Ρε παιδιά,
είναι η κατάθλιψή μου που φταίει
ή
έχει χαθεί παντελώς η ποιότητά γύρω μας
και μου φαίνονται όλα σκατά μαύρα;
Η αξιοπρέπεια,
Η δημιουργία,
Ο σεβασμός σε ό,τι κάνει ο καθένας μας,
Ο σεβασμός στο χρόνο και την ποιότητά του.
Πού χαθήκαν όλ' αυτά;
Η σημερινή κατάσταση νομίζω είναι
χωρίς χρώμα,
χωρίς γεύση,
χωρίς αίσθηση.
Αναίσθητη.
Σχεδόν ημιθανής.
Και η ψυχή μου στην απ' έξω.
Άραγε, υπάρχει ανάσταση, φως και ηώ;
Μουσική/Πιάνο: Στέφανος Κορκολής
Ποίηση: Κ. Π. Καβάφης
Ερμηνεία: Σοφία Μανουσάκη
Είν’ η ψυχή μου εν τω μέσω της νυκτός
συγκεχυμένη και παράλυτος. Εκτός,
εκτός αυτής γίνεται η ζωή της.
Και περιμένει την απίθανον ηώ.
Και περιμένω, φθείρομαι, και ανιώ
κ’ εγώ εντός της ή μαζί της.
2 σχόλια:
Ηώ, εσένα καλώ και μη με λησμονήσεις, άνοιξε τη θύρα της Ανατολής στον ιμερτό Ήλιο Ε.Τ., μπας και δούμε και μεις άσπρη μέρα...
Αγαπητέ ψυχίατρε! Μάλλον η θύρα ψυχιατρίου πρέπει να ανοίξει να έμπω μέσα...
Καλή σου μέρα!
Δημοσίευση σχολίου