Ποτέ δεν μου άρεσαν οι γιορτές, τα ορόσημα, οι επέτειοι, οι σημαδιακές ημερομηνίες...
Ίσως, γατί ποτέ δεν μου άρεσαν οι αναμνήσεις που αυτές κομίζουν.
Ίσως, πιο σωστά, γιατί αυτές οι αναμνήσεις, ανασύρονται απ' τη μνήμη και επιβάλλονται στο συνειδητό, μέσα από μια διαδικασία υποχρέωσης.
Άρα, τελικά, ίσως δεν πρόκειται για αναμνήσεις, αλλά για υποχρεώσεις.
Και τα δυο συνθετικά της τελευταίας λέξης (υπο+χρέος) μου φέρνουν αηδία...
Και υπό... και χρέος... Διπλή δέσμευση, σα να λέμε διπλή προφύλαξη! Και μάλιστα, για κάτι που οι άλλοι έχουν από καιρό πριν ορίσει και συμφωνήσει, χωρίς να σε ρωτήσουν.
Ένας ελεύθερος άνθρωπος όμως, δεν αντέχει τις δεσμεύσεις.
Ένας ελεύθερος άνθρωπος, είναι αδέσμευτος.
Ένας ελεύθερος άνθρωπος, δεν έχει δεσμά.
Ένας ελεύθερος άνθρωπος, δεν έχει δεσμούς.
Ίσως, επειδή ένας ελεύθερος άνθρωπος, είναι αιωνίως μόνος.
Το ερώτημα όμως, τότε, φίλε Ζερβουδάκη, προβάλλει πιο βασανιστικό από ποτέ:
Ένας ελεύθερος άνθρωπος άραγε, αντέχει τη μοναξιά;
"Τη μοναξιά, τη μοναξιά, πες μου ζωγράφε... πού θα την κρύψεις...;"
2 σχόλια:
Διαφωνώ φίλε μου.....
Νομίζω οτι ένας ελεύθερος άνθρωπος την αντέχει τη μοναξιά..
Ίσως γιατί η μοναξιά μπορεί να είναι ένα από τα συστατικά της ελευθερίας..
Ταπεινή γνώμη του Potouli
Όταν είπα ότι ένας ελεύθερος άνθρωπος είναι αιωνίως μόνος, αυτό υπονόησα, φίλε POTOULI, ότι δηλαδή η μοναξιά και οι ελευθερία ενέχουν δεσμό βαθύ...
Βλέπεις όμως έτσι, το πρόβλημα... Όταν η ελευθερία ορίζεται στο μικρό μυαλό του ανθρώπου ως η απο-δέσμευση από τα πάντα (θυμίζω το "δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα..."), πώς γίνεται την ίδια στιγμή να έχει δεσμούς... και μάλιστα προαιώνιους;
Αλλά για να θέσω το ερώτημα ξανά και πιο ξεκάθαρα:
Όπου ρωτώ, "πώς αντέχει ένας ελεύθερος άνθρωπος τη μοναξιά του", ουσιαστικά εννοώ "πώς αντέχει ένας ελεύθερος άνθρωπος την... ελευθερία του"
Ταπεινή απάντηση στην ταπεινή γνώμη του ταπεινού POTOULI...
Καλά να περνάς.
Δημοσίευση σχολίου