Το Φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμο...

 

Η συγκεκριμένη κάτωθι προσευχή προς το Χριστό είναι η πιο ισχυρή περιγραφή του φωτός, αυτού του απλησίαστου και άφθαρτου φωτός που μας ταλανίζει... Ένα τέτοιο φως, εύχομαι σε όλους τους ενδημούντες (και ενθυμούντες), τους επιδημούντες (και επιδημιολογούντες) και τους παρεπιδημούντες τούτης της παρεπιδημίας (και παροιμιώδους παρεμποδιμίας) που ζούμε...

"Χριστέ, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον, σημειωθήτω ἐφ’ ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, ἵνα ἐν αὐτῷ ὀψώμεθα φῶς τὸ ἀπρόσιτον, καὶ κατεύθυνον τὰ διαβήματα ἡμῶν πρὸς ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν σου, πρεσβείαις τῆς παναχράντου σου Μητρός, καὶ πάντων σου τῶν ἁγίων. Ἀμήν."

 

"Χριστέ, Εσύ που είσαι το αληθινό (πνευματικό) φως, το οποίο φωτίζει και αγιάζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο, ας σημειωθεί πάνω μας το φως του προσώπου Σου (Ας φωτίσει τις ψυχές μας το δικό Σου θεϊκό φως), ώστε μέσα σ’ αυτό να δούμε το άφθαρτο, το απλησίαστο φως και καθοδήγησε τις ενέργειες μας για την εφαρμογή) των εντολών Σου, με τις πρεσβείες της Πανάχραντης Μητέρας Σου και όλων Σου των αγίων."

Όλα για το Φως γίνονται.

Η τιμή που γίνεται ποινή

 

Για όλους εκείνους τους χαΐνηδες που είναι τιμή σαν πετούν να μένουν μόνοι,

και καρτερούν να φανεί εκείνη η μέρα του φωτός,

Για όλους εκείνους τους ερωτόκριτους που εξορίζονται να μένουν μόνοι,

και προσδοκούν να φανεί η επόμενη μέρα της οικογενειακής γαλήνης,

Για όλους εκείνους που τελικά τα σχέδια ανατρέπονται,

και η τιμή γίνεται ποινή,

και το φως γίνεται σκοτάδι,

και η μέρα της γαλήνης γίνεται ημέρα της ευθύνης (άλλων),

και τα όνειρα αποτρέπονται,

Για όλους εκείνους που σπάνε καθώς πέφτουν στο κενό,

που διαβρώνονται καθώς δέχονται τα αλμυριασμένα-μανιασμένα κύματα,

Για όλους εκείνους τους μόνους,

που ετούτες οι εορτές είναι πιο μόνοι από τους άλλους.

Για όλους εκείνους,

ας τους φέρουμε μια στιγμή,

μονάχα μια στιγμή,

στο νου μας,

ετούτες τις εορτές.

Η τιμή που γίνεται ποινή

πάνω σε τεντωμένο και φθαρμένο, άδικο σχοινί...

Στα μάτια ποιων θα φανεί;

Κιμωλία-Ομιλία

 

Είναι συγκινητικό να βλέπεις τη συνέχεια.

Τη συνέχεια της σκέψης σου, του σώματός σου, της οπτικής σου.

Και μαζί, να βλέπεις και τον εναγκαλισμό του προηγούμενου με το επόμενο...

Σήμερα, έκανα σύνδεση μιας στιγμής παιδικής δημιουργίας της κόρης μου, με μια στιγμή πριν περίπου 3,5 χρόνια που είχα αποτυπώσει σε αυτό το blog εδώ, που πάλι αφορούσε παιδική δημιουργία, αυτή τη φορά από εμένα για την κόρη μου... Και η σύνδεση γίνεται μέσα από κόκκους κιμωλίας που αποτελεί έναν εξαιρτετικό τρόπο... ομιλίας!

Αφορμή, ένα δέντρο Χριστουγέννων...

"Το Δέντρο των Χριστουγέννων"

Στίχοι-Μουσική: Γιώργος Χατζηπιερής

Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Έργο των χεριών τους

Με αφορμή τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, κάποιες σκέψεις (ξε)πηδούν (από) το μυαλό μου:

Κάποτε οι άνθρωποι όταν συναντιόνταν λέγανε ο ένας στον άλλον: "Καλό βόλι!".

Ήταν οι εποχές των επαναστάσεων και των πολέμων. Η εποχή της ενέργειας ενός ενεργού υποκειμένου. Συγκεκριμένος ο εχθρός. Ορατός ο στόχος.

Σήμερα, όσους συναντώ, ακούω να λένε ο ένας στον άλλον: "Καλό μπόλι!", εννοώντας τον μπολιασμό, δηλαδή τον εμβολιασμό...

Είναι οι εποχές των αντιστάσεων και των πολέμιων. Αόρατος ο εχθρός. Συγκεχυμένος ο στόχος, όπως και η ίδια η ζωή. Η εποχή της παθητικότητας ενός ανενεργού αντικειμένου (όπως καταντήσαμε).

Πώς αλλάξανε έτσι οι εποχές βρε παιδί μου;

Κάποτε, οι άνθρωποι από κοινού, πίστευαν και πάλευαν.

Σήμερα, οι άνθρωποι από το κοινό (ως επί το πλοίστον τηλεοπτικό και φεϊσμπουκιανό, ή πιο σωστά, μετα-φεϊσμπουκιανό), γίνονται άλλοτε σύμβολα πίστης και άλλοτε σύμβολα πάλης, μέχρι τελικού εξευτελισμού ή εξόντωσής τους.

Ό,τι πιο ωραίο έχω ακούσει φέτος για αυτά τα 200 χρόνια συγκίνησης της Ελληνικής Επανάστασης πάντως είναι τούτο:

"Η απαρχή της εθνικής ζωής των Ελλήνων αποδίδεται συχνά στην ευεργετική πρωτοβουλία των ξένων. Η αλήθεια είναι πως οι Έλληνες οφείλουν την εθνική απελευθέρωσή τους, στους εαυτούς τους. Είναι έργο των χεριών τους. Η Ευρώπη αποφάσισε την επέμβαση ύστερα από επτά χρόνια, αφού χόρτασε το θέαμα της σφαγής. Αυτή η αργόσυρτη εξόντωση δίνει δικαιώματα σε εκείνους που κατόρθωσαν να επιβιώσουν."

Edgar Quinet (1803-1875) 

(Μεγάλος Γάλλος Φιλέλληνας)

Εμείς, τι εθνικό έχουμε σήμερα; Εθνικό Σύστημα Υγείας; Εθνικό Σχεδιασμό Παιδείας; Εθνικό Οδικό δίκτυο...; Ή μόνο τον Εθνικό Αστέρα;

Και τι δικαιώματα έχουμε σήμερα; Μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε; Επίσης, μέχρι πού μπορούν και οι έχοντες και κατέχοντες να φτάσουν με τα δικά τους δικαιώματα;

Μια εποχή, που όλα είναι δυνατά. Και τα αδύνατα και τα αδύναμα...

Τίνος είναι το παιδί;

 

Λίγες μέρες πριν, η 11η Δεκεμβρίου κάθε έτους, έχει οριστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού. Το 1946, 11 Δεκεμβρίου, ιδρύθηκε η UNICEF (United Nations Children's Fund).

Διάβασα ένα απόσπασμα του Χαλίλ Γκιμπράν, που μου κοινοποίησε η καλή φίλη Ι.Χ., και το οποίο αποτυπώνει σε τρία σημεία αυτό που νιώθω για τα παιδιά. Τόσο τα δικά μου, όσο και τα "ξένα", όπως θα έλεγαν και οι πιο παλαιοί από εμάς...

Το παραθέτω και εξηγούμαι ακολούθως τι εννοώ:

"Τα παιδιά δεν είναι δικά σας παιδιά.

Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της.

Έρχονται στον κόσμο μέσα από σας αλλά δεν προέρχονται από εσάς

και, παρότι είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας.

Mπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας όχι όμως τις σκέψεις σας.

Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.

Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους όχι όμως την ψυχή τους.

Γιατί η ψυχή τους ζει στο σπίτι του αύριο που εσείς δεν μπορείτε να το επισκεφτείτε ούτε καν στα όνειρά σας.

Μπορείτε να πασχίσετε να τους μοιάσετε, μην προσπαθείτε όμως να τα κάνετε να σας μοιάσουν.

Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει πίσω

ούτε μένει στο χτες.

Eίστε τα τόξα απ’ τα οποία τινάζονται σαν ζωντανές σαϊτες τα παιδιά σας.

Ο τοξότης βλέπει στόχο στη γραμμή του Απείρου και σας λυγίζει με τη δύναμή του ώστε οι σαϊτες του να φύγουν γοργά και να φτάσουν μακριά.

Δεχτείτε το λύγισμά σας στα χέρια του με χαρά.

Γιατί αυτός, όπως αγαπά τη σαϊτα που εκτοξεύεται, αγαπά και το τόξο που είναι σταθερό."

Ως προς το πρώτο σημείο:

- Τα παιδιά δεν είναι δικά σας παιδιά.

Θυμάμαι, όταν πήγαμε να κοινωνήσει ο γιος μου την πρώτη Κυριακή μετά τη βάφτισή του όπως θέλει το έθιμο, μας τον αρπάζει ο παπάς και κατευθύνεται προς την έξοδο του ναού! Έντρομη η μητέρα του γιου μου και σύζυγός μου του φωνάζει: "Πάτερ, πού πάτε το παιδί μου;". Εκείνος της απαντά με μια φυσικότατη νηφαλιότητα: "Το παιδί δεν είναι δικό σου, το παιδί είναι του Θεού...". Με έβαλε σε πολλές σκέψεις αυτή η απάντηση. Δεν άργησα να παραδεχτώ λίγες μέρες αργότερα ότι είχε δίκαιο. Τα παιδιά που φέρνουμε στον κόσμο δεν "μας ανήκουν", αλλά "μας ανέχονται". Δεν είναι δικά μας. Εμείς, ως γονείς, είμαστε απλά εκείνοι που τους δόθηκε η ευκαιρία-ευλογία να πάρουν ένα μικρό χεράκι και να το καθοδηγήσουν να μην χαθεί μέσα σε τόσο κόσμο... Σε εμάς έλαχε ο κλήρος να εξηγήσουμε τον κόσμο στους αυριανούς χρήστες του. Και για αυτό, τα παιδιά δεν είναι κομμάτι μας. Δεν είναι καν, κομμάτι. Τα παιδιά μας, όπως όλα τα παιδιά, είναι το σύνολο. Το σύνολο του αυριανού κόσμου. Και πρέπει να τα βλέπουμε ως τέτοιο, δηλαδή κόσμημα. Και να το γυαλίζουμε, να το ακονίζουμε, να το προστατεύουμε ώστε να λάμπει όσο πιο μακριά γίνεται.

Ως προς το δεύτερο σημείο:

- Μπορείτε να πασχίσετε να τους μοιάσετε.

Η αλήθεια είναι ότι αυτό που ζω με τα παιδιά μου όσα χρόνια τώρα υπάρχουν στη ζωή μου, είναι ένα καθημερινό μάθημα. Μια καθημερινή απόδειξη ότι τα παιδιά μας μαθαίνουν νέους τρόπους σκέψης και μας υπενθυμίζουν κόσμους μαγικούς (σε όσους από εμάς το έχουμε τυχόν ξεχάσει). Μαθαίνω πολλά από τα παιδιά μου. Κυρίως όμως, μαθαίνω για μένα. Πράγματα και καταστάσεις που διαφορετικά δεν θα ερχόμουν ποτέ αντιμέτωπος μαζί τους. Και όλα αυτά υπήρχαν και υπάρχουν μέσα μου και τα παιδιά μου με έχουν κάνει να τα βρω, και τα καλά και τα στραβά. Μιλάμε για ξεσκαρτάρισμα πραγματικό. Γερό ταρακούνημα του εσωτερικού μου κόσμου. 

Ως προς το τρίτο σημείο:

- Η όλη αυτή κατάσταση, μας λυγίζει με τη δύναμή της ώστε οι σαΐτες (τα παιδιά - οι νέοι άνθρωποι), να φτάσουν γρήγορα και εύστοχα πολύ μακριά. Οι γονείς γίνονται εκείνο το τόξο που πρέπει να λυγίσει ώστε να πάνε τα παιδιά πιο μακριά. Μάλιστα, όσο πιο πολύ λυγίσει ο γονέας, τόσο πιο μακριά θα φτάσει το παιδί του γονέα. Διότι, για λύγισμα μιλάμε. Σώματος και πνεύματος. Λύγισμα καθολικά της ζωής. Αξίζει όμως, αυτό το λύγισμα να αντιτάσεται σε κάθε προσπάθεια στερέωσης και ακαμψίας με τις οποίες μπολιάζουν το σώμα μας τη σημερινή εποχή.

(από το εξώφυλλου αγαπημένου σχολικού βιβλίου του δημοτικού...)

Αυτογνωσία είναι...

 

Κάποιοι είπαν:

Andre Breton

"Παιδεία δεν είναι τα πτυχία μας, αλλά η αισθητική μας. Ο τρόπος με τον οποίο συνομιλούμε, φλερτάρουμε, περπατάμε στο δρόμο, κρατάμε την πόρτα να περάσει ο άγνωστος στο ασανσέρ. 

Παιδεία είναι οι λέξεις μας, η διακριτικότητά μας, η ελευθερία μας, τα όρια της ελευθερίας μας, η μουσική που ακούμε, η γλώσσα του σώματός μας, το πόσο αγαπάμε να μαθαίνουμε, να αλλάζουμε, να διαβάζουμε σαν να είμαστε κάθε φορά άγραφα χαρτιά.

Παιδεία είναι η ταπεινότητα αλλά και η επιμονή στις αξίες μας, το ότι δεν είμαστε προς πώληση, το ότι σεβόμαστε τον άνθρωπο, το παιδί του άλλου, την κυρία που καθαρίζει το γραφείο μας, τον κύριο που καθαρίζει το πάρκο στο οποίο βγάζουμε βόλτα το σκύλο μας, την κοπέλα στο ταμείο.

Παιδεία είναι η μεγαλοψυχία μας, το να ποτίσουμε μια άγνωστη γλάστρα, το να φροντίζουμε την πίσω όψη του σπιτιού μας.

Παιδεία είναι το να προστατεύουν τα χέρια μας τον αδύναμο, να τα βάζουν με το θηρίο.

Παιδεία είναι το πόσο μπορούμε να έρθουμε απέναντι στο σύστημα και στους συστημικούς, παιδεία είναι η γενναιότητα και η ευθύνη.

Παιδεία είναι το να διαλέγεις τον δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας, της μοναξιάς και συνάμα να καίγεται  το μέσα σου για το κοινό καλό. Για το ωραίο και τη σωτηρία του."

(ευχαριστώ τη φίλη Ι.Χ. που μοιράστηκε μαζί μου το απόσπασμα αυτό)

Σωκράτης

"Κατά τη γνώμη μου, θεωρώ ευδαίμονα τον καλόν και αγαθόν άνθρωπο - τον δε άδικον και φαύλον, τον θεωρώ δυστυχή" 

(Γοργίας, 470e)

'ει δ΄αναγκαίον ειη αδικειν ή αδικείσθαι, ελοίμην αν μάλλον αδικείσθαι ή αδικείν' 

(Γοργίας 469c)

"Εφόσον λοιπόν, αυτή είναι η ευτυχία, δεν συμφέρει να είμαι κακός! Γι' αυτό και θα προτιμούσα να αδικούμαι παρά να αδικώ. Χριστιανικότατο, θα πείτε. Η διαφορά όμως έγκειται στο ότι δεν πρόκειται για εξωγενή εντολή με την προσμονή μελλοντικών αμοιβών, αλλά για μια επιλογή προσωπικού κέρδους εδώ και τώρα. [...] Ετούτο βέβαια σημαίνει ότι λαμβάνω ευχαρίστηση απ΄ τη χαρά του Άλλου - άρα ικανοποιώ μιαν υποστασιακή ανάγκη μου. [...] Όπως βλέπετε, κατά τον Σωκράτη, το ηθικόν ενέργημα υπαγορεύεται απ΄ τη μύχια χαρά που βιώνω ως προκαταβολή που παίρνω με την πράξη μου από τη χαρά που θα νοιώσουν εξ αυτής οι Άλλοι. Αυτόν τον υψηλόφρονα ανθρωπικό Ωφελιμισμό, ο Αριστοτέλης θα τον αναπτύξει λεπτομερέστατα στα Ηθικά Νικομάχεια. [...] Και τούτο δεν είναι γνώση με την τρέχουσα έννοια του όρου - είναι κυρίως αυτογνωσία, δηλαδή ανακάλυψη της μύχιας χαράς απ την συν-αίσθηση της χαράς του Άλλου. Η φύση αυτής της βεβαιότητας που καθίσταται χρυσός κανόνας βίου (για όποιον από εμάς τυχόν τα καταφέρει), δεν είναι γνωσιακή - είναι εμπειριακή. Δεν είναι λογική - είναι ηδονική. Δεν είναι εξ Αντικειμένου, είναι εξ Ήθους. [...] Ιδού λοιπόν ότι, κατά τον γυιό της μαμμής και του λιθοξόου, Αυτογνωσία είναι η αναγνώριση του Ήθους, η βελτίωση του οποίου οδηγεί στην Ευτυχία." 

(αποσπάσματα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης, από το βιβλίο του Θεοδόσιου Π. Τάσιου "Ξανά ο Αριστοτέλης", εκδ. ΑΤΩΝ 2018)

Υ.Γ.: Αυτό το τελευταίο περί Αυτογνωσίας, το χρωστώ εν πολλοίς στον πατέρα μου...

Η δύναμη της μάζας

Ο Νεύτων έχει διατυπώσει μεγάλα... νοήματα!

Να είναι καλά ο άνθρωπος.

Έχει δύναμη η μάζα τελικά...

Shadow Art

Αντιγράφω το συγκεκριμένο απόσπασμα από εδώ:

"Σχετικότητα.

Η θετική ενέργεια του όμορφου καταπλακώνει ή καταπλακώνεται από τη αρνητική ενέργεια του άσχημου, ανάλογα με το τι αναζητά ο καθένας από ένα αντικείμενο ή μια κατάσταση. Αν όμως κάποιος ρίξει φως στις σκοτεινές πλευρές του μυαλού μας, τότε θα μπορέσουμε να δούμε εξίσου καλά όλες τις πλευρές του αντικειμένου – κατάστασης και να αποφασίσουμε που πρέπει πραγματικά να κατευθυνθούμε. Η συνύπαρξη του καλού και του κακού είναι δεδομένη. Το πρόβλημα είναι η απάντηση του ερωτήματος: τι είναι καλό και τι κακό;"

Και μετά βυθίζομαι στις απίστευτες δημιουργίες του Τριαντάφυλλου Βαΐτση, ο οποίος δίνει στις σκιές (μας) τόσο φως... Πάντα, όπως έχω εξηγήσει και αλλού, το ημίφως με γοήτευε. Όχι, κυρίως για αυτά που φανέρωνε, αλλά για αυτά που έκρυβε και τους έδινε μια ευκαιρία να βγουν στην επιφάνεια (του νου). Απίστευεη και πρωτοποριακή δουλειά το Shadow Art λοιπόν...

Και περιμένει την απίθανον ηώ

 

Ρε παιδιά,

είναι η κατάθλιψή μου που φταίει

ή

έχει χαθεί παντελώς η ποιότητά γύρω μας

και μου φαίνονται όλα σκατά μαύρα;

Η αξιοπρέπεια,

Η δημιουργία,

Ο σεβασμός σε ό,τι κάνει ο καθένας μας,

Ο σεβασμός στο χρόνο και την ποιότητά του.

Πού χαθήκαν όλ' αυτά;

Η σημερινή κατάσταση νομίζω είναι 

χωρίς χρώμα, 

χωρίς γεύση, 

χωρίς αίσθηση.

Αναίσθητη.

Σχεδόν ημιθανής.

Και η ψυχή μου στην απ' έξω.

Άραγε, υπάρχει ανάσταση, φως και ηώ;

Μουσική/Πιάνο: Στέφανος Κορκολής

Ποίηση: Κ. Π. Καβάφης

Ερμηνεία: Σοφία Μανουσάκη

Είν’ η ψυχή μου εν τω μέσω της νυκτός

συγκεχυμένη και παράλυτος. Εκτός,

εκτός αυτής γίνεται η ζωή της.

Και περιμένει την απίθανον ηώ.

Και περιμένω, φθείρομαι, και ανιώ

κ’ εγώ εντός της ή μαζί της.

Ό,τι ξερό, να κάνεις δροσερό!

Όταν κάποτε τα πάντα γύρω ξεραθούν,

και ψάχνεις απεγνωσμένα για νερό

μια κουβέντα τα σπλάγχνα της ξεραΐλας 

θα ακούσεις να σου πουν:

"Το να αγαπάς δεν είναι να το κρύβεις,

μα να το κάνεις φανερό...

και έτσι ό,τι ξερό δια μ(ι)ας,

θα κάνεις δροσερό"

(φωτό του ανεπανάληπτου Τάκη Τλούπα)

 

Εξηγήσεις και Παρεξηγήσεις

 

Κάποιοι σε τούτη την πλάση,

ζητούν εξηγήσεις.

Άλλοι  πάλι, 

ζητούν μόνο παρεξηγήσεις...

Στους πρώτους, αφιερώνω την απόλαυση της μοναξιάς όπως αποτυπώνεται από την ενορχήστρωση του κάτωθι τραγουδιού, το οποίο μου περνά το μήνυμα ότι:

"Ίσως η κοινωνία υπάρχει για να βοηθά να βρίσκουμε το μοναχικό δρόμο μας..."

"Wonderful Life"

Katie Melua

Στιγμές που πρέπει να ειπωθούν

 

Άκουσα κάτι συγκλονιστικό, από την ταινία "1968" του Τάσου Μπουλμέτη, για το κατόρθωμα της ΑΕΚ το 1968, να γίνει Πρωταθλήτρια Ευρώπης:

"Γιατί ανάμεσα στη νίκη και την ήττα, κρύβονται στιγμές που πρέπει να ειπωθούν..."

Αν η νίκη είναι η γέννεση και η ήττα είναι ο θάνατος, τότε αυτές οι στιγμές, συνθέτουν νομίζω την ίδια τη ζωή.

Πάλαι ποτέ...

 

Με ρωτά ένας νεαρός φοιτητής Ιατρικής: 

-Doctor, how can I be the best doctor?

Και του απαντώ:

- The point is not to be the best, but to do the best, in medicine...

Με αφορμή αυτόν τον σύντομο διάλογο, αντιλαμβάνομαι ότι σχεδόν τα πάντα πλέον σήμερα, γυρίζουν γύρω από τον αστερισμό του Εγώ-καιρω (των καιρών δηλαδή που όλα είναι Εγώ...). Όλα σχεδόν, είναι αυτοπροβολή, αυτοπαρουσίαση... και τελικά καταλήγουν σε αυτομόληση (=οικειοθελή προσχώρηση στο αντίπαλο στρατόπεδο), κοινώς σε αυτόματη παράδοση, χωρίς καμία αντίσταση, χωρίς καμία κραυγή (πού είσαι Καζαντζάκη με την Ασκητική σου και πού είστε παίδες της Β' Π/Θ με το Κομμένο σας όνειρο)! Πρόκειται για πολυδιάσπαση της κοινωνίας καθώς εξ-ομοιώνει (και ουσιαστικά εξω-μειώνει) σε μια μόνο μόδα όλους τους παγκοσμιοποιημένους ανθρώπους και δεν πρόκειται για μια σύνθεση αυτής μέσα από τις διαφορετικότητες των εξ ων συνετέθησαν και εδημιουργήθησαν.

Αυτή η διαπίστωση έρχεται ως συνέχεια της εξαγρίωσης της κοινωνίας η οποία επιτελείται εντέχνως και με μεγάλη επιτυχία τα τελευταία χρόνια, σε αντιδιαστολή με τις προσπάθειες εξευγενισμού της κοινωνίας που προσπαθούσαν οι πάλαι ποτέ, βιο-παλαισταί. Κάποτε, πηγαίναμε από το Εγώ στο Εμείς, τώρα η διαδρομή είναι αντίστροφη.

Κάποτε σε απέβαλαν από το σχολείο αν δεν ήσουν χτενισμένος. Πλέον, αν δεν είσαι το πρότυπο εκείνο που λες και σε έχει πατήσει τρένο αφού πρώτα επιβίωσες από τον τυφώνα αχτένιστη Κατερίνα (κοινώς το επιμελώς ατημέλητο look), τότε μην πας καλύτερα στο σχολείο να σε δουν.

Αν δεν είσαι hipster δεν είσαι άντρας. 

Αν δεν είσαι ξυρισμένος και αποτριχωμένος πάτω-κορφή, τότε δεν είσαι άντρας.

Αν δεν έχεις 5.783 τατουάζ πάνω και κάτω στο κορμί σου, τότε δεν είσαι άντρας.

Αν δεν έχεις μούσκουλα αλά Σβαρτζενέγκερ και βυζιά αλά Χάλκ Χόγκαν, τότε δεν είσαι άντρας.

Αν δεν έχεις φρύδια αλά Καραμανλή, δεν είσαι γυναίκα μέσα στη μόδα.

Αν δεν έχεις διευθυντική θέση και Personal trainer, δεν είσαι γυναίκα.

Αν δεν έχεις οικιακή βοηθό να σε ξεκουράζει όσο εσύ σερφάρεις στο Instagram, δεν είσαι γυναίκα.

Αν δεν έχεις στείλει το σύζυγό σου με το μωρό στο πάρκο της γειτονιάς, δεν μπορείς να λέγεσαι γυναίκα του σήμερα.

Και για το τέλος: άφησα το μετά... 

Το μετά του Κρούκενμπεργκ και του facebook και το μετά του Μπαμπινιώτη.

Το μετά των υπολοίπων και το μετά το δικό σου.

Το μετά της κοινωνίας και το μετά της επικοινωνίας.

Το μετά ως απλή διαδοχή και εναλλαγή και το μετά ως όνειρο και προσδοκία, 

Το μετά ως στόχευση και ως ευτυχία...

Το μετά ως αντιδιαστολή με το πριν και το τώρα.

Το μετά ως απλή προέκταση του τώρα, σε αντιδιαστολή με το μετά ως βάθος, ως εντρύφηση του ποτέ.

Το μετά ως σίγουρα επερχόμενο σε αντιδιαστολή του μετά ως πάλαι ποτέ και πάντα αναβαλλόμενο.

Ζωή σε μας.

"Πάλαι Ποτέ - Κατερίνα Ζευγαρά"

Στίχοι, Μουσική: Δημήτρης Καρράς

CD: Το ημερολόγιο της Άννας Punk

Να σου χαλάνε τ' όνειρο και εσύ να τους αφήνεις...

 

Παλαιότερα λέγανε ότι η ζωή είναι... ένα αγγούρι, που άλλος το τρώει και ζορίζεται και άλλος το τρώει και δροσίζεται!

Σήμερα, θα έλεγα ότι η ζωή είναι... μια ντομάτα, που απέξω τη βλέπεις κόκκινη και από μέσα είναι πατάτα!

Τι θέλω να πω: σήμερα, σου πουλούν οι διάφοροι αδιάφοροι που σου το παίζουν αδιάφθοροι, κάτι τις. Το ο,τιδήποτε. Στο χρεώνουν όμως, για δις. Από το πιο μικρό ως το πιο ακριβό. Σε κοροϊδεύουν. Άλλη σου δείξανε και άλλη σου μπήξανε επί το λαϊκότερον και πεζοδρομιότερον. Μπροστά στα μούτρα σου σε υποβιβάζουν, σε θεωρούν χαζό, χάνο, ψάρι που τσιμπάς. Σου παίρνουν τα χρήματα -όλα για τα χρήματα γίνονται- και μαζί σου παίρνουν και την αξιοπρέπεια. Και εμείς, συνεχίζουμε και αγοράζουμε από τους ίδιους, διότι και παραδίπλα να πας, πάλι την ίδια ντομάτα-πατάτα θα φας...

Δείτε την ντομάτα που μας πουλούν για να φάμε, απέξω ένα κατακόκκινο κέλυφος-κάλυμα και από μέσα αρρωστιάρικο-ωχρό-θνησιγενές:

Κατ' επέκταση αντιληφθείτε πόσα μας κρύβουν και πόσο μας ξεγελούν, όταν μιλάμε για πιο σοβαρά θέματα.

Τι είναι αυτό που μένει λοιπόν, σήμερα, ως αντίσταση; Πού πήγε το υπόλοιπο "κόκκινο" της έντασης, του πάθους, του αίματος; Πού χάθηκε τόσο "κόκκινο"; Πώς γίναμε σήμερα, τόσο πολύ... πατάτα;

Ως αντίβαρο σε τούτο το ισοπέδωμα και ως αντίδωρο σε εκείνους που ακόμα αντιστέκονται και συνεχίζουν να απαιτούν να τρώνε ντομάτα όταν παραγγέλνουν ντομάτα ρε γαμώτο και όχι αυτές τις ξεφτίλες που μας σερβίρουν ασταμάτητα κάθε στιγμή, τους αφιερώνω τα κάτωθι:

1] 

"Δεν είμαστε εμείς κανονικοί σαν και τους άλλους, εμείς δουλεύουμε στους στάβλους, ταΐζουμε και ποτίζουμε τα όνειρα, τα φροντίζουμε να μεγαλώσουν, για να καλπάσουν οι επόμενες ελπίδες", πηγή από εδώ

2] 

Ένα βίντεο

3] 

   "Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να ’ναι οι τελευταίοι

   Οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν

Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια

Αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι

Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά

Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος

Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα

Και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις

Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός

Να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι."

Μανώλης Αναγνωστάκης, Από τη συλλογή Εποχές 3 (1951)

Πηγή από εδώ

4] 

"άνθρωπέ μου τι ξεφτύλα,

να σου χαλάνε το όνειρο

κι εσύ να τους αφήνεις."

Πηγή από εδώ

Η Καρδιά μένει πάντα στην ίδια θέση. Αριστερά.

Παγκόσμια Ημέρα Καρδιάς ήταν την περασμένη Κυριακή. 

Πάντα διαλέγει να είναι την τελευταία ημέρα του Σεπτέμβρη.

Πάντα τελευταία η καρδιά... Ίσως να έχει τους λόγους της.

Δυο αποσπάσματα που μου έστειλε η... καρδιακή φίλη και συνάδελφος Ι.Χ. για την ημέρα καρδιάς, την οποία ευχαριστώ για αυτό το μοίρα-σμα που μας ενώνει:

“Η καρδιά μένει πάντα στην ίδια θέση ή μια στο τόσο αλλάζει θέση; Μετακινείται δεξιά και αριστερά;”

Του απάντησα: 

“Όχι, η καρδιά μένει πάντα στην ίδια θέση. Αριστερά.”

Και αρχίζουν οι σκέψεις.

Κάποια μέρα θα μεγαλώσεις.

Και τότε θα καταλάβεις ότι η καρδιά ζει

σε χιλιάδες διαφορετικά μέρη,

χωρίς πραγματικά να κατοικεί πουθενά.

 

Ανεβαίνει μέχρι το λαιμό σου,

όταν είσαι φορτισμένο.

Κατεβαίνει ως το στομάχι σου,

όταν φοβάσαι ή πληγώνεσαι.

 

Υπάρχουν φορές που επιταχύνει τους χτύπους της και νιώθεις σαν να θέλει να βγει από το στήθος σου.

 

Άλλες φορές πάλι, αλλάζει θέση με το μυαλό.

 

Μεγαλώνοντας,

θα μάθεις να παίρνεις στα χέρια την καρδιά σου

και να την αποθέτεις σε ξένα χέρια.

Τις περισσότερες φορές

θα γυρίσει πίσω πληγωμένη.

 

Μην ανησυχείς. Θα είναι όμορφο και αυτό.

Ή μάλλον, αυτό θα είναι το πιο όμορφο.

Αλλά θα το καταλάβεις μετά από

πάρα πολύ καιρό.

 

Θα υπάρξουν ημέρες που θα νομίζεις

ότι δεν έχεις καρδιά.

Ότι την έχεις χάσει.

 

Και θα την ψάχνεις με αγωνία σε μια ανάμνηση,

σε ένα άρωμα, στο βλέμμα ενός περαστικού,

στις άδειες τσέπες ενός κουρελιασμένου παλτού.

 

Έπειτα, θα υπάρξει μια άλλη ημέρα.

Μια ημέρα λίγο διαφορετική.

Κάπως ξεχωριστή. Αρκετά σημαντική.

 

Την ημέρα που θα καταλάβεις ,πως δεν έχουν ΟΛΟΙ καρδιά."

 

(από ένα καρδιολόγο στο παιδιατρικό τμήμα στο νοσοκομείο Bambino Gesu Roma)

 

---------------------------------------------------------------------------------------

"Αγάπα και αν δεν έχεις πτυχία, θα αποκτήσεις μόρφωση. 

Αγάπα και αν αισθάνεσαι μικρός, θα γίνεις γίγαντας. 

Αγάπα, ώστε τα υψηλά αποκτήματα της ζωής σου να είναι η ζωή με βάθος. 

Αγάπα, και από εργατικό μυρμήγκι που ψάχνει τα ψίχουλα ετούτου του κόσμου, θα γίνεις το μυροφόρο άνθος που προσελκύει στη γύρη του όλα τα σμήνη των μελισσών. 

Αγάπα."

Απόσπασμα από το βιβλίο Πες μου Δάσκαλε... για τον εαυτό, την αλήθεια, την ευγνωμοσύνη. του Δημήτρη Νομικού, εκδ. IWRITE, 2019

(φωτό από web)

Μαγική εμπειρία

Ο Ελληνισμός ως έννοια, είναι δύσκολο να οριστεί, να ορθιοθετηθεί, να περιγραφεί. Δεν υπάρχουν γραμμές που να περικλύουν ή γράμματα που να αναλύουν την ολότητά του. Δεν υπάρχουν σύνορα ή νοήματα, αλλά και δεν υπάρχουν σύννομα νοήματα, καθώς δεν υπάρχουν νόμοι που να περικλύεται αλλά ούτε και νοήματα που να αποκλείεται, ετούτη εδώ η έννοια.

Ένα μικρό παράδειγμα αντιπροσώπευσης της έννοιας, είναι ο Καβάφης: ο Αλεξανδρινός Καβάφης, ο Έλληνας Καβάφης, ο Παγκόσμιος και Οικουμενικός Καβάφης, ο άφυλος Καβάφης, ο Διαχρονικός Καβάφης. Αυτός που μέσα από την αρχαιότητα, μίλησε για τη σύγχρονη του εποχή μα και τη μελλούμενη, η οποία τυγχάνει να είναι η σημερινή η δική μας, η άπιστη εποχή...

Αν προσπαθούσα όμως, να αποδώσω κάπως το βίωμα του ελληνισμού, θα ήταν μάλλον με χρώματα. Με χρώματα που ελάχιστες φορές σου εμφανίζονται εμπρός σου. Και κυρίως, εκεί που δεν το περιμένεις.

Μια τέτοια φορά, ήταν πρόσφατα, σε έναν ξεχωριστό αρχαιολογικό χώρο της Λεμεσού, στο αρχαίο θέατρο του Κούριου, όπου πραγματοποιήθηκε μια αξιόλογη παράσταση με τίτλο "Νερά της Κύπρου, της Συρίας, της Αιγύπτου", προσεγγίζοντας τον θεατρικό Καβάφη από το Θεατρικό Εργαστήρι του Πανεπιστημίου Κύπρου σε σκηνοθεσία κ. Μιχάλη Πιερή και Μουσική κ. Ευαγόρα Καραγιώργη. 

Εκεί λοιπόν, που πλέαμε σε καβαφικά νερά, μπροστά μου απλώνεται ένα υπέργειο σκηνικό, σχεδόν απόκοσμο, απόμακρο μα και συνάμα τόσο θελκτικό, οριακά γαλήνιο θα έλεγα. Το μάτι μου γέμισε από το γαλάζιο της γήινης πέτρας που αντανακλούσε το αντιφέγγισμα της κοσμικής θάλασσας και το εξακοντισμένο φως του αστραφτερού φεγγαριού το οποίο αναπαυόταν ανάμεσα στα πουπουλένια σύννεφα του ουράνιου θ-Όλου. Πέτρα, Γη, Ουρανός, Νερό, Σκοτάδι, Σκιές, Φως,  Παρουσίες, Απουσίες, ήταν όλα εκεί σε μια συνθετική (ευτυχώς όχι πλαστική) εικόνα. Μεγάλη αποκάλυψη για την ψυχή μου, ιδαίτερη τιμή για το πνεύμα μου, μα και μεγάλη στεναχώρια που δεν μπορώ να κρατήσω για πάντα την αποτύπωση του θε(α)ματος που απλώνονταν μπροστά μου. Ένα δάκρυ μοναξιάς θέλησε να θολώσει με το κατρακύλι του, την αρχαιοτυπική εικόνα.

Μα για στάσου... Μπροστά μου απλωνόταν και μια άλλη μαγική εικόνα. Μια κοπέλα, υψώνει το κινητό της και προλαβαίνει και αποτυπώνει εκείνη, τις εικόνες που θα ήθελα να κρατώ εγώ για πάντα... χωρίς να έχω όμως τα κατάλληλα τεχνολογικά μέσα για να φυλάξω το χρώμα της στιγμής. Τι σου κάνει η τεχνολογία... Σου τα δίνει όλα στο πιάτο. Δεν σου λέει όμως, τι να τα κάνεις από εκεί και ύστερα...

Οι φωτογραφίες αυτές λοιπόν, προσεγγίζουν σε σημαντικό βαθμό την αίσθηση της γαλήνης που έζησε στιγμιαία και φευγαλέα ο νους μου και η ψυχή μου εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Και επειδή τίποτα δεν είναι δεδομένο σε τούτη την πλάση, τις παραθέτω εδώ σε αυτό το blog, για να μην χαθούν στο πέρασμα του χρόνου, κατόπιν ευγενικής παραχώρησης από την κοπέλα εκείνη, την κυρία Ηρώ Σάββα, την οποία ευχαριστώ θερμά για τρεις λόγους: πρώτον, διότι μου τις παραχώρησε χωρίς δεύτερη σκέψη όταν της το ζήτησα, δεύτερον, διότι με έκανε να νιώσω ότι υπάρχουν και άλλοι ακόμα κυνηγοί της αισθητικής, του ονείρου και του υπερβατικού γύρω μου και τρίτον, διότι μου επιβεβαίωσε ότι ο Ελληνισμός και η αρρενωπότητά του, ιστορικά και διαχρονικά, πάντα χρειαζόταν κάποιου είδους θηλυκές παρεμβάσεις για να αναδειχθεί στην ολότητά του.

 

Ο Μίκης και ο Mickey

 

Προσπαθώ ως νέος να αντιληφθώ πώς γίνεται ένας άνθρωπος τον οποίον, η "πατρίδα" του (ή ό,τι έχει απομείνει από αυτήν) τον έχει πληγώσει, τον έχει βασανίσει, τον έχει λιώσει στο ξύλο, να αντιστέκεται  και να φτάνει με δύναμη ταύρου τελικά στο όνειρό του και να συμπαρασύρει μαζί και έναν ολόκληρο λαό;

Πώς γίνεται να μένει άκαμπτος ένας βράχος στα χτυπήματα των καιρών και στην αρμύρα των φελλών;

Πώς γίνεται να εξακολουθεί να ονειρεύεται μια πατρίδα ελεύθερη, ζωντανή, δημιουργική, όταν έχει εξοριστεί πολλές φορές, έχει κυνηγηθεί και ποδοπατηθεί άλλες τόσες;

Τι κρατά αυτόν τον Άνθρωπο να μην αντ-αλλάξει το όνειρό του;

Καμία φτώχεια, κανένας σωματικός πόνος, κανένα συναίσθημα φόβου, δεν ήταν αρκετά για να κάμψουν τη φόρα του.

Ο λόγος φυσικά για τον Μίκη Θεοδωράκη και τη χειμαρρώδη του παρουσία στην ιστορία της Ελλάδος. Για τη γιγάντωση μιας σπίθας που έγινε πυρκαγιά και έκαψε την έχθρα.

Το τι ήταν ο Μίκης το έχει περιγράψει μόνος του.

Αυτό που με βασανίζει, είναι το πώς γίνεται σήμερα κάποιος να κατορθώσει να μοιάζει του Μίκη (και να θαυμάζεται) και όχι του Mickey (και να γελοιποιείται);

Πώς γίνεται ένας νέος που η πατρίδα του τον ξεφτιλίζει με κάθε τρόπο καθημερινά 

και του σαπίζει στο ξύλο, σώμα, ψυχή και μυαλά, 

πώς γίνεται να συνεχίσει να ονειρεύεται για αυτήν 

τόσο σθεναρά;

Πώς γίνεται όταν έχεις προδοθεί 

από την συγχρονική κάθε φορά 

έκφραση της "Πατρίδας", 

να επιμένεις και να αξιώνεις μια συμφωνική μεταφορά 

της λαϊκής ελπίδας;

Τι κρατούσε έναν Μίκη να βγαίνει στην πρώτη γραμμή της μάχης; 

Τι κρατά σήμερα όλους τους Mickey-δες να μένουν στα μεσοδιαστήματα της αμάχης;

Και παρ' όλο που πονούσε ο Μίκης, ήξερε ότι επρόκειτο για πόνους γέννας, για πόνους δημιουργίας. Μιας δημιουργίας νέας γενιάς, νέας φιλοσοφίας, νέας πατρίδας. Ήξερε ότι κυοφορούσε ένα έμβρυο. 

Στην Άλλη Άκρη Του Καιρού

Θα Στήσω Τη Μορφή Σου

Με Πίκρα Και Με Λησμονιά

Θα Δέσω Την Ψυχή Σου.

Χαίρε Πέτρινο Λουλούδι

Με Το Χρώμα Της Φωτιάς

Χαίρε Κόκκινο Τραγούδι

Απ' Το Αίμα Της Καρδιάς.

Τώρα, τι απέγινε σήμερα αυτό το παιδί που γεννήθηκε, είναι δύσκολο να περιγραφεί. Αυτό το παιδί πάντως, γυρίζοντας σε αυτούς τους Δρόμους τους Παλιούς, ακούγεται να σιγοτραγουδά:

"Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανέναν

κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε..."

Άλλος Ένας πυλώνας της Ελλάδας έφυγε και πέρασε στην Αιωνιότητα.

Πότε η Ελλάδα θα ξεφύγει από την αιώνια καταδίκη της να στηρίζεται σε πυλώνες και όχι να αιωρείται στα ύψη;

Αντίο Μίκη.

Οι ευαίσθητοι άνθρωποι

 

"Οι ευαίσθητοι άνθρωποι είναι οι πιο δυνατοί αν τους δώσεις αγάπη" 

"Η ψυχούλα τους νιώθει πολλές φορές αδύναμη μπροστά στον σκληρό κόσμο. Αν και όλοι οι άνθρωποι έχουν τις ευαισθησίες τους, σε κάποιους, ο δείκτης ευαισθησίας είναι σε μεγαλύτερο βαθμό και αυτό τους κάνει ξεχωριστούς. 

Κουβαλούν τη θλίψη και την αγωνία των άλλων και εισπράττουν τα προβλήματα των γύρω τους ως δικά τους. Δέχονται πολλά ερεθίσματα από το περιβάλλον τους και αντιλαμβάνονται σε βάθος τις καταστάσεις. 

Δυστυχούν για πράγματα που σε άλλους θα περνούσαν απαρατήρητα! Η διορατικότητά τους είναι έντονη και η ενσυναίσθησή τους εκπληκτική. Είναι αρκετά ευάλωτοι. 

Είναι φορές που ζηλεύουν και θέλουν να μοιάσουν σε αυτούς που αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις πιο αψήφιστα και αδιάφορα. Δεν μπορούν όμως. 

Πληγώνονται και κατηγορούν την ευαισθησία τους γι’ αυτό. Αγαπούν δυνατά και παρορμητικά. Και απογοητεύονται... Πάλι με την ευαισθησία τους τα βάζουν. Αντιλαμβάνονται λεπτομέρειες σε κουβέντες, σε παρέες. 

"Συγκλονίζονται" πιο εύκολα από τους άλλους και γίνονται παθιασμένοι φίλοι, εραστές, σύντροφοι. 

Αγαπούν να δίνουν και λιγότερο να παίρνουν. Ελπίζουν πως κάποτε θα αλλάξουν όλα προς το καλύτερο. Μέσα τους μπορεί να πονούν μα έξω τους χαμογελούν! 

Θέλουν μόνο αγάπη και αγκαλιά... Μετά βρίσκουν απίστευτη δύναμη για τα δύσκολα.

Κλαίνε εύκολα, επηρεάζονται από τις διαθέσεις των άλλων, είναι πρόθυμοι να ακούσουν και να στηρίξουν. Θέλουν να βλέπουν τους άλλους ευτυχισμένους. 

Δεν είναι ντροπή η πολλή ευαισθησία.. Αγαπήστε λίγο παραπάνω τους ευαίσθητους και πάλι σε σας θα γυρίσει η ΑΓΑΠΗ."

Υ.Γ.1: Ευχαριστώ την Ι.Χ. για αυτή την Ι.Χ.(Ιδιωτικής Χρήσης) και Α.Π. (Από Καρδιάς) ανταλλαγή απόψεων επί του θέματος. 

Υ.Γ.2: Το κείμενο δεν ξέρω ποιος το έγραψε (πολύ εύστοχος πάντως όποιος είναι), αλλά ξέρω πολύ καλά για ποιους το έγραψε...

Κάνε τις ώρες να μετράνε

 

Το σύμβολο,

Το όραμα,

Το νόημα,

μπορείς να το δεις παντού,

αν το έχεις μέσα σου...

Μπορείς στο παράθυρο ενός ξύλινου σπιτιού

να ξεπατικώσεις εύκολα

(λέξη που παραπέμπει στα παιδικά χρόνια)

μια ελληνική σημαία.

(έργο "Παλιγγενεσία", Γλαύκου Κουμίδη, εδώ)

Ο συμβολισμός του νέου συμβόλου,

είναι ακόμα πιο σύνθετος και πολυδιάστατος,

πιο σύγχρονος και πιο αβάσταχτος...

Είναι η υπενθύμιση ότι το ξύλο μπορεί να καεί 

ανά πάσα ώρα και στιγμή

και να γίνει ολόκληρο στάχτη...

Είναι η επουράνια κραυγή ότι κείται επί ξύλου κρεμάμενη...

Είναι η υποχρέωση για συνεχή συντήρηση και καθαρισμό της.

Υποχρέωση που αφορά όλους μας.

Θυμάμαι ότι το ξύλο θέλει συνέχεια λείανση, τρίψιμο και λαδομπογιά,

ειδικά αν περιτριγυρίζεται από θάλασσα και αλμύρα 

που τρώνε του ξύλου τα σωθικά...

Είναι η ευκολία που έχει ένα ξυλαράκι να σπάσει

και η αντίσταση που έχουν πολλά ξυλαράκια μαζί που δεν σπάνε.

Είναι όλοι αυτοί που ρίχνουν ξύλο

και όλοι εκείνοι που αντιστέκονται στο ξύλο.

Είναι οι ξυλουργοί που σέβονται το ξύλο,

και είναι και οι κακουργοί που βιάζουν το ξύλο.

Είναι ο γίγαντας με τα ξύλινα πόδια,

ο ξυλοπόδαρος που νομίζει ότι βλέπει πιο ψηλά απ' όλους.

Είναι και η ξύλινη γλώσσα, που μυαλό δε βάζει.

Είναι τέλος τα ξύλινα στρατιωτάκια,

που αγωνίζονται σε έναν πόλεμο χωρίς ορατό εχθρό.

Και καθώς τα χρόνια περνούν, 

και οι δυσκολίες δεν σταματούν,

τα ξύλινα χρόνια, 

με τη ζύμωση των καιρών

και των περιβαλλοντικών συνθηκών,

καταλήγουν να γίνουν πετρώματα.

Καταλήγουν σε πέτρινα χρόνια

και σε ανθρώπινα περιττώματα.

Δυνατό μήνυμα που αντηχεί συνέχεια σήμερα στα αυτιά μου...

"Κάνε τις ώρες να μετράνε,

μην τις μετράς..."

"Κανένας Μόνος"

Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη

Μουσική: Μιχάλης Χατζηγιάννης - Κωνσταντίνος Παντζής

1ο Δημ. Σχολείο Αμαρουσίου