Και περιμένει την απίθανον ηώ

 

Ρε παιδιά,

είναι η κατάθλιψή μου που φταίει

ή

έχει χαθεί παντελώς η ποιότητά γύρω μας

και μου φαίνονται όλα σκατά μαύρα;


Η αξιοπρέπεια,

Η δημιουργία,

Ο σεβασμός σε ό,τι κάνει ο καθένας μας,

Ο σεβασμός στο χρόνο και την ποιότητά του.

Πού χαθήκαν όλ' αυτά;


Η σημερινή κατάσταση νομίζω είναι 

χωρίς χρώμα, 

χωρίς γεύση, 

χωρίς αίσθηση.

Αναίσθητη.

Σχεδόν ημιθανής.

Και η ψυχή μου στην απ' έξω.


Άραγε, υπάρχει ανάσταση, φως και ηώ;


Μουσική/Πιάνο: Στέφανος Κορκολής
Ποίηση: Κ. Π. Καβάφης
Ερμηνεία: Σοφία Μανουσάκη


Είν’ η ψυχή μου εν τω μέσω της νυκτός
συγκεχυμένη και παράλυτος. Εκτός,
εκτός αυτής γίνεται η ζωή της.

Και περιμένει την απίθανον ηώ.
Και περιμένω, φθείρομαι, και ανιώ
κ’ εγώ εντός της ή μαζί της.

2 σχόλια:

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΛΗΣ είπε...

Ηώ, εσένα καλώ και μη με λησμονήσεις, άνοιξε τη θύρα της Ανατολής στον ιμερτό Ήλιο Ε.Τ., μπας και δούμε και μεις άσπρη μέρα...

astromonos είπε...

Αγαπητέ ψυχίατρε! Μάλλον η θύρα ψυχιατρίου πρέπει να ανοίξει να έμπω μέσα...
Καλή σου μέρα!