Με ρωτά ένας νεαρός φοιτητής Ιατρικής:
-Doctor, how can I be the best doctor?
Και του απαντώ:
- The point is not to be the best, but to do the best, in medicine...
Με αφορμή αυτόν τον σύντομο διάλογο, αντιλαμβάνομαι ότι σχεδόν τα πάντα πλέον σήμερα, γυρίζουν γύρω από τον αστερισμό του Εγώ-καιρω (των καιρών δηλαδή που όλα είναι Εγώ...). Όλα σχεδόν, είναι αυτοπροβολή, αυτοπαρουσίαση... και τελικά καταλήγουν σε αυτομόληση (=οικειοθελή προσχώρηση στο αντίπαλο στρατόπεδο), κοινώς σε αυτόματη παράδοση, χωρίς καμία αντίσταση, χωρίς καμία κραυγή (πού είσαι Καζαντζάκη με την Ασκητική σου και πού είστε παίδες της Β' Π/Θ με το Κομμένο σας όνειρο)! Πρόκειται για πολυδιάσπαση της κοινωνίας καθώς εξ-ομοιώνει (και ουσιαστικά εξω-μειώνει) σε μια μόνο μόδα όλους τους παγκοσμιοποιημένους ανθρώπους και δεν πρόκειται για μια σύνθεση αυτής μέσα από τις διαφορετικότητες των εξ ων συνετέθησαν και εδημιουργήθησαν.
Αυτή η διαπίστωση έρχεται ως συνέχεια της εξαγρίωσης της κοινωνίας η οποία επιτελείται εντέχνως και με μεγάλη επιτυχία τα τελευταία χρόνια, σε αντιδιαστολή με τις προσπάθειες εξευγενισμού της κοινωνίας που προσπαθούσαν οι πάλαι ποτέ, βιο-παλαισταί. Κάποτε, πηγαίναμε από το Εγώ στο Εμείς, τώρα η διαδρομή είναι αντίστροφη.
Κάποτε σε απέβαλαν από το σχολείο αν δεν ήσουν χτενισμένος. Πλέον, αν δεν είσαι το πρότυπο εκείνο που λες και σε έχει πατήσει τρένο αφού πρώτα επιβίωσες από τον τυφώνα αχτένιστη Κατερίνα (κοινώς το επιμελώς ατημέλητο look), τότε μην πας καλύτερα στο σχολείο να σε δουν.
Αν δεν είσαι ξυρισμένος και αποτριχωμένος πάτω-κορφή, τότε δεν είσαι άντρας.
Αν δεν έχεις 5.783 τατουάζ πάνω και κάτω στο κορμί σου, τότε δεν είσαι άντρας.
Αν δεν έχεις μούσκουλα αλά Σβαρτζενέγκερ και βυζιά αλά Χάλκ Χόγκαν, τότε δεν είσαι άντρας.
Αν δεν έχεις διευθυντική θέση και Personal trainer, δεν είσαι γυναίκα.
Αν δεν έχεις οικιακή βοηθό να σε ξεκουράζει όσο εσύ σερφάρεις στο Instagram, δεν είσαι γυναίκα.
Αν δεν έχεις στείλει το σύζυγό σου με το μωρό στο πάρκο της γειτονιάς, δεν μπορείς να λέγεσαι γυναίκα του σήμερα.
Και για το τέλος: άφησα το μετά...
Το μετά του Κρούκενμπεργκ και του facebook και το μετά του Μπαμπινιώτη.
Το μετά των υπολοίπων και το μετά το δικό σου.
Το μετά της κοινωνίας και το μετά της επικοινωνίας.
Το μετά ως απλή διαδοχή και εναλλαγή και το μετά ως όνειρο και προσδοκία,
Το μετά ως στόχευση και ως ευτυχία...
Το μετά ως αντιδιαστολή με το πριν και το τώρα.
Το μετά ως απλή προέκταση του τώρα, σε αντιδιαστολή με το μετά ως βάθος, ως εντρύφηση του ποτέ.
Το μετά ως σίγουρα επερχόμενο σε αντιδιαστολή του μετά ως πάλαι ποτέ και πάντα αναβαλλόμενο.
Ζωή σε μας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου