Τι άλλο εξάλλου θα ήταν αυτός ο δρόμος;

 

Θα το πω έτσι ακριβώς όπως το σκέφτομαι, χοντροκομένα και απλά:

Το να είσαι Αστρομόνος στα νιάτα σου είναι καυλερό!

Το να είσαι όμως στα ύστερά σου, είναι μάλλον βαρετό!

Και με τη λέξη "βαρετό", εννοώ δυο νοήματα, (όπως εξάλλου χρησιμοποιείται η συγκεκριμένη λέξη εδώ στην Κύπρο):

α) με την γνωστή και κλασσική έννοια, δηλαδή το "ανιαρό" ("boring")

β) αλλά και με μια παραφρασμένη έννοια, το "βαρύ" ("heavy")

Τα δυο αυτά νοήματα βέβαια δεν είναι ασύνδετα, καθώς ό,τι είναι ανιαρό, καταντά βαρύ και ασήκωτο και κάτι που είναι συνεχώς βαρύ και δεν αλαφρώνει λίγο, καταλήγει ανιαρό.

Αξιοσημείωτο είναι ότι ούτε όταν είσαι στην αρχική σου φάση, στα νιάτα σου, υπάρχει κάτι που να μπορεί να σε πείσει ότι οδεύεις προς την επόμενη φάση της (αβάσταχτης) ωριμότητας, αλλά και ούτε όταν πια έχεις φτάσει στη δεύτερη αυτή φάση, υπάρχει κάτι που να μπορεί να σε γυρίσει σε εκείνη την πρωταρχική σου νιότη. 

Είναι μονόδρομος τελικά αυτή η διαδρομή...;

(τι άλλο εξάλλου θα ήταν ο δρόμος ενός Αστρομόνου, αν όχι μονο-δρομος...;)

"HAVASI" 

The Road