Οδηγίες προς ενηλικίωση των παιδιών μας

 

Αντιγράφω από ένα φυλλάδιο σχετικά με τον σχολικό εκφοβισμό:

 Ασυμμετρία ανάμεσα στη σχέση των μαθητών/ριων.

 Όσοι/ες εμπλέκονται δεν είναι φίλοι.

 Η δυσάρεστη συμπεριφορά είναι επαναλαμβανόμενη.

 Η σύγκρουση είναι προσχεδιασμένη.

 Η σχέση μεταξύ των μαθητών/ριών δεν αποκαθίσταται.

 Επιδιώκεται η άσκηση ελέγχου.

 Ο/η μαθητής/ρια, που υφίσταται τον εκφοβισμό, είναι μόνος/η του/της.

 Ενεργητικά συμμετέχει στη σύγκρουση μόνο το παιδί, που ασκεί εκφοβισμό.

Βλέπω συχνά σε συνάξεις παιδιών στην παιδική χαρά ή σε σπίτια φίλων, κάποια παιδάκια να έχουν ανάρμοστη συμπεριφορά και να "αρπάζουν" από άλλα μικρότερα παιδάκια τα παιχνίδια που εκείνα κρατούν, να τα χτυπούν επίσης ενίοτε και εν γένει να ασκούν κάποιου είδους βία πάνω τους, που η διαφορά ηλικίας και σωματότυπου, τους επιτρέπει. Συνήθως, τα δεύτερα παιδάκια, τα θύματα, κλαίνε και συμβιβάζονται ενώ σπανιότερα, κάποια ορμάνε και αντεπιτίθενται. Τα γύρω παιδάκια συνήθως κοιτάνε αμέτοχα. Και οι γονείς των πρώτων, προσπαθούν να νουθετήσουν τα πρώτα παιδάκια, τα άτακτα, ενώ οι γονείς των δεύτερων προσπαθούν να παρηγορήσουν τα δεύτερα παιδάκια, τα θύματα, λέγοντάς τους ίσως ότι τα μεγαλύτερα παιδάκια δεν το ήθελαν πραγματικά και ότι πρέπει να συγχωρούμε και να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες...

Τα ανωτέρω, γιατί νομίζω ότι έχουν τεράστια ομοιότητα με τα γεγονότα της Ουκρανίας και της Ρωσίας; Μήπως γιατί η κοινωνία μας ακόμα βρίσκεται σε ανώριμη φάση και η ενηλικίωσή της αργεί ακόμα κάτι εκατοντάδες έτη μακριά...;

(φωτό από εδώ)

Και αυτή η αηδιαστική ρητορική κατά την οποία η Ρωσία λέει ότι μπαίνει για να σώσει τους Ουκρανούς από μια "κακή" κυβέρνηση, ενώ η Ουκρανία λέει ότι δέχεται εισβολή από τους "κακούς" Ρώσους, πόσο παιδιάστικη φαίνεται και αυτή; Πόσο ξεφτιλίζει τους όρους θύμα και θύτης; Και το χειρότερο, πόσο ιστορικά επαναλαμβανόμενη είναι αυτή η ρητορική των δυο πλευρών; Να θυμηθώ από την πολύ πρόσφατη ιστορία, τους Αμερικάνους έναντι του Σαντάμ Χουσεΐν; Τους Αμερικάνους πάλι, με τους βομβαρδισμούς της Σερβίας; Τους Ρώσους με την Κριμαία ή το Αφγανιστάν; Τους Τούρκους ακόμα, με την Κύπρο; Και αν θέλετε, να τα λέμε αυτά, και τον Μεγα-Αλέξανδρο στο διάβα του ως τον Ινδό ποταμό... Άρα, αυτή η συνταγή, φαίνεται επιτυχημένη ιστορκά.

Εγώ πάντως, αν θέλετε ένα γενικό σχόλιο (προς τους υπέρμαχους της προόδου), βλέπω ότι λιμοί, λοιμοί (πανδημίες), καταποντισμοί και πόλεμοι, συνεχίζουν να μαστίζουν την Ανθρωπότητα όσα χρόνια και αν περνούν... 

Τι να φταίει, τι να φταίει, όμως; 

Δεν νομίζω τελικά να μπορέσει να το εύρει ο αστρομόνος...