Να σου χαλάνε τ' όνειρο και εσύ να τους αφήνεις...

 

Παλαιότερα λέγανε ότι η ζωή είναι... ένα αγγούρι, που άλλος το τρώει και ζορίζεται και άλλος το τρώει και δροσίζεται!

Σήμερα, θα έλεγα ότι η ζωή είναι... μια ντομάτα, που απέξω τη βλέπεις κόκκινη και από μέσα είναι πατάτα!

Τι θέλω να πω: σήμερα, σου πουλούν οι διάφοροι αδιάφοροι που σου το παίζουν αδιάφθοροι, κάτι τις. Το ο,τιδήποτε. Στο χρεώνουν όμως, για δις. Από το πιο μικρό ως το πιο ακριβό. Σε κοροϊδεύουν. Άλλη σου δείξανε και άλλη σου μπήξανε επί το λαϊκότερον και πεζοδρομιότερον. Μπροστά στα μούτρα σου σε υποβιβάζουν, σε θεωρούν χαζό, χάνο, ψάρι που τσιμπάς. Σου παίρνουν τα χρήματα -όλα για τα χρήματα γίνονται- και μαζί σου παίρνουν και την αξιοπρέπεια. Και εμείς, συνεχίζουμε και αγοράζουμε από τους ίδιους, διότι και παραδίπλα να πας, πάλι την ίδια ντομάτα-πατάτα θα φας...

Δείτε την ντομάτα που μας πουλούν για να φάμε, απέξω ένα κατακόκκινο κέλυφος-κάλυμα και από μέσα αρρωστιάρικο-ωχρό-θνησιγενές:

Κατ' επέκταση αντιληφθείτε πόσα μας κρύβουν και πόσο μας ξεγελούν, όταν μιλάμε για πιο σοβαρά θέματα.

Τι είναι αυτό που μένει λοιπόν, σήμερα, ως αντίσταση; Πού πήγε το υπόλοιπο "κόκκινο" της έντασης, του πάθους, του αίματος; Πού χάθηκε τόσο "κόκκινο"; Πώς γίναμε σήμερα, τόσο πολύ... πατάτα;

Ως αντίβαρο σε τούτο το ισοπέδωμα και ως αντίδωρο σε εκείνους που ακόμα αντιστέκονται και συνεχίζουν να απαιτούν να τρώνε ντομάτα όταν παραγγέλνουν ντομάτα ρε γαμώτο και όχι αυτές τις ξεφτίλες που μας σερβίρουν ασταμάτητα κάθε στιγμή, τους αφιερώνω τα κάτωθι:

1] 

"Δεν είμαστε εμείς κανονικοί σαν και τους άλλους, εμείς δουλεύουμε στους στάβλους, ταΐζουμε και ποτίζουμε τα όνειρα, τα φροντίζουμε να μεγαλώσουν, για να καλπάσουν οι επόμενες ελπίδες", πηγή από εδώ

2] 

Ένα βίντεο

3] 

   "Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να ’ναι οι τελευταίοι

   Οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν

Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια

Αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι

Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά

Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος

Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα

Και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις

Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός

Να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι."

Μανώλης Αναγνωστάκης, Από τη συλλογή Εποχές 3 (1951)

Πηγή από εδώ

4] 

"άνθρωπέ μου τι ξεφτύλα,

να σου χαλάνε το όνειρο

κι εσύ να τους αφήνεις."

Πηγή από εδώ