BALKAN EXPRESS 1ος σταθμός Θεσσαλονίκη

BALKAN EXPRESS

1ος σταθμός: Θεσσαλονίκη

Συνεπιβάτες: παιδιά 6-100 ετών.

Χρήστος. Ετών 6. Άνω Ηλιούπολη. Κωλοτούμπες, διέγερση, ενθουσιασμός, γέλια, αεικίνητος, κύλισμα στα χαλιά, άριστα και μπράβο και πολύ καλά. Ζουλάπι, πιθηκάκι και η ζωή του να ισορροπεί σε έναν καναπέ. Πέφτουν τα πρώτα μπετά, οι πρώτες βάσεις. Εκεί, που χτίζεται το Ο και το Ε και το Α. Εκεί στην αρχή αρχή της διαδρομής κατάκτησης του βουνού.

Αλέξια και Μαρία. Ετών 17. Αντικρύζοντας τον πύθωνα αλπίνο, το μυαλό τους χτίζει ταξίδια ανεξαρτησίας σε τόπους μακρινούς και μαγικούς. Το βλέπεις στα μάτια τους, δεν κρατιούνται. Οργανώνουν την τυχαία τους ζωή. Εν όψει αντι-απαγορευτικού φεστιβάλ προσπαθούν να αλλάξουν την καθημερινότητά τους όπως ο πύθωνας αλλάζει σιγά σιγά το ξεφλουδισμένο του δέρμα. Καλή τύχη στην ανακάλυψη του νέου είναι σας, καλή τύχη στην πρώτη ανηφοριά του βουνού.

Γιάννης. Ετών κάπου στα 28. Κουκουρούκου. Κοκομπλόκο. Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Όμως όλοι φτάνουν στη Σάμο. Και μάλιστα στην ώρα τους, χωρίς καθυστέρηση. Γιατί άγχος; Άφού δεν ταξιδεύεις εσύ, αλλά εγώ. Τι να κάνουμε; Η κάθε μηχανή έχει τη δική της ιδιοσυχνότητα, που συντονίζεται με τον ήχο μιας πλαστικής σακούλας. Πώς να μην ξυπνήσεις; Ασκητική ζωή, με συντροφιά, και οι φίλαθλοι να φωνάζουν: run Forest, run! Ε; Είπαμε, κουκουρούκου... αλλά 42.195μέτρα ανηφόρας του βουνού έχουν ήδη διανυθεί. Μπράβο!

Στεφανία και Άννα. Ετών κάπου στα 29. Χυμοί, φρεσκάδα, μάτια ακόμα ζεστά. Όπως τα ποτά και η παρέα. Στην ανηφοριά τους πατούν σε κάθε σκαλί χτίζοντας ένα όνειρο τη φορά. Δεν μασούν. Έχουν μπει δυναμικά στο χορό της τύχης και σχεδιάζουν αρχιτεκτονικά τις κινήσεις τους με δικανικούς νόμους. Μαζεύουν λουλουδάκια, τραγουδούν, χαμογελούν στις πεταλουδίτσες, αλλά δεν σταματούν... Η κορυφή εφάνη, αχνά μεν, αλλά εφάνη!

Αλεξάνδρα και Γιάννης. Ετών κάπου στα 30. Έχουν δει αρκετά, έχουν περάσει τους πρώτους μεγάλους σκόπελους της ζωής, έχουν τις πρώτες μεγάλες εμπειρίες. Και έχουν και κάτι άλλο: ο ένας τον άλλον. Αυτό αρκεί για να φτιάξουν ένα πανέμορφο σπίτι, τόσο φωτεινό και ζεστό που λες ότι αγγίζει τα όρια του παραμυθένιου. Αρχιτεκτονικά βαλμένα, με αισθητική διαποτισμένα, τα κομμάτια του παζλ της καθημερινότητάς τους, συνθέτουν μια όμορφη εικόνα: αυτήν της νίκης του εύρωστου οργανισμού έναντι στην ισοπέδωση που επιβάλλει η μοναξιά. Και αν σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία το φως φυλακίζεται και αναγκάζεται να συμβιώσει με το σκότος, σε αυτήν την πολύχρωμη εικόνα που αντικρύζω μέσα από τα μάτια τους, οχυρώνεται το τόσο φως που έχουν στην ώριμη και ξεκάθαρη καρδιά τους, δηλώνει παρόν και ετοιμάζεται για την κορυφή του βουνού που δεν απέχει μακρυά.

Γιάννης. Ετών 41. Σαλονικιός. Γνήσιος. Ξεκάθαρος. Περπατημένος. Παντρεμένος. Οικονομιά ενημερωμένος, τεχνοκρατικά σκεπτόμενος. Ισορροπημένος. Ενεργειακά αστείρευτος. 6 δουλειές και στις 6 τα καταφέρνει περίφημα. Α! Και έντονα θρησκευόμενος. Μαζί όμως με το μασάζ στην Βασ. Όλγας 2, 4ος όροφος. Είπαμε, έχει βρει τις ισορροπίες του. Βρίσκεται ήδη στην κορυφή του βουνού του και από εκεί αντικρύζει τον κόσμο. Ξέρει ότι η σκληρή δουλειά τον έχει φέρει μέχρι εδώ. Θυμάται και αναπολεί τα κακοτράχαλα μονοπάτια αυτού του βουνού. Τώρα όμως έχει τη σιγουριά και την ψυχραιμία του νικητή. Γιάννης, αρσενικό. Φύλο ή ταυτότητα; Όπως και να έχει, Γιάννης=φίλος.

Peters and Francis. Ετών κάπου στα 65. Συνταξιούχοι ωσονούπω. Bristolians! Αρχίζουν και κατεβαίνουν το βουνό τους. Το σώμα τους, οι κινήσεις τους, πλέον λαμβάνουν, άλλες θέσεις, άλλες σχέσεις, προφυλακτικές εν όψει κατηφοριάς. Και ξέρουν ότι όσο επικίνδυνη ήταν η ανηφόρα, άλλο τόσο γλιστερή η κατάβαση. Δεν επαναπαύονται. Τα βουνά πλέον δεν τους τρομάζουν. Τα ξέρουν καλά. Όπως το Πάπιγκο. Οι άνθρωποι πλέον έχουν αποκτήσει μια επιπλέον ικανότητα: μπορούν και δασκαλεύουν. Έχουν περάσει τόσα, που τους παρέχουν τη δυνατότητα μετά ώριμη πέψη να τα μεταδώσουν στους νέους φιλόδοξους αναριχητές που τώρα ξεκινούν την κατάκτηση του βουνού τους. Άνθρωποι ανοιχτοί, δεν έχουν να φοβηθούν κάτι. Το κρύο και τ' αγιάζι, οι βροχές και οι τυφώνες, οι χιονοστιβάδες και καύσωνες έχουν ψήσει και σημαδέει το κορμί τους. Πλέον κατηφορίζουν χαμογελαστοί.

Γιαγιά Ελένη. Ετών 100. Πλέον έχει κατέβει το βουνό της. Παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα. Η διαύγεια όμως διαύγεια! Πρωί πρωί να προσφέρει το τσαγάκι με τη ζάχαρη και όχι τη ζαχαρίνη, το ψωμί με το τυρί, το γλυκό πορτοκάλι που έφτιαξε με τα χεράκια της. Τι γίνεται με την έννοια της φθοράς; Μήπως πιάστηκε και ξεσκίστηκε κάπου στα σπαλάθια και τα σκίνα μέσα από τα οποία πέρασε η γιαγιά; Οι βιολογικοί κανόνες ανατράπηκαν; Πόση ευκινησία; Πόση ταχύτητα; Πόση εξυπηρετικότητα και λειτουργικότητα; Και τα τούρκικα που τα έμαθε; 50 χρόνια μπακάλικο... Πόσα να περιέχει αυτό το μυαλό και πόσα να κρύβει αυτή η ματιά; Πόσα χτυποκάρδια έχει περάσει αυτή η καρδιά; Το βουνό τελείωσε. Ο υπερμαραθώνιος έληξε. Υπήρξε κάποιος όμως που τερμάτισε. Και αυτός ήταν σίγουρα ο θάνατος. Διότι η Ζωή συνεχίζει. Μετά το βουνό υπάρχει μια λιμνούλα. Εκεί αναπαύονται τα δάκρυα που ξεπλύθηκαν στις απότομες πλαγιές του κατεκτημένου βουνού. Του βουνού που υπο-κλίνεται μέσα σε δυο ματάκια.


Και εσύ καλέ μου φίλε, με όπλο τη στατιστική σημαδεύεις την άτυχή σου γυναικεία γεύση, που δεν σε αφήνει να καταλάβεις σε τι διαφέρει το σεξ από τον έρωτα. Και όλα αυτά, κάτω από μια πινέζα...

Και γω καλέ μου φίλε, να επενδύω το ταξίδι μου με φωνές γυναικείες από το παρελθόν, που δεν με αφήνουν να καταλάβω σε τι διαφέρει το χτες από το σήμερα. Και όλα αυτά, έξω από ένα ιταλικό εστιατόριο...

Και οι δυο μας, έρμαια της γυναικείας σεξουαλικότητας, κάτω από τον έναστρο ουρανό...

"Ολε λε λε"
Στίχοι, Μουσική: Σούλης Λιάκος
Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης
Δίσκος: Το μέσα μου βουνό