Ένας καλός συνάδελφος με βλέπει προχτές στο τμήμα πρώτων βοηθειών και μετά την εξέταση που έκανα σε έναν νεαρό ασθενή -ξέρετε, από εκείνους που το παίζουν μάγκες και έρχονται με δέκα κιλά όρχεις- μου λέει:
-Ρε φίλε, εσύ όσους και να δεις και κυρίως "όποιους" και να δεις τους μιλάς πάντα με τον ίδιο γλυκό και ήρεμο τρόπο. Εγώ όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Να, ας πούμε ο συγκεκριμένος που εξέτασες, ξέρεις τι έχει κάνει στη ζωή του και πόσο ψεύτης είναι; (Και ξεκίνησε να μου λέει στοιχεία από την "παράνομη" και ανήθικη ζωή του)
- Φίλε μου, εγώ εδώ δεν είμαι δικαστής. Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι αξίζουν να δουν έστω μια φορά το καλό μπροστά τους, μήπως αυτό κατορθώσει να κινήσει μέσα τους το δικό τους καλό. Νόημα πλέον στη ζωή μου, δίνει αυτή η στάση ζωής (την οποία πλέον έχω κάνει αποστολή ζωής): να βγάζω μέσα από τον καθένα συνομιλητή μου, μόνο το καλό... ή τουλάχιστον, όσο καλό έχει απομείνει μεσα του. Τίποτε άλλο δεν μου δίνει νόημα πλέον με τους ανθρώπους...
Σήμερα, διαβάζω τυχαία, απόσπασμα από μια επιστολή του Αϊνστάιν στην κόρη του. Πηγή από εδώ. Στέκομαι στο σημείο που αναγράφει:
"Ωστόσο, κάθε άτομο φέρει μέσα του μια μικρή αλλά ισχυρή γεννήτρια αγάπης της οποίας η ενέργεια περιμένει να απελευθερωθεί."
Στέκομαι και αναρωτιέμαι: πόσο όμορφο να αναζητάς αυτήν την ενέργεια να απελευθερωθεί...; Ας προσπαθήσουμε όλοι για τη μέγιστη απόδοση αυτής της γεννήτριας!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου