέχρι που κάτι συνέβη και κατάλαβα ότι είναι λάθος εντελώς η αποχή:

Την ημέρα που πήγα να δηλώσω αγροτικό στο δημοκρατικότατο Υπουργείο δημοκρατικότατης Υγείας και δημοκρατικότατης Κοινωνικής Αλληλεγγύης (έτσι δεν λέγεται ρε παιδιά;!) είδα κουστουμαρισμένο με γραβατούλα και σκαρπινάκι (που λίγο πριν πρέπει να είχε γυαλιστεί από κανα πιτσιρίκι του δρόμου για 0,50ευρώ και πολλά λέω!) έναν συμφοιτητή μου, από αυτούς που πρωτοστατούσαν στις συνελεύσεις, στις εκλογές και στα κοινά. Ήταν υπό της σημαίας της δημοκρατικότατης ΔΑΠ! Δημοκρατικότατα λοιπόν έρχεται κοντά μου (πάντα ευγενικό αυτό το παιδί, μέλι στάζει το στόμα του!) και με ρωτά:

-Αγροτικό;
-Ναι, του απαντώ εγώ. Και εσύ, πώς από εδώ;
-Ε.. εγώ εδώ!
-Εδώ; Εννοείς;
-Εννοώ, είμαι σύμβουλος παρά το υπουργώ για θέματα χάραξης πολιτικής υγείας!
-Σώπα ρε Άγγελε, του λέω εγώ. Δύσκολη θέση ε;
-Ε, εντάξει, ό,τι μπορούμε κάνουμε!
-Μπράβο ρε φίλε! Καλή συνέχεια στο δύσκολο έργο σου, του λέω.
-Ευχαριστώ, καλά αποτελέσματα και εσύ.

Για όλους αυτούς τους εξωτερικά Άγγελους λοιπόν, μα εσωτερικά διάβολους, ορκίστηκα από εκείνη τη στιγμή που χωριστήκανε τα βλέμματά μας, να μην επιτρέψω σε κανέναν άλλον να με κοροϊδεύει τόσο πρόστυχα. Παράλληλα ορκίστηκα να μην απέχω από καμία διαδικασία που αφορά την καθημερινότητά μου και τέλος ορκίστηκα όταν αναφωνήσω την λέξη "κουράστηκα" να είναι λίγο πριν έρθει ο μπαρμπα-Χάρος να με πάρει να πάμε άπα! Ορκίστηκα να πάψω να είμαι άσχετος όπως με θέλουν κάποιοι, γαμώ την καταδίκη μου...

Για να δούμε πόσο καλά μπορώ να κρατήσω τους λόγους μου και τους όρκους μου!

http://www.youtube.com/watch?v=cUxUPtUalEQ

Πόση ασχετίλα έχουμε; (Νο2)

Αναζητώντας τη σημασία και το νόημα -αν υπάρχει- στην λευκή ψήφο, ήρθα αντιμέτωπος με το κάτωθι προεδρικό διάταγμα περί της εκλογής βουλευτών για τις δημοτικές, νομαρχιακές και εθνικές εκλογές. Το ίδιο ισχύει και για τις ευρωβουλευτικές, από ότι μου επιβεβαίωσε ο δικαστικός αντιπρόσωπος του εκλογικού τμήματος που ψήφησα προχτές:

www.kerkyra.gr/portal/ekloges/PD_96-2007.doc

Αν πάτε στο άρθρο 98, στη σελίδα 73 και διαβάσετε την παράγραφο 8, θα αντιληφθείτε τι πραγματικά ισχεύει για την λευκή ψήφο.

Με λίγα λόγια, όταν ψηφίζεις λευκό πετυχαίνεις μια τρύπα στο νερό! Όχι σαν εκλογικό αποτέλεσμα, μα σαν διαδικασία εκλογική, δημοκρατική, σαν πολιτική πράξη. Τι εννοώ: όταν ρίχνεις λευκό, η πράξη σου αυτή δεν έχει νόημα, καθώς τα λευκά ΔΕΝ προσμετρώνται στα έγκυρα. Και ρωτάω: γιατί ρε γαμώτο; Το χειρότερο είναι η κοροϊδία της εξουσίας απέναντι στην πολιτική σου αυτή πράξη να μην εκπροσωπειθείς από κανέναν υποψήφιο, γιατί πολύ απλά κρίνεις ότι κανείς τους δεν είναι ικανός να αρθρώσει τον δικο σου λόγο. Άρα ενώ εσύ εκφράζεσαι και λες ισχυρά και φωναχτά με το λευκό ότι "κανείς σας δεν με εκπροσωπεί!", η φακεν εξουσία σου λέει ισχυρά και φωναχτά "βούλωσέ το!" Αναιρεί δηλαδή αυτήν σου την άποψη, την κάνει ανίσχυρη και ανούσια, χωρίς νόημα, χωρίς αντίκρυσμα. Και ξαναρωτώ: γιατί πρωτοφτιάχτηκε αυτή η έρμη λευκή ψήφος από τον νομοθέτη; Τι άλλο θέλει να δείξει αν όχι την δυσαρέσκεια απέναντι στην πορεία του ίδιου του πολιτικού μας συστήματος; Και τελικά γιατί έχει σήμερα καταντήσει η πιο ηλίθια πράξη σε εκλογικές αναμετρήσεις;

Ο ψηφίζων κόμμα έχει πεποίθηση υπέρ της ικανότητας κάποιων πολιτικών προσώπων, ο απέχων έχει συνείδηση ότι δεν θέλει να συμμετέχει σε όλο αυτό το πολιτικό-κοινωνικό γεγονός, ο ψηφίζων άκυρο είναι από μόνος του άκυρος για αυτήν την πόλύ δύσκολη διαδικασία..., ο ψηφίζων λευκό όμως τι πετυχαίνει όταν νομίζει ότι κάνει την ύψιστη πολιτική πράξη (να εκφραστεί για το μέλλον του τόπου του), αλλά κάποιοι αναιρούν αυτό του το δικαίωμα γελοιωποιώντας τον, αφού τον αφήνουν να ψηφίζει αφαίρώντας όμως την αξία της ψήφου του;

Τελικά τι γίνόνται οι λευκές ψήφοι; Ένα απλό στατιστικό νούμερο στις οθόνες της τηλεόρασης που μάλιστα ενσωματώνεται με τα άκυρα; Ε, όχι κύριοι, το λευκό δεν είναι το ίδιο με τα άκυρα γαμώ την ψεύτρα κοινωνία μου!!!!!!! Το λευκό είναι άποψη, είναι πολιτική θέση ώριμη, ενώ το άκυρο είναι μια μαλακία και μισή, από μαλάκες και ανώριμους. Γιατί φιμώνεται έτσι, κάποιος που θέλει να πει το δημοκρατικά απλό, ότι δεν εκπροσωπείται από κανέναν; Πόσο φασιστικό είναι αυτό να κρίνει κάποιος το είδος της απόφασής σου; Μα, δημοκρατία δεν είναι να μπορεί ο καθείς να πει ελεύθερα την άποψή του; Και μια από αυτές τις ειλικρινείς απόψεις δεν μπορεί να είναι ότι "δεν γουστάρω τις απόψεις των άλλων;"

Τελικά είμαστε σε δημοκρατία κύριοι ή σε κατ' ευφημισμόν δημοκρατία;

Πόση ασχετίλα έχουμε (Νο1);

Το τι πραγματικά γνωρίζουμε για τις εκλογές πάσης φύσεως, αλλά και γενικά για διαδικασίες δημοκρατικής σημασίας που αφορούν τις σχέσεις πολίτη και εξουσίας, τελικά μπορεί να σε κλωνίσει και να στείλει κανέναν μαγκούφη-ρομαντικό σε κανένα ψυχιατρείο.

Τελικά οι ευρωεκλογές ήταν ή όχι υποχρεωτικές; Ρωτώντας τον δικαστικό αντιπρόσωπο του εκλογικού μου τμήματος, η απάντηση ήταν κατηγοριματικά "όχι"! Εν ολίγοις μου είπε αυτό που αναγράφεται στο εξής blog:

http://taxalia.blogspot.com/2009/06/e_5017.html


Μέρες πριν, αναζητώντας την εγκύκλιο του υπουργείου εσωτερικών που αφορούσε το πόσες μέρες άδεια δικαιούνται οι υπάλληλοι με βάση την χιλιομετρική απόσταση από τον τόπο που ψηφίζουν, κατέβασα το σχετικό κείμενο ("εγκύκλιος για τις ευρωεκλογές.doc") από την εξής σελίδα:

http://www.gspa.gr/%283009021841125299%29/eCPortal.asp?id=1459&nt=19&lang=1&pID=235

Στην Γ' θεματική της εγκυκλίου αυτής και συγκεκριμένα στην 4η παράγραφο αναφέρεται η υποχρεωτικότητα της ψήφου, αλλά δεν διευκρινίζεται ότι αφορά τις εθνικές εκλογές και όχι τις ευρωεκλογές εν προκειμένω.

Όταν το είπα αυτό στον δικαστικό αντιπρόσωπο, μου είπε ότι το υπουργείο κάνει λάθος και μου εξήγησε ότι η οδηγία από την Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν σαφής.

Και εγώ ρωτάω:

1. Γιατί αυτή η παραπληροφόρηση από το φακεν υπουργείο εσωτερικών;
2. Τα τσοντοκάναλα είπαν τίποτα για την μη υποχρεωτική ψήφο;
3. Γιατί τόσο κόψιμο για την τεράστια αποχή, αφού ήταν μια από τις δυο επιλογές της μη υποχρεωτικής ψήφου (ή ψηφίζεις ή απέχεις!)
4. Γιατί κανείς δεν διαμαρτύρεται για το γεγονός ότι -παραλόγως κατ'εμέ- σου δίνει την δυνατότητα να απέχεις και να αποφασίζει ο ένας στους δυο;

Ξέρω, ξέρω, τι θα μου πείτε... "Το μήνυμα εστάλη!". Τα @@ μου κουνιούνται!!!!!!!! λέω εγώ. Το μήνυμα είναι ότι πάσχουμε από βαρβάτης μορφής ασχετίλα, ξεκινώντας από τα πολύ απλά, όπως αυτό που αναφέρω στη σημερινή ανάρτηση, μέχρι τα πολύπλοκα, που αν δεν είσαι μέσα στο χορό δεν θα μάθεις ποτέ.

Συνέχεια στο Νο2!