Η ιστορία της καμήλας που δάκρυσε

Πόσο διαφορετική μπορεί να είναι η μια μέρα με την άλλη!

Χτες ξέσκισμα στην εφημερία και διάθεση περίεργη, με πονοκέφαλο και ζαλάδα, σήμερα αναπτέρωση του ηθικού αφ'ενός με τον ερχομό του internet (μου φάνηκε κάτι σαν τον "μάγο με τα δώρα") και αφ'ετ'ερου με μια απίστευτα συγκλονιστική ταινία-ντοκυμαντέρ!

Το (ελληνικό) όνομα αυτής: "Η ιστορία της καμήλας που δάκρυσε". Μόνο που στο τέλος δεν δακρύζει μόνο η καμήλα, αλλά και κάποιοι από τους θεατές.

Και τι δεν μου προκάλεσε αυτή η προβολή!

Πρώτα από όλα, ξύπνησε τον κοινωνικό ανθρωπολόγο μέσα μου, δείχνοντας κάποιες απομακρυσμένες (από τον δυτικό τρόπο ζωής) κοινωνίες, που όμως είναι τόσο κοντά στη φύση και στα ζώα, τόσο κοντά στην ισορροπία και στην ψυχική γαλήνη. Μέσα από αυτό το ντοκυμαντέρ, βλέπεις τον τρόπο που ανέπτυξαν κάποιες κοινωνικές ομάδες για να λύσουν βασικά ερωτήματα επιβίωσης και προσαρμογής στις συνθήκες του πλανήτη μας. Και απόψε δίνω υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα επισκεφτώ τέτοια μέρη, τέτοιες κοινωνίες και θα γνωρίσω από κοντά τον τρόπο που προσεγγίζουν την θέση τους στο σύμπαν...

Ένα δεύτερο στοιχείο είναι ότι με εισήγαγε πιο βαθειά στον κόσμο των ζώων, σε έναν κόσμο που δεν στερείται συναισθημάτων, κοινωνικής δομής (έστω και αν αυτή στηρίζεται σε βασικούς κανόνες επιβίωσης ή σε βασικές σχέσεις συγγένειας όπως μετέρα-παιδί) και ψυχικής αλληλεπίδρασης, που μπορεί να κορυφώνονται μέχρι και του επιπέδου των δακρύων. Αχ, τι μου θύμισε το πιτσιρίκι, όταν αγκάλιαζε και χάιδευε τα αρνάκια... τι μου θύμισε εκείνος ο στάβλος, εκείνο το τσουκάλι στη φωτιά, εκείνο το γάλα... Όποιος δεν έχει ζήσει παρόμοιες καταστάσεις, δεν μπορεί εύκολα να μπει στο νόημα. Και αυτό το νόημα είναι το νόημα των ζώων, το πιο ξεκάθαρο και σταθερό νόημα της φύσης (τουλάχιστον πιο ξεκάθαρο από αυτό των ανθρώπων).

Τρίτο στοιχείο και εξίσου ισχυρό, είναι αυτό της μουσικοθεραπείας! Ξανά η δύναμη της μουσικής, αυτή τη φορά όμως όχι για παθήσεις και διαταραχές του ανθρώπου, αλλά των ζώων. Η μουσική είναι ανακάλυψη και όχι εφεύρεση, το λέω και το ξαναλέω. Όλη η φύση είναι εμποτισμένη με μουσική. Αφουγκραστείτε τους ήχους γύρω σας και θα δείτε. (Περιμένω πώς και πώς να ξεκινήσει το χειμερινό εξάμηνο, για να παρακολουθήσω το μάθημα που με έκανε να επιλέξω αυτή τη σχολή και άρα να βρίσκομαι αυτή τη στιγμή εδώ που είμαι: "Ανθρωπολογία της Μουσικής").

Τέταρτο στοιχείο, είναι αυτό της μητρότητος. Δεν νομίζω όμως ότι είμαι άξιος να μιλήσω για αυτήν την παγκοσμιοποιημένη έννοια, που αγκαλιάζει κάθε τι παράγωγό της, καλό ή κακό, όμορφο ή άσχημο αξιόλογο ή λιγότερο αξιόλογο. Το να είσαι μητέρα είναι κάτι έξω από το δικό μου σύστημα αντίληψης και κατανόησης.

Τελικά, το να ξυπνούν μέσα σου συναισθήματα συγκίνησης και ενθουσιασμού, σημαίνει μάλλον ότι δεν έχει χαθεί ολοκληρωτικά η παιδική σου αθωότητα ε;!


http://www.aiolikanea.gr/news/culture/detail.php?ID=47546&print=Y
http://www.cinephilia.gr/euro2/camel.htm

Αυτή η σκηνή είναι το αποκορύφωμα της συγκίνησης τόσο της καμήλας όσο και του θεατή.