Στιγμές

Σηπτική, είναι η κατάσταση εκείνη κατά την οποία, κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα στον οργανισμό του ανθρώπου, μικρόβια με απειλητικές διαθέσεις, έχοντας την ικανότητα να τρυπώνουν παντού, μιας και οι θεσμοί άμυνας και οι ηθμοί ελέγχου είναι όλοι διάτρητοι, επιτρέποντας σε αυτούς τους μικροσκοπικούς μα παντοδύναμους καλοπερασάκηδες να εισβάλουν σε όλα τα όργανα, να καταργούν τις ισορροπίες και να καταστρέφουν την ομοιοστασία κάθε συστήματος. Δεν είναι μόνο η ίδια η άμεση επίδρασή τους πάνω στα όργανα-στόχους, μα και όλες αυτές οι ουσίες που εκ-κρίνουν (και πολύ περισσότερο ο τρόπος που κρίνουν και καθορίζουν τα πράγματα) οι οποίες έχουν άμεση τοξική επίδραση πάνω στο σύστημα τροφοδοσίας των οργάνων (δηλαδή στα αγγεία - κυκλοφορικό σύστημα), πάνω στο σύστημα πληροφοριών των οργάνων (δηλαδή τα νεύρα - νευρικό σύστημα), και τελικά πάνω στη δομή, ανατομία, φυσιολογία και λειτουργία των ίδιων των οργάνων. 

Με άλλα λόγια, η σηπτική κατάσταση είναι μια γενικευμένη κατάσταση αδρανοποίησης κάθε υγιούς στοιχείου μέσα σε ένα σώμα (ανθρώπινο, κοινωνικό, επαγγελματικό κλπ…), κατά την οποία η επανόρθωση και η αποκατάσταση της φυσιολογικής ομοιοστασίας, φαντάζει απίθανη έως… αδύνατη! Δεν ξέρεις ποιο όργανο να πρωτο-υποστηρίξεις, δεν ξεχωρίζεις προς τα πού να στοχεύσεις, καλά-καλά μάλιστα δεν ξέρεις από πού έχει ξεκινήσει η εστία της μόλυνσης. Και φυσικά, είναι αδύνατο να το αποδείξεις, καθώς γεύεσαι μόνο το αποτέλεσμα της γενικευμένης παθολογικής επίδρασης αυτών των μικροβίων, τα οποία μόνο μικρά δεν είναι σε δύναμη και ικανότητες καταστροφής. Πιο απλά, οι ρίζες του προβλήματος είναι αδύνατον να βρεθούν, και εσύ είσαι αντιμέτωπος με μια άνιση μάχη, τόσο ως προς την έκταση του προβλήματος, όσο και ως προς τη βαρύτητα της κατάστασης… Ξεκινάς να φτιάξεις το ένα, χαλά το άλλο και κατόπιν, πιάνοντας το νήμα της θεραπείας, έρχεσαι αντίκρυ με ένα κουβάρι προβλημάτων, με ένα σαθρό υπόβαθρο, με μια τυροειδή νέκρωση. Τήξις, παντού!

Αντιμέτωπος λοιπόν με το χάος, ο ιατρός, ξεκινά μαχόμενος απέναντι σε όλους και όλα, στοχεύοντας πρωτίστως, να μην χαθούν τα βασικότερα όργανα: η καρδιά (όργανο αιμο-δυναμικής ισορροπίας), ο εγκέφαλος (όργανο πνευματικής και ψυχικής ισορροπίας) και οι νεφροί (όργανο ισορροπημένης διαδικασίας κάθαρσης).

Μια τέτοια κατάσταση, σηπτική, είναι νομίζω και η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία μας σήμερα. Μην με ρωτάτε από πότε, μην με ρωτάτε από ποια αιτία. Είπαμε, σε μια σηπτική κατάσταση, αυτά παίζουν μικρότερο ρόλο, μπροστά στην ένταση της μάχης που εκτυλίσσεται.

Τι κάνουμε;
Η απάντηση είναι μία:

Αντιβίωση!

Κάτι δηλαδή, εναντίον αυτής της ζωής που (μας πλασάρουνε να) ζούμε. Κάτι άλλο, καινούργιο, μικροβιοκτόνο, παρασιτοκτόνο, ζωογόνο, εμψυχωτικό.

Υπάρχει;

Για μένα είναι η ίδια η φύση και τα σημάδια της. Σε κάθε οργανισμό που ζει στο φυσικό του περιβάλλον, με μια προσεκτικότερη ματιά, νομίζω μπορεί κανείς να αντικρίσει την αντίσταση που επιτελείται απέναντι στην καταστροφή και την εντροπία. Κάθε οργανισμός έχει επιβιώσει γιατί μέσα του εσωκλείει μηχανισμούς άμυνας, κληρονομημένους από αρχαιοτάτων χρόνων. Ο σημερινός άνθρωπος, έχει ξεκόψει τόσο από τη φύση, όσο και από την ηθική του κληρονομιά που του υποδείκνυε εκείνες τις αξίες της καθαρής ζωής, οι οποίες όμως δεν ήταν άλλες από τις καταστάσεις μιας… βρώμικης ζωής! Αντιφατικό; Καθόλου, αν εξηγήσω ότι βρώμικη ζωή δεν εννοώ τη ζωή μιας πόρνης ή ενός εμπόρου όπλων, αλλά τη ζωή ενός αγρότη, ενός μπογιατζή, ενός ψαρά. Αυτοί βρωμίζουν τα χέρια τους, τα παντελόνια τους, μα όχι το κούτελό τους ή την ψυχή τους. Σε αντίθεση με τις μεγαλύτερες πόρνες περι-ωπής που βρωμούν και ζέχνουν… αποδεικνύοντας πως ό,τι λάμπει δεν είναι φυσικά χρυσός…

Πώς γίνεται λοιπόν, να ανοίξουμε τα φτερά μας και να αποτινάξουμε τα μικρόβια που παρασιτούν πάνω μας;

Πώς γίνεται να ανοίξουμε ελεύθερα την καρδιά μας και να αναπνεύσουμε καθαρό αέρα, αμόλυντο;

Πώς γίνεται γυμνοί και ξέστηθοι να αντικρύσουμε τη γήινη μοναξιά μας και να σταθούμε θαρραλέοι μπροστά στην μελλούμενη εσταύρωση της καρδιάς μας;

Πώς γίνεται με το μυαλό ορθάνοιχτο να πλέουμε σε πελάγη αναρχίας;


Ποια λοιπόν η δική σας αντιβίωση απέναντι στη σημερινή σήψη που βιώνουμε; 

Η δική μου πάντως αντιβίωση, είναι κάποιες… στιγμές!

"Σε ψηλό βουνό"

Ριζίτικο

Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης