Εις ώτα μη ακουόντων...

Κάποτε τρελενόμουν για όλους εκείνους που δεν καταλάβαιναν τί τους έλεγα.

Πλέον, αντιλαμβάνομαι ότι μιλώ εις ώτα μη ακουόντων. 
Και συνεχίζω την πορεία μου.
Και εκείνοι συνεχίζουν την απορία τους.

Έτσι, είμαστε και εγώ καλά και εκείνοι καλά.
Και δεν ενοχλεί κανείς κανέναν.

Το ποιος, όμως, είναι πραγματικά καλά, το βλέπω όταν μπροστά μου έρχονται άνθρωποι και κλαίγονται γιατί τους έτυχε το ένα ή το άλλο πρόβλημα υγείας και αδυνατούν να το διαχειριστούν συναισθηματικά ή ψυχολογικά. Εκεί, μπροστά στον εν δυνάμει θάνατο, είμαστε όλοι ίδιοι. Αλλά, πραγματικά Καλά, απέναντι στον θάνατο, είναι εκείνοι που είναι πραγματικά Καλά και απέναντι στη Ζωή. Και αυτοί, είναι οι ψαγμένοι, οι προβληματισμένοι, οι φιλοσοφημένοι, οι αγωνιούντες και οι αγωνιστές...

Αν κάτι χαίρομαι που δοκίμασα να είμαι ιατρός, παρά τις απύθμενες αντιξοότητες να γίνεις και να παραμείνεις ιατρός σε τούτη τη χώρα, είναι ακριβώς η ευκαιρία σε αυτή τη διαπίστωση: πόσο φθηνοί και γυμνοί είναι τελικά όλοι εκείνοι που κωφεύουν μπροστά στις αξίες της ζωής; Πολλές φορές καλούμαι εγώ να τους εξηγήσω τις αξίες της ζωής, σε μια ώρα δύσκολη (άλλοτε δύσκολη για εκείνους μόνο, άλλοτε δύσκολη και για εμένα). Σημασία όμως έχει να ακούς τον άλλο έστω και μια στιγμή, τον διπλανό σου. Να ακούς τι σου λένε, μα πρωτίστως να ακούς τι λες (τι ξεστομίζεις) εσύ ο ίδιος προς τους άλλους.

Τελικά, ο καθένας μπορεί να κλείνει όπου και όταν θέλει τα αυτιά του. Δικαίωμά του! Ένα πράγμα, εύχομαι, όμως να μην ακούσει ποτέ: 

ότι πέρασε η ζωή δίπλα του και δεν τον άγγιξε...