Θέλει αρετή και τόλμη


Είπαμε: ανατροπή. Λες και το προηγούμενο post ήταν προφητικό. Εκεί που δεν το περιμένεις λοιπόν, έρχεται, σου χτυπάει την πόρτα, κάθεται και τσουπ! Κάτι για να μου κρατάει συντροφιά στο ταξίδι...

Πρώτη φορά νοιώθω αυτά που νοιώθω! Δύο συμπεράσματα επ' αυτού: 1ον) σκέφτομαι ότι μπορώ ακόμα και νοιώθω, άρα υπάρχω! και 2ον) υπάρχουν ακόμα πράγματα που όχι απλώς δεν γνωρίζω, αλλά στην πραγματικότητα ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑ ότι μπορεί να υπάρχουν και να συμβαίνουν... Πόσο τυφλωτικός ο εγωισμός κύριοι;

Υπάρχει το έτερον ήμισυ; Υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να σκεφτεί, να νοιώσει και -το ακόμη φοβερότερο και τρομερότερο- να εκφραστεί όπως εσύ; Υπάρχει άνθρωπος που να συμπεριφέρεται όπως εσύ; Υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να εκλαμβάνει τα ερεθίσματα, τις πληροφορίες και τα δεδομένα, όπως εσύ; Υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να αντιλαμβάνεται αυτά που αντιλαμβάνεσαι και εσύ;

Αρχίζω να έχω ισχυρές υποψίες ότι ναι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι.

Τότε τι σε κρατά από το να του ζητήσεις μια αγκαλιά, μια παντοτινή αγκαλιά, μια παντοτινά ζεστή αγκαλιά;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Αν ήθελα να την βγάλω ελαφρώς καθαρή, θα έλεγα ένα "ο εαυτός μου" και θα τελείωνα. Αν ήθελα όμως να είμαι πιο ειλικρινής, τότε θα έλεγα "ο αδύναμος εαυτός μου". Ο εαυτός μου εκείνος που δεν κατορθώνει να απαγκιστρωθεί από ιδέες, συμπεριφορές, τρόπους επεξεργασίας νοημάτων, που αδυνατεί να ξεκολλήσει από τη γήινή του μοναξιά και να αρπάξει τον κομήτη που περνά μία φορά στα 76 χρόνια... (η επόμενη φορά δηλαδή που θα μου δοθεί παρόμοια ευκαιρία είναι κάπου στα βαθιά γεράματά μου, αν τη βγάλω βέβαια καθαρή μέχρι τότενες), ο εαυτός εκείνος που δεν μπορεί να επιβληθεί στον ίδιο του τον εαυτό, που δεν μπορεί να πετάξει, που δεν μπορεί να πιάσει τα γκέμια του α-λόγου και του παρα-λόγου που μας οδηγεί σε τούτους τους ξέφρενους ρυθμούς.

Τούτο το παιχνίδι που λέγεται "Ζωή" μου θυμίζει ένα άλλο παλιό παιχνίδι, το "Κερδίστε Χάνοντας", στο οποίο όποιος χάνει τα περισσότερα υλικά αγαθά είναι ο νικητής. Τι κερδίζει τώρα θα μου πείτε κάποιος που χάνει τα υλικά; Κερδίζει τα πνευματικά πιστεύω. (Διότι εξάλλου τα πιο περίεργα και δύσκολα παιχνίδια είναι αυτά του μυαλού και του πνεύματος). Το βασικότερο νόημα όμως μιας τέτοιας συμπεριφοράς είναι ότι κάποιος μπορεί και αναλαμβάνει το ρίσκο, μπορεί και "παίζει".

Προσπαθώντας λοιπόν, να απαντήσω ακόμα πιο ειλικρινά στην ερώτηση που παρατέθηκε πιο πάνω, θα έλεγα ότι υπάρχει ανικανότητα να γίνει το αποφασιστικό βήμα και να τολμήσει αυτός ο εαυτός. Αν ισχύει -και πιστεύω ότι ισχύει- το "θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία", πιστεύω ότι στην περίπτωσή μου υπάρχει λίγο από το πρώτο και καθόλου από το δεύτερο.

Συμπέρασμα: βρίσκομαι -ξανά- πολύ μακρυά από την απ-ελευθέρωση του πνεύματός μου. Κάθε από-πειρα να πλησιάσω κοντά της, μου μοιάζει σαν να πρέπει να βαδίσω σε άλλη Στράτ-α. Πώς γίνεται άραγε αυτό;




Το σκότος

Όταν το σκότος παιχνιδίζει
το φως παραμερίζει
το μυαλό σε νέους κόσμους τριγυρίζει
κι η ψυχή απ' όνειρα και πάλι πλημμυρίζει...

Πόσα άραγε μπορείς να δεις μες το σκότος σου;


by astromonos

28/09/2007





"Του φεγγαριού"
Στίχοι: Μιχάλης Χουρδάκης
Μουσική: Γιάννης Νικολάου
Ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός







Υ.Γ.: Το post αυτό αφιερώνεται στην "Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων" που παρότι έπεσε στην λαγότρυπα, τόλμησε να αναζητήσει το δρόμο της, τόλμησε να μιλήσει με περίεργα πλάσματα, τόλμησε να κάνει φιλίες, τόλμησε να κυνηγήσει την διέξοδό της, τόλμησε να δώσει όταν όλοι οι άλλοι μόνο απαιτούσαν να πάρουν. Τόλμησε να περιηγηθεί στη χώρα των Θαυμάτων και τα κατάφερε. Έδωσε τις μάχες της και βγήκε νικήτρια.







6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μια αγκαλιά..απο τον/την καλό/ή σου.. Να μπορείς να νιώσεις, έστω και για λίγο το χτυποκάρδι του άλλου. Να νιώθεις την αγωνία του και το πάθος του να διαπερνάνε το κορμί σου μόνο από τον τρόπο που σε αγγίζουν τα δάχτυλά του..Ηλεκτρισμός..Από που προέρχεται άραγε; Κινούμενα ηλεκτρόνια γύρω από ποζιτρονικούς πυρήνες ίσως έλεγαν οι ειδικοί.. και μπαμ..γίνεται η σύντηξη..Κι όλα τότε είναι μαγικά. Σαν τη χώρα των θαυμάτων..
Αλλά οι μάχες δεν έχουν τελειώσει. Δεν θα τελειώσουν ποτέ. Έτσι είναι η ζωή. Μαχή με τη ζωή. Μάχη με τους γύρω μας. Μάχη με τον ίδιο μας τον εαυτό. Μάχη για αυτά που πιστεύουμε..
Η συμβουλή λοιπόν που μου έδωσαν σήμερα ήταν αυτή: να πιστεύω. Να πιστεύω ότι κάτι, όσο δύσκολο κι ανέφικτο μπορεί να φαίνεται, στο τέλος θα γίνει.
Όταν εσύ λοιπόν πιστέψεις ότι υπάρχει ένας τέτοιος άνθρωπος που απλά θα σε ολοκληρώνει, τότε σίγουρα θα βρεθεί μπροστά σου.
Κι αν εγώ θεωρώ ότι ο άνθρωπος που με ολοκληρώνει είναι αυτός που θα δεχτεί όλα αυτά που έχω να του δώσω, τότε απλά πρέπει να πιστέψω ότι κάποια στιγμή τα ηλεκτρόνια του θα βρεθούν στην κατάλληλη θέση και κυρίως στην κατάλληλη ψυχική διά-θεση ώστε να μπορέσουν να πλησιάσουν(ξανά)τα δικά μου πρωτόνια και να επιτευχθεί η σύντηξη..Ακόμα κι αν χρειάζεται να πιστέψω εγώ και για τους δυό, πρέπει να πιστέψω..Θέλει τόλμη και αρετή. "Πώς αλλιώς; Αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι!!" (Απόσπασμα απο το "Μονόγραμμα" κι αυτό. Κολλημένη με τον Ελύτη!! χε χε!!)

"Φοίνιξ"

Unknown είπε...

Ωραίο post... Σου εύχομαι να (ξανά)συναντήσεις το έτερον ήμισυ νωρίτερα από τον κομήτη.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα!
Χαίρομαι τον αυθεντικό ενθουσιασμό σου, που διαχέεται κ στα δυο post.

Κ ακόμα ότι μπορείς κ βλέπεις τους ξεχωριστούς. Είναι μακριά μας όντως (όπως παραπονιόμαστε..) ή τους αγνοούμε, κολλημένοι στην τροχιά μας?

Από εκεί και πέρα, έβαλες ήδη την πρόκληση στον εαυτό σου... χιχι και επειδή όντως η αρετή υπάρχει.. την τόλμη κάπου θα την έχεις κρύψει-σε κάποια ανάγκη για άμυνα. Για θυμήσου πού :)

Πολλά φιλιά
Σεμίραμις
(Σήμερα το απόγευμα με βρήκε να ανεβαίνω στο Λυκαβητό και το ευχαριστήθηκα)

Ανώνυμος είπε...

Σημασία δεν έχει τι έχουν στο μυαλό τους οι άνθρωποι αλλά το τι τελικά κάνουμε. Όσοι "αρετή" κι αν διαθέτει κάποιος αν είναι αυτή να μένει μόνο στο κεφάλι του τότε δε βοηθάει κανέναν και τίποτα.

Κι αυτό ισχύει απο τα πιο μικρά και ταπεινά μέχρι τα πιο μεγάλα και πιο σημαντικά...


"Τρελοκαπελάς"

Ανώνυμος είπε...

Όταν νομίζεις ότι σε έχει χτυπήσει κομήτης κάνεις τα αδύνατα δυνατά, έχεις δεν έχεις τόλμη, διότι η ατολμία δεν καταστρέφει μόνο εσένα αλλά και τον κομήτη σου..
Αν κάποιος, κάποτε που έλεγε οτι ήμουν ο κομήτης του, είχε τολμήσει μαζί μου πριν απο χρόνια, τώρα ίσως να ζούσα περισσότερο και να υποκρινόμουν λιγότερο. Ίσως να είχα περισσότερη τόλμη και λιγότερη σκέψη. Μην καταδικάζεις τον εαυτό σου σε αιώνιες σκέψεις και τύψεις. Κι αν όντως υπάρχει αυτός ο κομήτης, μην τον αφήσεις να περάσει..
Καλά αστροπερπατήματα...

Unknown είπε...

"Υπάρχει το έτερον ήμισυ; Υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να σκεφτεί, να νοιώσει και -το ακόμη φοβερότερο και τρομερότερο- να εκφραστεί όπως εσύ; Υπάρχει άνθρωπος που να συμπεριφέρεται όπως εσύ; Υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να εκλαμβάνει τα ερεθίσματα, τις πληροφορίες και τα δεδομένα, όπως εσύ; Υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να αντιλαμβάνεται αυτά που αντιλαμβάνεσαι και εσύ;"
Μπορεί να υπάρχει, μπορεί και όχι. Τι σημασία έχει; Γιατί πρέπει τα ημίσεα να ταυτίζονται για να ολοκληρωθεί η ζεύξη; Πρέπει το μουσικό διάστημα να είναι απαραίτητα πρώτης ή ογδόης; Υπάρχουν τόσες ωραίες διφωνίες στις μουσικές των ανθρώπων!