Λίγες μέρες πριν, η 11η Δεκεμβρίου κάθε έτους, έχει οριστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού. Το 1946, 11 Δεκεμβρίου, ιδρύθηκε η UNICEF (United Nations Children's Fund).
Διάβασα ένα απόσπασμα του Χαλίλ Γκιμπράν, που μου κοινοποίησε η καλή φίλη Ι.Χ., και το οποίο αποτυπώνει σε τρία σημεία αυτό που νιώθω για τα παιδιά. Τόσο τα δικά μου, όσο και τα "ξένα", όπως θα έλεγαν και οι πιο παλαιοί από εμάς...
Το παραθέτω και εξηγούμαι ακολούθως τι εννοώ:
"Τα παιδιά δεν είναι δικά σας παιδιά.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της.
Έρχονται στον κόσμο μέσα από σας αλλά δεν προέρχονται από εσάς
και, παρότι είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας.
Mπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας όχι όμως τις σκέψεις σας.
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.
Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους όχι όμως την ψυχή τους.
Γιατί η ψυχή τους ζει στο σπίτι του αύριο που εσείς δεν μπορείτε να το επισκεφτείτε ούτε καν στα όνειρά σας.
Μπορείτε να πασχίσετε να τους μοιάσετε, μην προσπαθείτε όμως να τα κάνετε να σας μοιάσουν.
Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει πίσω
ούτε μένει στο χτες.
Eίστε τα τόξα απ’ τα οποία τινάζονται σαν ζωντανές σαϊτες τα παιδιά σας.
Ο τοξότης βλέπει στόχο στη γραμμή του Απείρου και σας λυγίζει με τη δύναμή του ώστε οι σαϊτες του να φύγουν γοργά και να φτάσουν μακριά.
Δεχτείτε το λύγισμά σας στα χέρια του με χαρά.
Γιατί αυτός, όπως αγαπά τη σαϊτα που εκτοξεύεται, αγαπά και το τόξο που είναι σταθερό."
Ως προς το πρώτο σημείο:
- Τα παιδιά δεν είναι δικά σας παιδιά.
Θυμάμαι, όταν πήγαμε να κοινωνήσει ο γιος μου την πρώτη Κυριακή μετά τη βάφτισή του όπως θέλει το έθιμο, μας τον αρπάζει ο παπάς και κατευθύνεται προς την έξοδο του ναού! Έντρομη η μητέρα του γιου μου και σύζυγός μου του φωνάζει: "Πάτερ, πού πάτε το παιδί μου;". Εκείνος της απαντά με μια φυσικότατη νηφαλιότητα: "Το παιδί δεν είναι δικό σου, το παιδί είναι του Θεού...". Με έβαλε σε πολλές σκέψεις αυτή η απάντηση. Δεν άργησα να παραδεχτώ λίγες μέρες αργότερα ότι είχε δίκαιο. Τα παιδιά που φέρνουμε στον κόσμο δεν "μας ανήκουν", αλλά "μας ανέχονται". Δεν είναι δικά μας. Εμείς, ως γονείς, είμαστε απλά εκείνοι που τους δόθηκε η ευκαιρία-ευλογία να πάρουν ένα μικρό χεράκι και να το καθοδηγήσουν να μην χαθεί μέσα σε τόσο κόσμο... Σε εμάς έλαχε ο κλήρος να εξηγήσουμε τον κόσμο στους αυριανούς χρήστες του. Και για αυτό, τα παιδιά δεν είναι κομμάτι μας. Δεν είναι καν, κομμάτι. Τα παιδιά μας, όπως όλα τα παιδιά, είναι το σύνολο. Το σύνολο του αυριανού κόσμου. Και πρέπει να τα βλέπουμε ως τέτοιο, δηλαδή κόσμημα. Και να το γυαλίζουμε, να το ακονίζουμε, να το προστατεύουμε ώστε να λάμπει όσο πιο μακριά γίνεται.
Ως προς το δεύτερο σημείο:
- Μπορείτε να πασχίσετε να τους μοιάσετε.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό που ζω με τα παιδιά μου όσα χρόνια τώρα υπάρχουν στη ζωή μου, είναι ένα καθημερινό μάθημα. Μια καθημερινή απόδειξη ότι τα παιδιά μας μαθαίνουν νέους τρόπους σκέψης και μας υπενθυμίζουν κόσμους μαγικούς (σε όσους από εμάς το έχουμε τυχόν ξεχάσει). Μαθαίνω πολλά από τα παιδιά μου. Κυρίως όμως, μαθαίνω για μένα. Πράγματα και καταστάσεις που διαφορετικά δεν θα ερχόμουν ποτέ αντιμέτωπος μαζί τους. Και όλα αυτά υπήρχαν και υπάρχουν μέσα μου και τα παιδιά μου με έχουν κάνει να τα βρω, και τα καλά και τα στραβά. Μιλάμε για ξεσκαρτάρισμα πραγματικό. Γερό ταρακούνημα του εσωτερικού μου κόσμου.
Ως προς το τρίτο σημείο:
- Η όλη αυτή κατάσταση, μας λυγίζει με τη δύναμή της ώστε οι σαΐτες (τα παιδιά - οι νέοι άνθρωποι), να φτάσουν γρήγορα και εύστοχα πολύ μακριά. Οι γονείς γίνονται εκείνο το τόξο που πρέπει να λυγίσει ώστε να πάνε τα παιδιά πιο μακριά. Μάλιστα, όσο πιο πολύ λυγίσει ο γονέας, τόσο πιο μακριά θα φτάσει το παιδί του γονέα. Διότι, για λύγισμα μιλάμε. Σώματος και πνεύματος. Λύγισμα καθολικά της ζωής. Αξίζει όμως, αυτό το λύγισμα να αντιτάσεται σε κάθε προσπάθεια στερέωσης και ακαμψίας με τις οποίες μπολιάζουν το σώμα μας τη σημερινή εποχή.
(από το εξώφυλλου αγαπημένου σχολικού βιβλίου του δημοτικού...)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου