"Γιατί τελικά η τάξη, και εδώ ήθελα να καταλήξω, δεν είναι το τέλειο αποτέλεσμα αλλά μια στάση ζωής! Και η συνεχής προσπάθεια να την πετύχεις λογίζεται εντέλει ως η ίδια η ευταξία".
(από το "Να σ'αγαπάει η Ζωή" του Βασίλη Τσιαμπούση, εκδ. Πατάκη, β' έκδοση, 2006, σελ.69-69, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)
Όσοι με γνωρίζουν, ίσως μου χρεώνουν μια εμμονή στην τάξη... Η έννοια της τάξης εμπεριέχει πιστεύω ολόκληρη την αντίσταση του ανθρώπου απέναντι στην αενάως εχθρική εντροπία του σύμπαντος. Η τάξη, όχι ως μια εκδήλωση ψυχικής νόσου λοιπόν, αλλά ως ένα αντίδοτο στην αταξία, και κατά (ηθική) επέκταση, ως ένα αντίδοτο στις... αταξίες, ενέχει την προσπάθεια εκείνη του ανθρώπου, τη βούληση πιο σωστά, να αντιταχθεί σε αυτήν την καθημερινή υπόγεια (μα και εσωτερική) μάχη με τη διάλυση και την αποσύνθεση, με την καταστροφή και τη σήψη, εντέλει με την εξαΰλωση...
Η προσπάθεια είναι αυτή που βραβεύεται και ενσαρκώνει το μετάλλιο της ευταξίας. Η τάξη είναι απλά το καρότο που μας σέρνει σε ατραπούς μη συνηθισμένους... Είναι το όνειρο που δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα.
Μέχρι τότε, θα μένει και θα μαίνεται, αυτή η ενδόμυχη σύγκρουση, της τάξης και της αταξίας, βαθιά μέσα στα σωθικά μας, με μοναδικούς γυμνούς θεατές, τα ίδια τα αστέρια...
"κρυμμένα μυστικά,
πάντα θα γυρνάνε,
να θυμίζουνε βράδια
όταν τα αστέρια μας κοιτάνε...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου