Και δεν έχω χρείαν κανέναν!

Η θεώρηση της ζωής του ανθρώπου, από πολύ παλιά, έχει συν-υφανθεί με την έννοια του κύκλου ή του τροχού.


Σε θρησκευτικές εκφράσεις, σε λογοτεχνικές καταγραφές, στην ίδια την αντίληψη της ζωής, υπάρχει η γέννεση, η ανάπτυξη και η ακμή, η κορύφωση, η παρακμή, και τέλος, η εξαϋλωση.

Ακολουθώντας το μοτίβο του ίδιου του φωτός, με κυριότερο εκπρόσωπο τον κύριο Ήλιο μας, υπάρχει άνοδος και κάθοδος. Δημιουργία και καταστροφή. Γέννεση και Θάνατος. Και όλα αυτά σε μια εναρμονισμένη κυκλική πορεία.

Γέννεση...
και
Θάνατος...

Αυτό το συγκλονιστικό δίπολο, που παίρνει τόσες ονομασίες και τόσες εκφράσεις, κατακυριεύει την ύπαρξη του Ανθρώπου, από κατασκευής του. Μήπως, λοιπόν, δεν είναι και αυτό παρά μια ακόμα κατασκευή;


Αλήθεια, αυτός ο κύκλος της ζωής
πούθε ξεκινά
και πούθε τερματίζει,
πόσο γρήγορα κυλά
και προς τα πούθε αρμενίζει;


Κύκλος της ζωής, σαν ένας κρίκος μιας μακράς αλυσίδας... Εκεί που τελειώνει ο ένας κρίκος, αρχίζει ο άλλος, και όλοι οι κρίκοι μαζί πάλι κάνουν κύκλο και φτου και από την αρχή...

Άραγε, το τέλος είναι μια ακόμα αρχή, ενώ για κάποιον άλλον η κάθε αρχή μπορεί να είναι ένα ακόμα τέλος... Και άκρη δεν υπάρχει... Και ο κύκλος δεν τετραγωνίζεται, όπως ούτε η λογική τετραγωνίζει το συναίσθημα... Και άκρη αναζητάς απεγνωσμένα, μα δεν υπάρχει...

Και τότε είναι όλα μάταια. Μα όλα. Κοιτάς προς τα πίσω και βλέπεις δραματοποιημένη τη συγκλονιστική σου διαδρομή, σε αυτόν τον αγώνα (άραγε εναντίον ποιανού;) με το άγνωστο. Μα κάποτε αυτό το άγνωστο γίνεται γνωστό. Και τότε, μαζί, γίνεσαι και εσύ γνωστικός. Μα είναι πλέον αργά. Πολύ αργά. Και ο κύκλος έχει πάρει τη φορά του, μα και τη φόρα του, και σε τρακάρει με δύναμη στο ανένδοτο αδύνατο, στο άκαμπτο αδιέξοδο. Και τότε ακριβώς, δημιουργείται μια τρύπα, από τη σύγκρουση. Είναι το κενό. Το αδιαπέραστο, το ζοφερό, το ανεξήγητο, κενό.

Σε αυτό το κενό, χωρούν μόνο δυο πράγματα: η θρησκευτικότητα και ο αγνωστικισμός.

Και αυτά, δίνουν μια υπέρογκη δύναμη, μια δύναμη που θα επιδοθεί σαν κληροδότητα στους επόμενους κρίκους αυτής της μακράς αλυσίδας της ανθρώπινης ιστορίας, για να ξεκινήσουν τη δική τους, νέα κυκλική πορεία...


Παρακολουθείστε αυτή τη συγκλονιστική πορεία της ανθρώπινης ταυτότητας...

(Από το ναό του Τιμίου Προ-δρόμου στη γειτονιά Απόζαρι Καστοριάς)

Ετών ι΄: Ιδού ήλθον εκ του μη όντος εις το είναι του άρχειν και παίζειν και γελάν.

Ετών κ΄: Ιδού ήλθον εις ηλικίαν νόμου, και ποθώ του μαθείν πάσαν επιστήμην.

Ετών λ΄: Ιδού εφθασα εις μέτρον ηλικίας και ανδρίας και δεν έχω χρείαν κανέναν.

Ετών μ΄: Ιδού έγινα τέλειος εις κάθε επιστήμην, και ποθώ του άρχειν και εξουσιάζειν.

Ετών ν΄: Ιδού έφθασα εις α προ πολλού επόθουν, και βασιλεύων χαίρομαι την ζωήν μου.

Ετών ξ΄: Υπαγε κόσμε και ζωή γελάστρια των νέων, όπου μας εφανέρωσες την ματαιότητα του κόσμου.

Ετών ο΄: Ανάθεμα σε βίε μάταιε, και κόσμε γελασμένε, όπου πλανάς τους νέους και δεν γνωρίζουν.

Ετών π΄: ω κόσμε πλάνε μάταιε όπου πλανάς τους νέους με την γλυκιά που έδειχνες την ματαιότητα του κόσμου, και τώρα με κατίντισες απάνω εις την ραύδον.

Ετών ȝ: Δεύρο και έλα θάνατε μακάρια λάβε την ψυχήν μου και κύρηξον εις τους νέους την ματαιότητα του κόσμου ίνα μη πλανηθώσιν οι άφρονες και χάνουν την ψυχήν τους.

Ετών 100: ούτε ήμουν, ούτε εφάνηκα, ούτως τιμά ο θάνατος τα πάντα των ανθρώπων.



(όπου κάθε γράμμα αντιστοιχεί στις ηλικίες 10, 20, 30 κοκ μέχρι το 100, και δίπλα, το απόσταγμα της διαδρομής που μέχρι εκείνη την ηλικία έχει αποκαλυφθεί...)



1η παρατήρηση: στην ηλικία των 40 (μ') ο συνηθισμένος άνθρωπος έχει γίνει τέλειος στην επιστήμη του και μπορεί και άρχει. Στην ίδια ηλικία ένας συνηθισμένος ιατρός, διαπιστώνει ότι από εκείνη την στιγμή, απλώς η σταδιοδρομία του βρίσκεται στην αρχή... Και μόνο αυτό, επιβεβαιώνει, την ανισορροπία και την παθολογία της φύσης των ιατρών...

2η παρατήρηση: στην ηλικία μου, ακριβώς στα 30 (λ'), νομίζω είναι δειλία και ανανδρία να μην βροντοφωνάζει κανείς: δεν έχω χρείαν κανέναν...!

"Ερωτόκριτος"

Η πρώτη στροφή του έργου