Ξεκινάει άλλη μια μέρα στη δουλεια (η λέξη χωρίς τόνο - προς το παρόν). Μάλιστα είπες να πας σήμερα λίγο νωρίτερα, έτσι για αλλαγή. Ώρα 07:00 πμ.
Φεύγεις, πηγαίνεις διακομιδή, συνοδεία δηλαδή με ασθενή, σε άλλο, μεγαλύτερο οίκο (η λέξη με δυο δυνατότητες επιλογής ως προς τη γενική προσδιοριστική που ακολουθεί: 1.νοσηλευτικής ή 2. ανοχής), και γυρίζεις όταν είναι ήδη μεσημέρι. Ώρα 13:30 μμ.
Με το που πατάς το πόδι σου στην κλινική, σε πιάνει από το μπράτσο σου (η λέξη θα μπορούσε να αντικατασταθεί κάλλιστα και από τη λέξη πόδι σου) ο διευθυντής σου και σου λέει ότι προκειμένου να μην κλείσει η κλινική σε αυτούς τους δύσκολους και χαλεπούς καιρούς, πρέπει να κάνεις άλλες 3 εφημερίες παραπάνω, φτάνοντας συνολικά τις 11 ετούτον τον μήνα, τον αποπάνω. Ενώ για τον άλλον τον μήνα, τον παραπάνω, ίσως χρειαστεί να κάνεις γύρω στις 15 εφημερίες. Και εσύ τότε αρχίζεις και σιγοτραγουδάς από μέσα σου, το "Τούτον το μήνα, τον αποπάνω, τον παραπάνω....". Ώρα περίπου 14:30 μμ.
Είχες μια πείνα και το στομάχι σου έπαιζε ταμπούρλο από το πρωί, αλλά με αυτά που σε στολίσανε, μάλλον σε χορτάσανε, οπότε δεν πας για φαγητό, αλλά κατευθύνεσαι προς τα επείγοντα, πειράζοντας λίγο τη γνωστή λαϊκή παροιμία, και κάνοντάς την να ακουστεί ενδόμυχα ως "Ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί μου φάε...". Ώρα 14:45 μμ.
Είσαι στα Επείγοντα. Ως παθολόγος και επίσημα. Φτάνει βράδυ. Ώρα 22:00 μμ.
Λες, ας πάω να κάνω έναν υπέρηχο καρδιάς σε μια ασθενή που την έχουμε 3 ημέρες και κανείς δεν την έχει δει ως τώρα, παρά θεωρούμε ότι είναι μια ακόμα ασθενής με παραμελημένη καρδιακή ανεπάρκεια και θέλει μόνο λίγο βοήθεια με διούριση. Ώρα 22:30 μμ.
Είσαι στον υπέρηχο. Γυμνώνεις την ασθενή και πας να τοποθετήσεις την κεφαλή -ή probe ελληνιστί- του υπερήχου στο στέρνο της, ανάμεσα στα στήθη της. Λόγω ηλικίας, οι μαστοί έχουν "κραμάσει" -λαϊκιστί- και αναγκάζεσαι να παραμερίσεις τον δεξιό μαστό με το χέρι σου. Αντιλαμβάνεσαι αμέσως ότι πρόκειται για έναν απίστευτα σκληρό μαστό... Ο νους σου πάει -φυσικά- στο κακό. Κοιτάς ξανά την ακτινογραφία θώρακος και ψιλιάζεσαι ότι αυτά που κάποιοι βάφτιζαν "καρδιακή κάμψη" ίσως είναι καρκινικές μεταστάσεις... Φωνάζεις χειρουργό, για να μην αρχίζεις να... φωνάζεις γενικά, και επιβεβαιώνει την υποψία σου, προτείνοντας να γίνει αύριο αξονική θώρακος, εγκεφάλου και κοιλίας, για σταδιοποίηση της καρκινικής νόσου. Και αναρωτιέμαι, πόσες στάσεις έκανε αυτός ο μαστός, πριν κάνει μετα-στάσεις και πριν φτάσει σε έναν ειδικευόμενο καρδιολογίας ο οποίος το έπαιξε χειρουργός στα πλαίσια ενός υπερήχου που έκανε, ώστε να πετύχει μια κλινική χειρουργική διάγνωση; Μήπως τουλάχιστον οι εξής έξι (αυτό θα μπορούσε να μεταγραφεί φωνυμικά και ως /οι/ /6ής/ /6/, αποδεικνύντας την απάντηση του μυστικού αυτού ερωτηματος); Αγροτικός ιατρός που την παρέπεμψε στο Κέντρο Υγείας, Γενικός Ιατρός που την παρέλαβε στο Κέντρο Υγείας και την παρέπεμψε στο Νοσοκομείο, Γενικός Ιατρός που μαζί με τον ειδικευόμενο ιατρό των Επειγόντων την παρέλαβαν και την παρέπεμψαν ως "εισαγωγή" στο Καρδιολογικό τμήμα και τέλος ο ειδικός Καρδιολόγος με τον ειδικευόμενο Καρδιολογίας που παρέλαβαν στο τμήμα την ασθενή, 3 μέρες πριν... Η ώρα 00:00 ακριβώς και σε τρομάζουν τόσα μηδενικά... Σκέφτεσαι όμως ότι το κοντέρ μηδένισε και είναι ώρα να ξεκινήσεις ξανά από την αρχή.
Έτσι, παίρνεις θάρρος και όλο το βράδυ, παλεύεις πάλι με παθολογικούς αρρώστους, εσύ ο μικρός και ταπεινός ειδικευόμενος Καρδιολογίας.
Ξημερώνει. Ώρα 08:00 πμ.
Νέα διακομιδή. Το μόνο που προλαβαίνεις είναι να αλείψεις δυο φρυγανιές με "La vache qui rit", και να χαζέψεις στα κλεφτά σα βόδι την αγελαδίτσα του τυριού που σε χαζεύει και αυτή με τη σειρά της στα κλεφτά σα βόδι... Και αναρωτιέσαι ποιο είναι τελικά -έστω και στα κλεφτά- το πιο βόδι από τους δυο σας...
Γυρίζεις πάλι μεσημέρι. Ώρα 13:30 μμ.
Ετοιμάζεσαι να φύγεις -επιτέλους- όταν το μάτι σου πέφτει στην τηλεόραση, σε μια λεζάντα ενημερωτικής εκπομπής που αναγράφει με κεφαλαία: "ΤΟ ΕΣΥ ΠΑΣΧΕΙ". Νοιώθεις όμως ότι... "ΤΟ ΕΓΩ ΣΟΥ ΠΑΣΧΕΙ" και μάλιστα με περικεφαλαία!
Αναρωτιέσαι: ποιος είμαι; Ένας ειδικευόμενος Καρδιολογίας, που εργάζεται σαν ειδικευόμενος Παθολογίας, κάνει διαγνώσεις ως ειδικευόμενος Χειρουργικής και κάπου στο ενδιάμεσο το παίζει και ντελιβεράς ασθενών;!
Γυρίζεις σπίτι. Ώρα 14:30 μμ. Ο σκύλος σου, ενθουσιασμένος που σε βλέπει, ορμά κατά πάνω σου και σε κάνει με τα φιλιά του, κυριολεκτικά μπάνιο. Είναι το πρώτο μπάνιο γιατί το δεύτερο, θα ακολουθήσει σε 20' μόλις ο θερμοσίφωνας θα έχει κάνει τη δουλειά του. Μέχρι τότε, έχεις λίγο χρόνο για να δεις τα mail σου. Φίλη καλή σου έχει στείλει το προσκλητήριο από κάποια γεννητούρια... Σου προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη υπερένταση. Πού να κοιμηθείς με όλα αυτά; Ποιο βαθύ έρεβος να σε χωρέσει; Πώς να βρεις το επαγγελματικό σου "εγώ", όταν αμφισβητείται το ιστορικο-κοινωνικό σου "εμείς";
Μπαίνεις για ένα καυτό, σχεδόν λυτρωτικό και καθαρτικό, όπως το "πυρ το εξώτερον", μπάνιο. Ώρα 15:30 μμ.
Ανοίγεις ένα βιβλίο μήπως σε πάρει ο ύπνος. Είσαι στις τελευταίες του σελίδες. Διαβάζεις το παρακάτω ποίημα:
Θα είμαστε φίλοι;
Ποιός είμαι; Δεν το ξέρω.
Κάποτε ήμουν ο τάφος για ένα κουνελάκι, ένα καλάθι του μπάσκετ στο γκαράζ, ένα λαχανί μπάλωμα, θάμνοι και δέντρα πασχαλιάς που τα σκαρφάλωναν μυρμήγκια.
Ήμουν βραχόσκαλες και μια μυστήρια στέρνα, φωτιές από ξερόχορτα, ήμουνα νεροπόλεμος και πινγκ-πονγκ στο υπόγειο.
Ήμουν έενας μικρούλης άσπρος φράχτης, ένα κρεββάτι και μια σιφονιέρα σφένδαμνο που μοιραζόμουνα μ'αδέλφια, μια σκυλίτσα που τη λέγαν Σάντυ και χόρευε. Φίλους ήταν εύκολο ναβρες. Σκαρφαλώναμε δένδρα, χτίζαμε χορτοκάλυβα, κυνηγούσαμε φίδια - και ονειρευόμαστε πολύ.
Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από χρόνια παιδικά.
Ποιός είμαι; Δεν το ξέρω.
Κάποτε ήμουν εύκολος να με προβλέψεις. Ήμουνα μορφωμένος, εκπαιδευμένος, μ' αγαπούσαν - όχι όπως ήμουνα, μα όπως έδειχνα να είμαι. Ο ρόλος μου ήταν ο ασφαλής μου τρόπος για να κρύβομαι. Δεν είχα λόγο ν' αλλάξω.
Με παραδεχόντουσαν. Τους ευχαριστούσα.
Τότε, άξαφνα σχεδόν, άλλαξα.
Τώρα είμαι λιγότερο σίγουρος, πιότερο ο εαυτός μου.
Ο ρόλος μου σχεδόν εξαφανίστηκε.
Οι ρίζες μου δεν είν' στην εκκλησιά μου, τη δουλειά μου, τηην πόλη μου, ούτε καν στον κόσμο μου.
Είναι μέσα μου.
Φίλους δεν είναι εύκολο να βρεις - και ονειρεύομαι πολύ.
Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ρόλους.
Ποιός είμαι; Δεν το ξέρω.
Είμαι πιο μόνος από πριν. Κομμάτι ζώο, μα όχι προστατευμένο από ένστικτα ούτε περιορισμένο από την όρασή του μόνο.
Είμαι και κομμάτι πνεύμα, όμως σπάνια ελεύθερο, περιορισμένο από τη γεύση, την αφή, το χρόνο - με μια λαχτάρα για τη ζωή ολάκαιρη.
Δεν υπάρχει ασφάλεια. Η ασφάλεια είναι επανάληψη και φόβος, η αναβολή της ζωής. Η ασφάλεια είναι προσδοκίες και δεσμεύσεις και πρώιμος θάνατος.
Με την αβεβαιότητά μου ζω.
Υπάρχουνε μπροστά βουνά να σκαρφαλώσω,
σύγνεφα να καβαλήσω, αστέρια να εξευρευνήσω,
και φίλους για να βρω.
Υπάρχω μόνο εγώ - και ονειρεύομαι πολύ.
Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ασφάλεια.
Ποιός είμαι; Δεν το ξέρω.
Δεν ψάχνω μέσα στην ανάγκη, στο κενό,
μα σ' έναν πόθο που όλο μεγαλώνει.
Το κενό ψάχνει για οποιαδήποτε φωνή για να γεμίσει, για οποιαδήποτε μορφή να διώξει το σκοτάδι.
Το κενό μάς φέρνει πλήθη και σκιές που αναπληρώνονται εύκολα. Η ολοκλήρωση μάς φέρνει έναν φίλο, μοναδικό, αναντικατάστατο.
Δεν είμαι τόσο άδειος όσο πριν.
Έχω τη θάλασσα, έχω τον άνεμο, τη μουσική και τα βιβλία, τη δύναμη και τις χαρές του μέσα, και τη νύχτα.
Δεν είναι ανάγκη η φιλία πια, αλλά πανυγήρι.
Δεν είναι ιεροτελεστία, αλλά πραγματικότητα.
Δεν είναι απαίτηση, αλλά προτίμηση.
Η φιλία είναι εσύ και εγώ - και ονειρεύομαι πολύ.
Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ανάγκη.
Ποιός είμαι; Δεν το ξέρω.
Ποιός είσαι; Θέλω να μάθω.
Δεν είπαμε τα κάλαντα μαζί, δεν πήγαμε στο ίδιο το σχολείο.
Δεν είμαστε από την ίδια πόλη, τον ίδιο Θεό, ούτε καν τον ίδιο κόσμο.
Δεν υπάρχει ρόλος για να παίξουμε,
ασφάλεια να προσφέrουμε,
δέσμευση να κάνουμε.
Δεν περιμένω απάντηση καμιά
έξω απ' την παρουσία σου,
τα μάτια σου,
εσένα.
Η φιλία είναι λεύτερη,
κυλάει,
είναι σπάνια.
Δεν θέλει ερεθισμούς,
είναι ερεθισμός η ίδια.
Εμπιστεύεται, καταλαβαίνει,
αναπτύσσεται, εξερευνά,
χαμογελάει και κλαίει.
Δεν κρεμιέται ούτε εξουθενώνει,
δεν περιμένει, ούτε απαιτεί.
Είναι - και αυτό είναι αρκετό -
και ονειρεύεται πολύ.
Θα είμαστε φίλοι.
(απόδοση σε ελεύθερη μετάφραση ενός ποιήματος του James Kavanaugh από τον Γιώργο Πιντέρη, ψυχολόγο, στο απολαυστικότατο βιβλίο του τελευταίου "Συντροφικότητα και Αυτονομία" εκδ. Θυμάρι, 14η έκδοση, 2002, σελ. 120-122, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)
Κοιτάς την ώρα. 16:00 μμ. Έχουν περάσει περίπου 34 ώρες από τότε που ξύπνησες για τελευταία φορά χτες. Και εσύ είσαι (;) ακόμα ξύπνιος.
Χωρίς να ξέρεις ποιος είναι ο φίλος και ποιος ο εχθρός.
Τα όνειρα σου ή ο κακός σου εαυτός;
Με αυτήν την ερώτηση αποκοιμήθηκα. Αύριο, πάλι εφημερία.
Ίσως το αύριο, προσθέσει κάτι ακόμα σε αυτή τη βασανιστική συλλογιστική.
Ίσως το αύριο, κάνει το "εγώ" και το "εμείς" να αποκοιμηθούν σε μια αγκαλιά μαγευτική...
