Βλέπω τριγύρω μου όλους τους άτριχους (δικαίωμά τους, δε λέω...) και σκέφτομαι:
Ο σημερινός άνθρωπος προσπαθεί μέσα από την ατριχία του (αλλά και την ατυχία του) να ξεχάσει ότι είναι ζώο, μα όσο πιο άτριχος προσπαθεί να γίνει (προσπαθώντας να φτάσει τους κινέζους μανδαρίνους στο σώμα, το πνεύμα και πλέον και την τεχνολογία...), τόσο πιο άτυχος τελικά καταλήγει καθώς ως άτριχος γίνεται μάλλον... χειρότερο ζώο.
Τι εννοώ: όταν αρνείται ο σημερινός άνθρωπος της εξευτελιστικής σπατάλης, της κρεπάλης, της αμετροέπειας, της ξόβυζης και ξέκωλης αλλόκοτης καθημερινότητας ότι είναι ζώο, τόσο πιο ζώο (πρωτόγονος δηλαδή) γίνεται. Πολιτισμός σήμερα νομίζουμε ότι είναι η έλλειψη τριχών συνάνθρωποί μου, αλλά τελικά είναι η έλλειψη συμπλεγμάτων να δεις την πραγματική σου φύση, να την αποδεχτείς και να την συντηρήσεις. Μέχρι να δούμε τι θα γίνει, εμείς τα ζώα (!) θα αποκαλούμε υποτιμιτικά "ζώα" τα υπόλοιπα πραγματικά ζώα του ζωικού βασιλείου.
Και όποιος αναφιστεί πρώτος: οι τελευταίοι θύλακες των τριχών μας ή οι τελευταίοι θύλακες της λογικής μας.
Υ.Γ.: Αν δεν έχουμε τρίχες ρε παιδιά, πώς θα μας σηκώνονται όταν ακούμε κάτι τραγουδάρες σαν και αυτές παρακάτω...; Σκεφτείτε πρόβλημα που δημιουργούμε έτσι όπως πάμε!
Αργύρης Λούλαζης - Νίκος Στρατάκης
στο Σταυρό του Νότου
Αφιερωμένο το τραγούδι "Μανταρίνι"
σε όλους όσους πασχίζουν
να γίνουν όπως οι "Μανδαρίνοι"
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου