Ο λόγος περί λόγου!

Ανατροπή. Αυτό το στοιχείο είναι που μας κρατάει ζωντανούς. Αυτό μας κεντρίζει, άλλοτε μας κερδίζει, άλλοτε μας τη χαρίζει και νομίζουμε ότι κερδίζουμε εμείς... Η διαρκής εναλλαγή, η όχι σταθερότητα είναι αυτό που μας σταθεροποιεί σαν ανθρώπινα όντα, είναι αυτό που μας δίνει λόγο να προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε. Χωρίς τις αναταράξεις, θα βρισκόμασταν να κάνουμε ξαπλωτό στην επιφάνεια ενός βάλτου, τόσο ξαπλωτό μάλιστα που ούτε "βάλτου στα πόδια" δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε.

Πόσο ζωντανό το 48ωρο που πέρασε;

Μάθημα με έναν καθηγητή που κρεμιέσαι από τα χείλη του. Με έναν μάγο του ελληνικού λόγου, με έναν ορθολογιστή πιο ορθολογιστή και από τους ορθολογιστές, (και διδάσκει σε μια θεωρητική σχολή... έτσι για να σπάνε τα στερεότυπα της ελληνικής πανεπιστημιακής κοινότητας, τρομάρα μας), με έναν εύστροφο άνθρωπο που ψάχνει την ανθρώπινη ευστροφία ανάμεσα σε επικίνδυνες και ολισθηρές στροφές της ανθρώπινης διαδρομής. Με έναν υμνητή του έρωτα. Με έναν ανύπαντρο άντρα παραπάνω από 2 μέτρα ύψος (αυτό το πνεύμα το έχω ξαναδεί ενσαρκωμένο σε περίπου ίδιων διαστάσεων σώμα και ίδιου στυλ κινήσεις, κάπου στην μακρινή Μολαΐα...).

Ασθμαίνοντας και φεύγοντας ενωρίτερα από την παράδοση, καταφτάνω στο νοσοκομείο για την εφημερία (αυτή η αναθεματισμένη αλληλεπικάλυψη του χώρου με του χρόνου...). Βλέπεις το καθήκον πάνω από όλα! Με το που φτάνω, αρχίζει το γλέντι... Πάμε πάλι: πρόσωπα που αγωνιούν, τρομαγμένα, που σε εγκλωβίζουν με τα μάτια τους. Τραύματα, σώματος και ψυχής, ανάκατα σε μια ρώσικη ή αλβανική ή βουλγαρική ή ελληνική ή μυτιληνιά σαλάτα σου ζητούν να δοκιμάσεις... Τελικά γίνεται λίγο γευσιγνώστης όποιος ασχολείται με τούτα τα αθλήματα. Ποιός ο λόγος όμως να δοκιμάζεις;

Ξ-ημερώνει η μέρα και συ προσδοκάς το "ημερώνει" συνθετικό της λέξης. Αμ δε! Πλήρης αποσταθεροποίηση στους μέχρι τώρα -σε λεπτό σχοινί- σταθεροποιημένους ασθενείς. Εκεί ακριβώς όμως που αρχίζει η φουρτούνα και ετοιμάζεσαι να φωνάξεις "βγάλτε τα σωσίβια", σου μιλούν με λόγια καθησυχαστικά καπεταναίοι έμπειροι. Είχαν περάσει και αυτοί από τη θέση σου. Ο λόγος τους δροσερό αεράκι στης ψυχής την πύρα. Σε συγκινούν, σε κάνουν να δακρύσεις, σε κάνουν να ζητήσεις να τους αγκαλιάσεις και να τους φιλήσεις ξανά. Τι σημασία το ανάστημα, το σώμα, το μέγεθος; Σημασία έχει η αύρα, η δύναμη, η λάμψη των ματιών. Σημασία έχουν όλα αυτά που δεν φαίνονται και συνδέουν τους ανθρώπους. Όλα αυτά που αιωρούνται και δεν αφήνουμε να τα τραβήξει η γήινη βαρύτητα. Όλα αυτά που έχουν βαρύτητα επειδή ακριβώς αιωρούνται και πετούν.

Συνεχίζω το απογευματάκι για κάτι τελευταίες δουλειές στην προκυμαία. Και αίφνης, ακούω από ένα παραθύρι γκάιντα και θρακιώτικα. Τι λες τώρα; Φυσικά, πάω. Τι να δω; Είχε στηθεί γλέντι από μια ομάδα παλαβών. Έτσι απλά! Και μετά ακολούθησαν κρητικά τραγούδια, και μετά μικρασιάτικα... Τι πανηγύρι ήταν αυτό; Χορός μελωδιών, χορός σωμάτων, χορός βλεμμάτων, χορός, χορός, χορός... Και ίδρως! Μπόλικος ίδρως! Έτσι να ξεπλένονται τα ψεύτικα -βαμμένα με κοινωνική καθαρότητα- φτιασιδωμένα ενδύματα που κρύβουν την πραγματική μας φύση. Ποιός ο λόγος να κρύβουμε τη φύση μας;

Και αμέσως μετά; Μόλις έναν όροφο πιο κάτω, πάλι η αίσθηση της ομορφιάς να κείται ολούθε τριγύρω μου, να την κερνάω ποτά, σκέψεις, χαμόγελα, βλέμματα, αγγίγματα. Η λεπτομέρεια της κίνησης, η οριοθέτηση του σώματος, η εκρηκτική ρήξη των υλικών μας ορίων από την εσωτερική ενέργεια, το χαλασμένο γάλα που σε ζαλίζει λιγάκι, οι φόβοι για την ύπαρξή σου, η δήλωση του ποιος είσαι... Και αγκαλιές. Αρκετές αγκαλιές. Ποιός ο λόγος της αγκαλιάς; Η ανθρώπινη επαφή;

Γεμάτο 48ωρο. Με μερακλίδικη διάθεση.

"Το μερακλίδικο πουλί"
Στίχοι, Μουσική: Στέλιος Φουσταλιεράκης
Ερμηνεία: Μίλτος Πασχαλίδης





Στην άμμο γράφω σ'αγαπώ, φαίνεται να 'ναι κρίμα
γιατί έρχεται και το χαλά της θάλασσας το κύμα

Τα μαλλιά σου ρίχνεις πλώρα
σαν τ' αστράλια τα μαγκιόρα

Το μερακλίδικο πουλί ποτέ φωλιά δεν κάνει
μον' έτσι βασανίζεται κι ωσότου να πεθάνει

Έλα, έλα πέρδικά μου να σου δείξω τη φωλιά μου
έλα, έλα που σου λέω, μην με τυραννείς και κλαίω




Υ.Γ.: Ποιός ο λόγος το μερακλίδικο πουλί να βασανίζεται;