Πρώτη απόπειρα χρηματισμού μου!

Ναι, λοιπόν έγινε και αυτό! Είπαμε, κάθε μέρα πλέον στη ζωή μου είναι γεμάτη συν-κινήσεις, μετα-κινήσεις, ανα-κινήσεις... τόσες κινήσεις δηλαδή, που το μυαλό μου είναι σε μια μόνιμη κατάσταση λαπά, χωρίς να υπάρχει σοβαρή προοπτική στον ορίζοντα να πείξει ποτέ!

Στη χτεσινή εφημερία ήρθε ένα παλικάρι 24 ετών με ένα μεγάλο θλαστικό τραύμα στο αριστερό αντιβράχιο, από πριόνι. Δούλευε σε ναυπηγείο. Αφού λοιπόν περιποιήθηκα το τραύμα και του το έραψα, στο τέλος μου ζήτησε να μου μιλήσει ιδιαιτέρως! Και τότε μου το ξεφούρνισε: "γιατρέ, επειδή είδα ότι ασχολήθηκες πολύ με το τραύμα μου και με περιποιήθηκες και με έραψες πολύ προσεκτικά... ξέρεις... θα ήθελα να σε ευχαριστήσω δίνοντάς σου κάτι...". Εκείνη τη στιγμή παραλίγο να τον πλακώσω στο ξύλο, αλλά σκέφτηκα: "πάλι εγώ θα τον ράβω, άρα δεν αξίζει ο κόπος"! Έτσι τον ξεπροβόδισα με ευχές -και όχι με κλωτσιές- για περαστικά και για γρήγορη ανάρρωση!

Δυο σχόλια πάνω σε αυτό το γεγονός:

1. Αν ακόμα και οι νέοι διατηρούν αυτήν την κακή συνήθεια του χρηματισμού των ιατρών ζωντανή και ισχυρή, τότε πολύ δύσκολα θα εκριζωθεί από το εθνικό σύστημα υγείας. Ναι, αλλά φταίνε οι ίδιοι οι νέοι ή κάποιοι άλλοι που τους μεγάλωσαν με αυτήν την αντίληψη; Και αν φταίνε οι μεγαλύτεροι, οι οποίοι με τη σειρά τους το έμαθαν από κάποιους άλλους ακόμα μεγαλύτερους, τότε ποιός φταίει τελικά; Η αλήθεια είναι ότι πολλά άτομα κρέμονται κυριολεκτικά από τον ιατρό και τα λόγια του, τον έχουν σαν θεό! Ερώτημα: ο ιατρός είναι ένας θεός;! Δεν πιστεύω σε θεούς, οπότε δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση...


2. Ο ιατρός τι στάση να έχει σε αυτήν την κατάσταση, όταν ένας ειδικευόμενος για παράδειγμα, έχει γύρω στις 10 εφημερίες σε ένα νοσοκομείο, και όταν λέμε εφημερίες εννοούμε να μπαίνει ένα πρωινό και να βγαίνει το επόμενο μεσημέρι, δηλαδή πάνω κάτω 30-36 ώρες; Και αυτές τις ώρες πιστέψτε με κάποιοι δεν παίζουν πασιέντζα, αλλά δουλεύουν κυριολεκτικά. Το βλέπω, το νοιώθω. Άρα η εφημερία στην ουσία είναι 1,5 μέρα, οπότε οι 10 εφημερίες το μήνα ερμηνεύονται σε 15 ημέρες το μήνα. Και ρωτάω: όταν τον μισό μήνα δεν είσαι σπίτι σου, στη γυναίκα σου και στα παιδιά σου, αλλά σε νοσοκομείο, πώς να μην μιλάς συνέχεια για ιατρικά θέματα -που κατηγορούν τους ιατρούς-, πώς να μην σκέφτεσαι πώς θα κάνεις περισσότερα χρήματα μιας και οι ευκαιρίες παρουσιάζονται ανά πάσα στιγμή και είναι ίσως το μόνο που σε κάνει να ξεφεύγεις από την πίεση των ιατρικώβ θεμάτων, και πώς τελικά να μην σιχαθείς αυτό που κάνεις -που πάλι και πάλι κατηγορούν τους ιατρούς- όταν συνέχεια έχεις το ίδιο φαγητό στο πιάτο και τον ίδιο αχώνευτο επιμελητή ή διευθυντή να σου σερβίρει τα αποφάγια του; Θα μου πείτε βέβαια, και σε αυτούς τους μεγαλύτερους κάποιοι ακόμα μεγαλύτεροι συμπεριφέρθηκαν το ίδιο ή και χειρότερα, οπότε είναι ίσως φυσιολογικό να ανακυκλώνεται μια κατάσταση, μιας και όπως λέει μια ρύση: "με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις". Το ερώτημα όμως και εδώ το ίδιο: ποιός φταίει για την διαιώνιση αυτής της κατάστασης;

Η απάντηση και στα δυο παραπάνω σχόλια-ερωτήματα για μένα είναι η ίδια και απλή: φταίει ο εαυτός μας και μόνον, με την προϋπόθεση ότι είμαστε ενήλικες. Φταίει ο ασθενής που δεν απαιτεί (προσοχή! απαιτεί, όχι υπερβάλλει, που είναι το σύνηθες...) τις καλύτερες συνθήκες υγείας, αλλά φταίει και ο ιατρός που δεν παραδέχεται ότι κάποτε μια απφράδα μέρα ενός καλοκαιριού της πιο χυμώδους εφηβείας του, έκανε λάθος στη δήλωση σχολών σε κάποιο χαρτόνι που οι εκπαιδευτικοί το ονόμαζαν μηχανογραφικό...

Αυτά! Πάω για ύπνο, γιατί σήμερα είναι Κυριακή και έχω να κοιμηθώ από την Τετάρτη βράδυ, ειλικρινά!

Τα σέβη μου!