Καρδιακή Αγάπη

Παγκοσμίως και από παλιά, όταν θέλεις να αναπαραστήσεις την "Αγάπη" σχηματίζεις μια "Καρδιά".

Οι Καρδιολόγοι προσπαθούν να αναπαραστήσουν την Καρδιά με διάφορους τρόπους απεικόνισης, αξονική τομογραφία, μαγνητική τομογραφία και κυρίως υπερηχοτομογραφία. Στην προσπάθειά τους αυτή όμως, ίσως χάνουν τη δική τους καρδιά, ίσως σταματούν να αφουγκράζονται τις δικές της ανάγκες και ίσως έτσι παύουν να αγαπούν... να αγαπούν τη δουλειά τους, τον εαυτό τους, όλους όσους κρύβονται μέσα στην καρδιά τους...

Η επιστημοσύνη των καιρών, δημιουργεί στο τέλος μια εκκωφαντική κραυγή. Παρακολουθήστε την εμπνευσμένη ομιλία του συγκεκριμένου Διευθυντή Καρδιολογίας και προσπαθήστε να μην πηδήξετε από το παράθυρο με όλα αυτά τα επιστημονικής φαντασίας που έχουν ήδη έρθει στη σημερινή πραγματικότητά μας.

Φτιάχνουμε καρδιές και είδωλα από τη μια για να βοηθήσουμε ασθενείς και φίλους και χαλάμε καρδιές φίλων και αγαπημένων από την άλλη, για να βοηθήσουμε την δική μας την καρδιά... Ένα μπλέξιμο άνευ προηγουμένου!

Η επιστημοσύνη πάει να άρει κάθε ίχνος ξαφνιάσματος και έκπληξης του ανθρώπινου βιωματικού τρόπου αντίληψης, σε μια προσπάθεια να ορίζει τα πάντα και να προβλέπει τα πάντα. Όλα να προγραμματίζονται στην ελάχιστη λεπτομέρεια. Όλα να προβλέπονται. Να μην αφήνουν θέλουν, περιθώρειο σε καμία απρόσμενη και αναπάντεχη συνάντηση πνευμάτων κάτω από τον έναστρο βραδινό ουρανό. Θέλουν, όλα να ορίζουν, σαν να είναι εκείνοι πάνω από τον ουρανό και ο ουρανός να είναι παιχνίδι τους...

Πώς γίνεται όμως, η Καρδιολογία να βαδίζει σταθερά τον αναγκαίο δρόμο του απόλυτου ελέγχου κάθε λεπτομέρειας σε κάθε προσπάθεια θεραπείας, με σκοπό το καλό των ασθενών, και ο Καρδιολόγος να παραπαίει και να τρεκλίζει ανάμεσα σε συναισθήματα και ανθρώπινες ατέλειες; Γιατί το τέλειο που του ζητούν να έρχεται σε αντίθεση με την ατέλεια της φύσης του; Και αν από Τέλεια Αγάπη κάνει ο Καρδιολόγος τη δουλειά του, πώς γίνεται να τον κρίνουν για τα Ατελή αποτελέσματά του, απαιτώντας απεγνωσμένα από εκείνον να τους παράσχει την Τέλεια θεραπευτική παρέμβαση;

Και αν "Μόνο η Αγάπη χωράει στις αποσκευές σου. Αυτή που πήρες και αυτή που έδωσες. Μόνο αγάπη υπάρχει. Γι' αυτό είσαι εδώ", όπως λέει στο τελείωμα του "Δώρου" του ο Στέφανος Ξενάκης,

Και αν "Την αγάπη μου αρέσει να την ορίζω σπώντας την λέξη στη μέση. Άγω προς το παν. Πηγαίνω προς το όλον." όπως λέει ο συναρπαστικός Δημήτρης Αποστολάκης, 

τότε, πώς γίνεται ο Άνθρωπος, όσο σχηματίζει τα Τέλεια Ολογράμματα της Καρδιάς μας, να μην μπορεί να αναπαραστήσει την Τέλεια Αγάπη;

Πώς γίνεται να θεωρεί ότι μπορεί να φτιάξει την Τέλεια Καρδιά με προφανή σκοπό να φιλοξενήσει την Τέλεια Αγάπη, αλλά όταν το πετυχαίνει να αντιλαμβάνεται ότι δεν χωρά εκεί μέσα να ζήσει η Αγάπη;

Είναι σαν όλους εκείνους τους ανθρώπους που από την παράγκα τους βάζεις να ζήσουν σε ένα παλάτι. Στην παράγκα θα επιστρέψουν πάλι, γιατί το ψυχρό παλάτι δεν χωρά τη ζεστή ύπαρξή τους...

Αν λοιπόν, κάποτε όταν θέλαμε να μιλήσουμε για Αγάπη ζωγραφίζαμε μια Καρδιά, τώρα τελειοποιήσαμε την ζωγραφιά της Καρδιάς, αλλά φαίνεται κάπου να ξεχάσασμε στη διαδρομή την Αγάπη... και μαζί και τις ανάγκες της...

Το αυτο-καταστροφικό περιεχόμενο της αυτο-ελέγκτικής ρήσης "Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος" του Καζαντζάκη, μας αποκόπτει από τη Φύση μας. Μας μένει μόνο να επιλέξουμε στρατόπεδο: με τον Εαυτό μας ή με τους Άλλους.

Η επιλογή (αυτο-καταστροφικά) δική μας, καθώς δεν θα μάθουμε ποτέ μάλλον, από πού προέρχεται η λέξη Αγάπη, για να βρούμε σε ποιες Καρδιές να την χωρέσουμε...