Θέλει αρετή και τόλμη

Είπαμε: ανατροπή. Λες και το προηγούμενο post ήταν προφητικό. Εκεί που δεν το περιμένεις λοιπόν, έρχεται, σου χτυπάει την πόρτα, κάθεται και τσουπ! Κάτι για να μου κρατάει συντροφιά στο ταξίδι...

Πρώτη φορά νοιώθω αυτά που νοιώθω! Δύο συμπεράσματα επ' αυτού: 1ον) σκέφτομαι ότι μπορώ ακόμα και νοιώθω, άρα υπάρχω! και 2ον) υπάρχουν ακόμα πράγματα που όχι απλώς δεν γνωρίζω, αλλά στην πραγματικότητα ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑ ότι μπορεί να υπάρχουν και να συμβαίνουν... Πόσο τυφλωτικός ο εγωισμός κύριοι;

Υπάρχει το έτερον ήμισυ; Υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να σκεφτεί, να νοιώσει και -το ακόμη φοβερότερο και τρομερότερο- να εκφραστεί όπως εσύ; Υπάρχει άνθρωπος που να συμπεριφέρεται όπως εσύ; Υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να εκλαμβάνει τα ερεθίσματα, τις πληροφορίες και τα δεδομένα, όπως εσύ; Υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να αντιλαμβάνεται αυτά που αντιλαμβάνεσαι και εσύ;

Αρχίζω να έχω ισχυρές υποψίες ότι ναι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι.

Τότε τι σε κρατά από το να του ζητήσεις μια αγκαλιά, μια παντοτινή αγκαλιά, μια παντοτινά ζεστή αγκαλιά;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Αν ήθελα να την βγάλω ελαφρώς καθαρή, θα έλεγα ένα "ο εαυτός μου" και θα τελείωνα. Αν ήθελα όμως να είμαι πιο ειλικρινής, τότε θα έλεγα "ο αδύναμος εαυτός μου". Ο εαυτός μου εκείνος που δεν κατορθώνει να απαγκιστρωθεί από ιδέες, συμπεριφορές, τρόπους επεξεργασίας νοημάτων, που αδυνατεί να ξεκολλήσει από τη γήινή του μοναξιά και να αρπάξει τον κομήτη που περνά μία φορά στα 76 χρόνια... (η επόμενη φορά δηλαδή που θα μου δοθεί παρόμοια ευκαιρία είναι κάπου στα βαθιά γεράματά μου, αν τη βγάλω βέβαια καθαρή μέχρι τότενες), ο εαυτός εκείνος που δεν μπορεί να επιβληθεί στον ίδιο του τον εαυτό, που δεν μπορεί να πετάξει, που δεν μπορεί να πιάσει τα γκέμια του α-λόγου και του παρα-λόγου που μας οδηγεί σε τούτους τους ξέφρενους ρυθμούς.

Τούτο το παιχνίδι που λέγεται "Ζωή" μου θυμίζει ένα άλλο παλιό παιχνίδι, το "Κερδίστε Χάνοντας", στο οποίο όποιος χάνει τα περισσότερα υλικά αγαθά είναι ο νικητής. Τι κερδίζει τώρα θα μου πείτε κάποιος που χάνει τα υλικά; Κερδίζει τα πνευματικά πιστεύω. (Διότι εξάλλου τα πιο περίεργα και δύσκολα παιχνίδια είναι αυτά του μυαλού και του πνεύματος). Το βασικότερο νόημα όμως μιας τέτοιας συμπεριφοράς είναι ότι κάποιος μπορεί και αναλαμβάνει το ρίσκο, μπορεί και "παίζει".

Προσπαθώντας λοιπόν, να απαντήσω ακόμα πιο ειλικρινά στην ερώτηση που παρατέθηκε πιο πάνω, θα έλεγα ότι υπάρχει ανικανότητα να γίνει το αποφασιστικό βήμα και να τολμήσει αυτός ο εαυτός. Αν ισχύει -και πιστεύω ότι ισχύει- το "θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία", πιστεύω ότι στην περίπτωσή μου υπάρχει λίγο από το πρώτο και καθόλου από το δεύτερο.

Συμπέρασμα: βρίσκομαι -ξανά- πολύ μακρυά από την απ-ελευθέρωση του πνεύματός μου. Κάθε από-πειρα να πλησιάσω κοντά της, μου μοιάζει σαν να πρέπει να βαδίσω σε άλλη Στράτ-α. Πώς γίνεται άραγε αυτό;

Το σκότος

Όταν το σκότος παιχνιδίζει
το φως παραμερίζει
το μυαλό σε νέους κόσμους τριγυρίζει
κι η ψυχή απ' όνειρα και πάλι πλημμυρίζει...

Πόσα άραγε μπορείς να δεις μες το σκότος σου;


by astromonos

28/09/2007




"Του φεγγαριού"
Στίχοι: Μιχάλης Χουρδάκης
Μουσική: Γιάννης Νικολάου
Ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός

Υ.Γ.: Το post αυτό αφιερώνεται στην "Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων" που παρότι έπεσε στην λαγότρυπα, τόλμησε να αναζητήσει το δρόμο της, τόλμησε να μιλήσει με περίεργα πλάσματα, τόλμησε να κάνει φιλίες, τόλμησε να κυνηγήσει την διέξοδό της, τόλμησε να δώσει όταν όλοι οι άλλοι μόνο απαιτούσαν να πάρουν. Τόλμησε να περιηγηθεί στη χώρα των Θαυμάτων και τα κατάφερε. Έδωσε τις μάχες της και βγήκε νικήτρια.