Βλέπω τα πιτσιρίκια που γυρίζουν από τα σχολειά τους, φορτωμένα εκείνη την τεράστια σάκα ώμου, που πιάνει τουλάχιστον τα 2/3 απ' το μπόι τους και θυμάμαι που και εγώ είχα μια τσάντα που ξεκινούσε από τους ώμους και έφτανε κάτω από τα κωλομέρια... και σε πλάτος ήταν περίπου τρία κορμιά μαζί σαντουϊτσοποιημένα! Αν ειδικότερα, κοιτούσες από πίσω, θαρρείς πως έβλεπες μια τσάντα με δυο πόδια να προχωρά... Και τόσο βάρος, δεν καταστρέφει τη μέση, τη σπονδυλική στήλη; Τελικά, νους υγιής μόνο μέσα σε τσάντα υγιή;
Από τότε, απορούσα πώς γίνεται να κουβαλάμε καθημερινά ΤΟΣΗ γνώση... και συχνά πυκνά κοιτούσα πίσω μου με αγωνία μήπως μου είχε πέσει στο δρόμο κανά κιλό γνώσης και το έχανα δια παντός.
Με το πέρασμα των χρόνων μετά από τόσο κουβάλημα γνώσης, κατάφερα να χάσω τελικά μόνο κάποια κιλά σώματος και να μου μείνει αφενός η αγωνία μήπως χαθεί κάποτε και αυτή η αποκτηθείσα γνώση... και αφετέρου η απορία, μήπως κουβαλάμε τσάμπα τόσο βάρος όλα αυτά τα χρόνια...
Η απάντηση στην τελευταία απορία έχει να κάνει με το τί πραγματικά περιέχει μέσα της αυτή τη τσάντα;
Έχει τα παιδικά μας όνειρα μας που από νωρίς φορτωνόμαστε;
Έχει τα όνειρα των γονέων;
Έχει τα όνειρα της κοινωνίας;
Έχει τα όνειρα των δασκάλων μας;
Έχει τα όνειρα... των ονείρων;
Έχει απλά μια σκληρή και βαριά πραγματικότητα;
Ξέρετε, όποτε έχω τόσες απορίες, ρωτάω το φίλο μου Μαρξ, μήπως έχει κάτι να μου πει...
Αυτός, εξαντλημένος από τη βασανιστική τελευταία εφημερία του ως κτηνίατρος (καθότι πάλευε με κτήνη) και λίγο πριν πέσει με τα ρούχα της δουλειάς του για ύπνο, πρόλαβε και μου ψιθύρισε ψυχρά, σχεδόν άσφυγμα...:
Αυτό που μένει από μια ζωή κουβάλημα της γνώσης μέσα στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, είναι μια βαριά "κυφο-σκολείω-ση" χωρίς θεραπεία, χωρίς αποκατάσταση...
Αυτές οι περίεργες λέξεις, με τα περίεργα νοήματα και τους ακόμα πιο περίεργους συνειρμούς, με μπερδεύουν ακόμα πιότερο... Άκου εκεί, κυφοσκολ(ε)ίωση!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου