Αυτό, για τα "τυχαία" γεγονότα που συνειδητοποιώ στη ζωή μου, δεν χρειάζεται να το αναφέρω ξανά, έχω βαρεθεί πλέον και εγώ ο ίδιος. Παραθέτω απλώς την εμπειρία μου και όποιος έχει μάτια βλέπει.
Ανοίγω ένα ενημερωτικό επιστημονικό δελτίο που λαμβάνω κάθε μήνα. Σε τυχαία και γρήγορη περιήγηση ως προς τις τεχνολογικές εξελίξεις στο χώρο της Καρδιολογίας, πέφτω πάνω σε αυτό το απόσπασμα,
το οποίο μιλάει για το τι αρχίζει να γίνεται στη Σουηδία, όταν κάποιος συνάνθρωπός μας εγκλωβιστεί στα χιόνια και πάθει πχ ένα καρδιακό επεισόδιο, μια ανακοπή εν προκειμένω και πώς οι "δομές υγείας" φτάνουν σε εκείνον έγκαιρα.
"Κοίτα να δεις πόσο μπροστά πάμε!" σκέφτηκα.
Και επειδή η σκέψη τώρα τελευταία αρχίζει και με κουράζει, σταμάτησα την επιστημονική μου ενημέρωση και περιηγήθηκα στο διαδίκτυο σε τυχαίες πληροφορίες. Φυσικά, πρώτο θέμα ειδήσεων, ο εγκλωβισμός πολλών συνανθρώπων μας στην Αττική Οδό της Αθήνας. Έπεσα πάνω σε συγκεκριμένη είδηση, που ανέφερε ότι ένας άλλος συνάνθρωπός μας έπαθε ένα καρδιακό επεισόδιο ενόσω ήταν εγκλωβισμένος σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες και πώς κατόρθωσε να φτάσει στις κοντινότερες "δομές υγείας".
Και τότε, άρχισαν πάλι οι σκέψεις.
Αρχικά είπα, "Πόσο πίσω πάμε..."
Μετά σκέφτηκα, όπως εμείς στην Ελλάδα βλέπουμε τη Σουηδία, έτσι ίσως βλέπει και την Ελλάδα μια πχ αφρικανική χώρα όπως η Ουγκάντα, διαπιστώνοντας ότι καλό είναι να μην είμαστε ισοπεδωτικοί όταν λέμε για το κράτος ότι "τίποτα δεν δουλεύει", "όλα μπάχαλο" κλπ κλπ. Δηλαδή, έχουμε και κάποιον πολιτισμό βρε παιδί μου. Έχουν κατακτηθεί κάποια πράγματα και υπάρχουν κάποιοι θεσμοί. Ναι, οκ. Θα μου πείτε όμως, αυτό που τελικά, είναι με ποιους θέλουμε να συγκρινόμαστε: με μια Σουηδία ή με μια Ουγκάντα; Έχουμε πει πολλάκις, ότι η κάθε κρίση (απόφανση) είναι σύγκριση, άρα να γιατί μετράει με ποιους θέλουμε να συγκρινόμαστε.
Και τέλος, ήρθε η πιο δύσκολη ερώτηση: γιατί μια Σουηδία είναι η Σουηδία και μια Ελλάδα παραμένει μια Ελλάδα όπως τη γνωρίσαμε τουλάχιστον από τα παιδικά μας χρόνια έως τώρα; Γιατί δεν πάμε πιο μπροστά; Υπάχουν εξελίξεις; Υπάρχουν βελτιώσεις; Ή μόνο παραποιήσεις και διαστρεβλώσεις; Γιατί ο Σουηδός να νιώθει ότι υπάρχει το drone γύρω του και ο Έλληνας ότι υπάρχει μόνο alone και κανείς άλλος τριγύρω του στις δύσκολες στιγμές; Είναι θέμα κουλτούρας; Θέμα υποδομών; Θέμα αναβολών; Θέμα διαταραγμένης κοινωνικής συνοχής; Θέμα γονιδίων ίσως; Θέμα παιδείας θα μου πείτε τελικά, όπως πάντα καταλήγουν τέτοιες συζητήσεις και αναζητήσεις. Και για να φτάσουμε λοιπόν, στην καρδιά του ερωτήματος: Ποιος γαμημένος θεσμός και ποιες διεργασίες χτίζουν την παιδεία; Ποιος γεννά την ανάγκη για να αναζητηθεί μια παιδεία; Ποιος προστατεύει την παροχή παιδείας; Ποιος αποφασίζει τι είναι παιδεία;
Σχετικά με αυτό το ακροτελεύτιο ερώτημα, τού "ποιος αποφασίζει τι είναι παιδεία", έχω να καταθέσω κάτι από προσωπική εμπειρία: βάζουν τα παιδιά μου να δουν παιδικά παραμύθια που κυκλοφορούν ελεύθερα στο youtube και έχουν κάτι εκατομμύρια views, που είναι τόσο τρομακτικά και αντιεκπαιδευτικά, τόσο μη-παιδικά, με μια γλώσσα επικίνδυνη και αντι-παιδαγωγική, που μόνο φόβο μου δημιουργούν ως γονέα. Θα μου πείτε φυσικά, "άλλαξέ το ρε φίλε, μην αφήνεις τα παιδιά σου να τα δουν" και θα σας πω οκ, αυτό είναι μια λύση. Μέχρι να μπει όμως το επόμενο βίντεο που "ισχυρίζεται" ότι είναι παιδικό παραμύθι που αποδεικνύεται όμως, ακόμα πιο επικίνδυνο από το πρώτο. Θέλω να καταλήξω λοιπόν, ότι ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει ένας θεσμός προστασίας. Δεν γίνεται όλα να αφήνονται σε μια εντελώς ελεύθερη αγορά, σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που ο καθένας δηλώνει ό,τι θέλει, κάνει ό,τι θέλει, ερμηνεύει το νόμο όπως θέλει και δεν εμβολιάζεται γιατί πολύ απλά "δεν γουστάρει" χωρίς να έχει ψάξει τα δεδομένα...
Επειδή λοιπόν, κύριοι, υπάρχουν δυο σχετικά νεαρές κοπέλες που καθημερινώς βιάζονται από την κοινωνία μας (άλλο μεγάλο θέμα των ημερών ο βιασμός κοριτσιών), η μια ακούει στο όνομα ΒΙΟΗΘΙΚΗ και η άλλη στο όνομα ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ, οφείλουμε σαν πολίτες, χρήστες, μέλη αυτού του παγκόσμιου χωριού να μην αδιαφορούμε αν μη τι άλλο για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Οφείλουμε να κάνουμε τις ορθές συγκρίσεις, για να στοχεύσουμε στις ορθότερες κρίσεις.
Τελειώνοντας αυτόν τον υπερβολικά παραβολοειδή συλλογισμό μου, δεν είναι τυχαίο (νομίζω) ότι η λέξη "κρίση" ενέχει τόσο την έννοια της "απόφανσης" δηλαδή της νοητικής διεργασίας επιλογής μιας απόφασης, όσο και την γιγαντιαία "όξυνση" ενός προβλήματος. Και δείτε, μιλάμε για "όξυνση" τόσο του νου, όσο και ενός προβλήματος. Αυτός με ορθή κρίση, είναι κάποιος "οξύνους". Αντιλαμβάνομαι ότι οι δυο αυτές ερμηνείες συστεγάζονται κάτω από τη λέξη "κρίση" διότι ακριβώς συνδέονται με έναν μηχανισμό που μέσα από την όξυνση ενός προβλήματος, οδηγούμαστε σε όξυνση της νόησής μας και της κριτικής μας ικανότητας, κοινώς, εκπαιδευόμαστε και γινόμαστε καλύτεροι κάθε φορά. Ίσως, το νόημα της συνύπαρξης αυτών των δυο εννοιών κάτω από την ίδια λέξη να είναι ότι μέσα από κάθε κρίση, ας βγαίνουμε με καθαρότερη κρίση, ώστε να προετοιμαζόμαστε για την επόμενη κρίση.
Η ορθή κρίση όμως, περνά και από το χέρι μας, κατά πόσον θέλουμε να επιλέγουμε να βλέπουμε την υπερβολικά διαστρεβλωμένη πλευρά της κοινωνίας μας (που ασχολείται ανελειπώς με κορμιά φιδίσια) ή την ιστορικά προδωμένη πλευρά της, που επιλέγει να πορεύεται ίσια.
(Joe Orlando, "Υπερβολική Παραβολοειδής Στήλη")
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου