Ένας παρατηρητικός Άνθρωπος

Μὲ τὸ τιμόνι τεχνικὰ κυβέρναε καθισμένος, 

κι ὁ ὕπνος δὲν κατέβαινε στὰ μάτια του ὅσο 'κοίτα 

τὴν Πούλια, τὸ Βοώτη ποὺ ἀργεῖ νὰ βασιλέψη, 

καῖ τὴν Ἀρκοὐδα, - κι Ἅμαξα τὴ λέν - ποὺ αὐτοῦ γυρίζει 

καὶ τὸν Ὠρίωνα τηράει, καὶ μόνη αὐτὴ ποτές της στὰ πέλαγα δὲ λούζεται,

ἐκείνη τοῦ 'πε ἡ νύφη, νὰ τὴ φυλάη ἀπ' τὴ ζερβὴ μεριὰ σὰν ἀρμενίζη.

(Ομήρου Οδύσσεια, ραψ. ε, στιχ. 270-276)

Οι παλαιοί, έβλεπαν ουρανό και αστέρια και πορεύονταν στη ζωή τους.

 Έβλεπαν τα έγκατα της γης, και τηρούσαν στην καρδιά των νοημάτων.

Έπιναν από το νέκταρ της ζωής και δεν μεθούσαν.

Έδιναν φιλί αμέθυστο και το εννοούσαν.

Παρα-τηρούσουν τις κοινωνίες της φύσης, 

και έπαιρναν ιδέες για τις δικές τους κοινωνίες.

Εμείς άραγε, σήμερα τί βλέπουμε από όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας;

Υ.Γ.: Οι φωτό είναι πριν, κατά τη διάρκεια και μετά, τη σημερινή επίσκεψη στο Μουσείο Παλαιοντολογίας και Παλαιοβοτανικής Νόστιμου Καστοριάς.