Κάνε τις ώρες να μετράνε

 

Το σύμβολο,

Το όραμα,

Το νόημα,

μπορείς να το δεις παντού,

αν το έχεις μέσα σου...

Μπορείς στο παράθυρο ενός ξύλινου σπιτιού

να ξεπατικώσεις εύκολα

(λέξη που παραπέμπει στα παιδικά χρόνια)

μια ελληνική σημαία.

(έργο "Παλιγγενεσία", Γλαύκου Κουμίδη, εδώ)

Ο συμβολισμός του νέου συμβόλου,

είναι ακόμα πιο σύνθετος και πολυδιάστατος,

πιο σύγχρονος και πιο αβάσταχτος...

Είναι η υπενθύμιση ότι το ξύλο μπορεί να καεί 

ανά πάσα ώρα και στιγμή

και να γίνει ολόκληρο στάχτη...

Είναι η επουράνια κραυγή ότι κείται επί ξύλου κρεμάμενη...

Είναι η υποχρέωση για συνεχή συντήρηση και καθαρισμό της.

Υποχρέωση που αφορά όλους μας.

Θυμάμαι ότι το ξύλο θέλει συνέχεια λείανση, τρίψιμο και λαδομπογιά,

ειδικά αν περιτριγυρίζεται από θάλασσα και αλμύρα 

που τρώνε του ξύλου τα σωθικά...

Είναι η ευκολία που έχει ένα ξυλαράκι να σπάσει

και η αντίσταση που έχουν πολλά ξυλαράκια μαζί που δεν σπάνε.

Είναι όλοι αυτοί που ρίχνουν ξύλο

και όλοι εκείνοι που αντιστέκονται στο ξύλο.

Είναι οι ξυλουργοί που σέβονται το ξύλο,

και είναι και οι κακουργοί που βιάζουν το ξύλο.

Είναι ο γίγαντας με τα ξύλινα πόδια,

ο ξυλοπόδαρος που νομίζει ότι βλέπει πιο ψηλά απ' όλους.

Είναι και η ξύλινη γλώσσα, που μυαλό δε βάζει.

Είναι τέλος τα ξύλινα στρατιωτάκια,

που αγωνίζονται σε έναν πόλεμο χωρίς ορατό εχθρό.

Και καθώς τα χρόνια περνούν, 

και οι δυσκολίες δεν σταματούν,

τα ξύλινα χρόνια, 

με τη ζύμωση των καιρών

και των περιβαλλοντικών συνθηκών,

καταλήγουν να γίνουν πετρώματα.

Καταλήγουν σε πέτρινα χρόνια

και σε ανθρώπινα περιττώματα.

Δυνατό μήνυμα που αντηχεί συνέχεια σήμερα στα αυτιά μου...

"Κάνε τις ώρες να μετράνε,

μην τις μετράς..."

"Κανένας Μόνος"

Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη

Μουσική: Μιχάλης Χατζηγιάννης - Κωνσταντίνος Παντζής

1ο Δημ. Σχολείο Αμαρουσίου