Διαβάζω τα θέματα των Πανελληνίων Εξετάσεων στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας, στα οποία εξετάστηκαν τα δύσμοιρα παιδιά της νέας γενιάς, πριν 2 ημέρες.
Εγώ που είμαι πλέον 40 ετών, διαβάζοντας τα θέματα, νιώθω μια ισορροπημένη θεματολογία. Δεν δηλώνω ειδικός. Δηλώνω αναγνώστης και προβληματιζόμενος με όλα αυτά που γίνονται γύρω μου.
Στο θέμα 1, πρόκειται για έναν άνδρα που παραδέχεται ότι εμείς οι άνδρες το έχουμε παρακάνει και συνειδητοποιεί την σπουδαιότητα της ισότητας.
Στο θέμα 2, πρόκειται για μια γυναίκα που παραδέχεται ότι οι σημερινές γυναίκες το έχουν παρακάνει με τον "φεμινισμό" και τη διαρκή θυματοποίηση τους (βλέπε #MeToo κλπ) και συνειδητοποιεί τη σπουδαιότητα της ισότητας.
Στο θέμα 3, πρόκειται για έναν άνδρα-θύμα του σημερινού φεμινισμού (όπως εννοείται στο θέμα 2), ο οποίος αναπολεί την πάλαι ποτέ "ανδρική θέση" (όπως εννοείται στο θέμα 1). Άρα, έναν άνδρα που θέλει να γυρίσει πίσω, στο πλαίσιο της κοινωνικής θέσης όπως παραδοσιακά περιγράφεται στο θέμα 1.
Προσέξτε τώρα τη δομή των τριών αυτών θεμάτων (όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνομαι εγώ):
Αν είχαμε μια κλίμακα πάνω σε έναν άξονα -1, 0, +1, με σημείο ισορροπίας και μέσης, το μηδέν (0), τότε οι παλαιότερες εποχές με την άκρατη ανδροκρατία και τη γυναίκα υποζύγιο βρίσκονταν στο -1. Οι σημερινές εποχές όμως (και μιλάω φυσικά για τις δυτικές παγκοσμιοποιημένες κοινωνίες στις οποίες ζούμε), όπου επικρατεί η άκρατη γυναικολογία (όλοι ζούμε και μιλάμε για τις γυναίκες) βρίσκονται στο +1, δηλαδή οι γυναίκες έχουν πάρει το πάνω χέρι. Και αυτή η μετάβαση από το -1 στο +1 έχει γίνει τόσο απότομα και ραγδαία το τελευταίο διάστημα που προκαλεί αναγούλα. Ως αντίδραση δημιουργεί τις συμπεριφορές των ανδρών και διεγείρει τα αντανακλαστικά που περιγράφονται στο θέμα 3, δηλαδή του πισωγυρίσματος από το +1 στο -1. Κάτι που πρέπει να μας απασχολεί, διότι αν στο θέμα 1 μιλούσαμε για θυματοποίηση των γυναικών και στο θέμα 2 για θυματοποίηση των ανδρών, τότε στο θέμα 3 μιλάμε για τους μηχανισμούς αντίδρασης ΟΛΩΝ αυτών των διαχρονικών θυμάτων που επιθυμούν να γυρίσουν ξανά (για τους άνδρες) ή να μην γυρίσουν ποτέ (για τις γυναίκες) σε προηγηθείσες συμπεριφορές. Είναι όμως, αυτή η εμμένουσα ανισορροπία ανάμεσα στις σχέσεις των δυο φύλων που θα πυροδοτεί και θα συντηρεί αυτή τη μετάβαση (βίαιη και ύπουλη πολλές φορές) από το ένα άκρο του φάσματος στο άλλο και τούμπαλιν.
Το θέμα το έχω αναπτύξει και παλαιότερα σε άλλη ανάρτηση για την απότομη μετάβαση των γυναικών από το -1 στο +1, ως αποτέλεσμα τόσων αιώνων καταπίεσης και της ανάγκης έκφρασης, που φτάνει σε επίπεδα υπερ-έκφρασης και αλλαγής εξουσίας μέσα στα πλαίσια της δυτικής κοινωνίας. Ο σκοπός είναι από το +1 οι γυναίκες να φτάσουν στο 0 του παραδείγματος που χρησιμοποιώ εδώ, δηλαδή στο σημείο πραγματικής ισορροπίας. Έχω περιγράψει τα φαινόμενα ότι πλέον στα περισσότερα πάρκα βλέπεις άνδρες να κουβαλούν τα σακίδια ώμου με τα απαραίτητα αξεσουάρ κατά την παιδική βόλτα και να σπρώχνουν το καρότσι το ένα τους παιδί ενώ ταυτόχρονα έχουν και στο χέρι αγκαλιά το άλλο τους παιδί, με τη μητέρα-σύζυγο-γυναίκα να είναι δίπλα του συμπονετική και "υποστηρικτική" και να κρατά με τα δυο της χέρια το κινητό της και να σερφάρει στο instagram συνομιλώντας με τις κολλητές της ασταμάτητα... Ή άντε, κάνει και ένα μικρό διάλειμμα για να παραγγείλει από το foody ή το bolt ή το wolt, το μεσημεριανό της ημέρας, καθώς οι περισσότερες γυναίκες σήμερα δεν ξέρουν να μαγειρεύουν... Αν αυτή η εικόνα δεν είναι κατάντια του φεμινισμού τότε τι είναι; Αν αυτή η εικόνα δεν είναι απλά μια αντιστροφή ρόλων τότε τι είναι;
Και πάμε τώρα λίγο και σε κάτι άλλο: έχω βαρεθεί διαχρονικά επίσης σε αυτή τη χώρα τη Γ-Ελλάδα, τον αρνητισμό και τον "ειδημονισμό", τους ειδικούς σχολιαστές, τους ειδικούς ανταποκριτές, τους "έμπειρους" πολυχρονεμένους επαγγελματίες που παίρνουν το δικαίωμα να μιλούν ως ειδικοί και απαιτούν να μην τους καταλογιστεί ότι μιλούν άνευ γνώσης μόνο και μόνο με τα χρόνια ενασχόλησης και όχι με την ουσία της ενασχόλησης... Μιλώ για ένα κείμενο που διάβασα, ως απάντηση-σχολιασμό στα θέματα των εξετάσεων, που το βρίσκω απλά και μόνο "τεχνοκρατικά δηκτικό". Διαβάστε το και εσείς και μου λέτε! Και το επιχείρημα ότι επειδή έχει κάνει κάτι πολλά χρόνια, τον υπερ-τοποθετεί στους ειδικούς, μου θυμίζει ένα σκηνικό όταν ήμουν ειδικευόμενος Παθολογίας: κάποτε είχα ένα ασθενή που είχε πάθει έμφραγμα και φώναξα έναν τραυματιοφορέα να τον μεταφέρει επειγόντως από τα επείγοντα που βρισκόταν, πάνω στο θάλαμο όπου θα του παρεχόταν η απαραίτητη θεραπεία. Ο τραυματιοφορέας που μόλις είχε αναλάβει υπηρεσία μετά από αλλαγή βάρδιας, με τα πόδια στο τραπεζάκι όπου καθόταν και τον φραπέ ανά χείρας, μου λέει: "γιατρέ, να πιω πρώτα τον καφέ μου και μετά θα πάω...". Του λέω: "άνθρωπέ μου, μιλάμε για έμφραγμα, τι δεν καταλαβαίνεις; Θέλω αν τον μεταφέρεις αμέσως!". Και μου λέει: "Γιατρέ, ξέρεις πόσα χρόνια είμαι εγώ σε αυτή τη δουλειά; Και μου μιλάς έτσι εσύ το νιάνιαρο;". Και μετά όπως καταλάβατε αλλαξαμε την κουβέντα και μιλήσαμε λίγα γαλλικά μεταξύ μας μήπως συνεννοηθούμε καλύτερα... Άρα, δεν είναι τα 40 χρόνια που σε κάνουν έναν καλό φούρναρη, αλλά τα ψωμιά που βγάζεις και η ποιότητα της συμπεριφοράς σου και των δημιουργημάτων σου, που αποδεικνύουν την εμπειρία σου στο κουρμπέτι. Γιατί πόσοι "φουρναρέοι" στη δύσμοιρη μαμά-πατρίδα δεν τρώγανε 40 και βάλε χρόνια χωρίς να παράγουν τίποτα; (έφυγε και ο Πάγκαλος για να τον ρωτούσαμε να μας πει την άποψή του...).
Αυτά! Πρέπει τώρα να πάω στη γυναίκα μου, γιατί έληξε η άδεια εξόδου που μου έδωσε για σήμερα Κυριακή!! Τα κεφάλια μέσα λοιπόν!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου