Ο ιατρός που θέλει να λέει ότι βρίσκεται στο πλευρό του ασθενούς, δεν πρέπει να παραβλέπει μια βασική παράμετρο της υγείας του ατόμου που έχει απέναντί του: το κοινωνικό του ιστορικό. Με άλλα λόγια, την κοινωνική του ζωή, το κοινωνικό του περιβάλλον και όλες εκείνες τις συνθήκες που συνθέτουν τον καθημερινό του κόσμο.
Η σημασία της αξιολόγησης αυτού του παράγοντα γίνεται πιο ορατή και πιο σημαίνουσα σε χρόνια πάσχοντες, όπως για παράδειγμα οι χρονίως νεφροπαθείς. Η παραμικρή αλλαγή και ο τρόπος που αυτή θα εκδηλωθεί σχετικά με την υγεία τους, πρέπει να ελέγχεται και από κοινωνική (ανθρωπολογική) πλευρά. Οι συγγενείς, οι συνοδοί, όλοι αυτοί που διαβιούν δίπλα στους ασθενείς αυτούς, ακόμα και το πού διαβιούν αυτοί οι άνθρωποι, επηρρεάζουν σημαντικά την πορεία μιας πάθησης. Έτσι ενώ εσύ σαν καλός ιατρός, μπορεί να ψάχνεις την εξήγηση σε κάποιο οργανικό πρόβλημα, η εξήγηση μπορεί να έχει ψυχοκοινωνική βάση... Άρα ο καλός ιατρός είναι ο ολοκληρωμένος ιατρός, και ο ολοκληρωμένος ιατρός είναι (σαφέστατα) αυτός που γνωρίζει εις βάθος την επιστήμη του, αλλά που συνδυάζει τις γνώσεις του με μια ολοκληρωμένη προσέγγιση στο πρόβλημα του ανθρώπου.
Διότι φίλοι μου, οι άνθρωποι δεν λένε, ούτε θέλουν, κάτι διαφορετικό. Πάνω κάτω όλοι λένε τα ίδια πράγματα (στατιστικά προσεγγίζοντας το θέμα). Εκεί όμως που υπεισέρχεται η διαφοροποίηση μεταξύ των ανθρώπων είναι ο τρόπος που θα πουν το ίδιο πράγμα, ή με άλλα λόγια η εκφορά, η έκφραση, η άρθρωση του ίδου νοήματος. Και ο ρόλος του ιατρού είναι να αντιληφθεί (δυστυχώς μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα) αυτήν την διαφορετικότητα έκφρασης του ιδίου. Και ποιό είναι αυτό το ίδιο; Μα φυσικά η αγάπη και το ενδιαφέρον που θέλουν να τους δείξουν όλοι όσοι βρίσκονται γύρω τους.
Ο Ιπποκράτης έλεγε (σε ελεύθερη μετάφραση) ότι το πόσο καλός είναι ένας ιατρός έχει να κάνει με το πόσο καλός ψυχίατρος είναι. Και είχε δίκιο (για μια ακόμη φορά αυτός ο άνθρωπος...).
Όταν λοιπόν ο ασθενής μας ζητά να σταθούμε δίπλα του, εννοεί ολοκληρωτικά δίπλα του, συμπαραστάτης στη ζωή του, μιας και αυτή καλούμαστε να υποστηρίξουμε και να επεκτείνουμε χρονικά, μα κυρίως ποιοτικά! Βέβαια θα μου πείτε σε πόσους μπορούμε να σταθούμε δίπλα ταυτόχρονα; Πόση ενέργεια θα περισσέψει για τους φίλους μας, τον σύντροφό μας, στην οικογένειά μας...; Αυτό το ερώτημα όμως θα απαντηθεί σε επόμενο post.
"Stand by me" - Ben E. King
4 σχόλια:
Ρε γκαμηλοπνίχτη, τί γράφεις όλη μέρα? Άι κάτι κλωτσιές π΄θες..
Εγώ μπορεί να γράφω @@ριές ωρέ τράγο, εσύ μπορείς να μου πεις τι κάνεις όλη μέρα εκτός από το να δουλεύεις τον κόσμο;;; Και μη μου πεις ότι σκάβεις... Άιντε, γαμώ τα Άγραφα γαμώ!
Συμπληρώνοντας σήμερα την πρώτη βδομάδα, στην κλινική, που άρων άρων, μας στρατολόγησε, απο τις πανταχού παραλίες κ περιβόλια... πριν το φθινόπωρο, νιώθω, ευτυχώς, καλά. Αποφασισμένη να τις δώσω, τις μικρές (έσω κ έξω) μάχες μου.
Πήραμε το βάπτισμα.
Παθολογία. (Μουτσόπουλο)
Κ όλα θα έχουν τόσο ενδιαφέρον, κ μπόλικη αλληλεπίδραση.
Είναι πρωτόγνωρο, κ για μένα, να θεωρούμαι βοηθός θεράπων, κ να μπολιάζομαι, στους χυμούς της ιατρικής.
Ξέρω ότι, για πολλά απ'τα ακόλουθα χρόνια, θα αισθάνομαι ανεπαρκής, (τα τρεμάμενα πόδια), αλλά μέχρι τότε, θα θυμάμαι- δηλαδή εύχομαι να θυμάμαι!- να χαίρομαι την κάθε κατάκτηση! (κ την επίγνωση της ανεπάρκειας μου, να την διοχετεύω, όχι σαν φόβο, αλλά σαν συνεχή αναζήτηση).
Σε φιλώ πολύ, πολύ, ρομαντικέ μου συνάδελφε,
Σεμίραμις
Εύχομαι πραγματικά, αγαπητή Σεμίραμις, να διατηρήσεις τα στοιχεία που σε διακρίνουν (δηλ. την διάθεση αυτοκριτικής, σε συνδυασμό με μπόλικο ενθουσιασμό, πασπαλισμένο με αίσθηση χιούμορ) σε όλη την διάρκεια της ιατρικής σου πορείας. Θα τα χρειαστείς...
Υ.Γ.1: Καλή υπομονή με τον Μουτσόπουλο!
Υ.Γ.2: Τα ποδάρια δεν θα σταματήσουν να τρέμουν όσο βαδίζουν σε δρόμους άγνωρους. Ξέρεις, είναι παρεγκεφαλιδικό το θέμα... μέχρι να γίνει μια κίνηση μηχανική, με λεπτούς χειρισμούς ακριβείας, θα πρέπει πρώτα να περάσει από τους βασανιστικούς δρόμους του αδρού ελέγχου, της έλλειψης συντονισμού, του τρόμου κλπ κλπ... (Φυσιολογία νευρικού, 2ο έτος!).
Δημοσίευση σχολίου