Διάλειμμα 3ο

Επειδή δεν μπορούμε να αποκοπούμε από τη γήινή μας φύση και σύσταση, η οποία πρόκειται για μια τελείως διαφορετική σύσταση από αυτήν των αστεριών, αναγκαστικά οφείλουμε να προσγειωθούμε στα ανθρώπινα βίαια γεγονότα των τελευταίων ωρών, τα οποία γεννούν πληθώρα σκέψεων για το σήμερα και το αύριο της κοινωνίας μας.

Παραπέμπω σε ένα βίντεο, για προβληματισμό και μόνον.

Αλλά, από την άλλη, προβληματίζομαι κιόλας για όλες τις παραπομπές που κάνει ο ανθρώπινος νους.

Σωστά, τις κάνει; Λανθασμένα; Αναγκαστικά; Μοιρολατρικά; Υποτακτικά; Αναπόφευκτα; Συνειδητά;


Πόσο σημαντική είναι για τον άνθρωπο η ανάγκη να ανήκει κάπου;
Πόσο δραματική είναι η προσπάθεια επίτευξης του "ανήκειν";
Πόσο ανόητη και -εν δυνάμει θανατηφόρα- είναι η εμμονή σε στερεότυπα.

Όλα γίνονται για τη βεβαιότητα. Πόσο, μη συμπαντικοί είμαστε Θεέ μου...;


Ακούγοντας αυτή τη στιγμή που γράφω, την καμπάνα της Μητρόπολης Καστοριάς να χτυπά πένθιμα, θα συμφωνήσω σε ένα και μόνο πράγμα με τους μαυροφορεμένους παπάδες: έχουμε πένθος σήμερα, αλλά για τον χαμένο μας εαυτό... Και ίσως αυτό τελικά, να προσπάθησε να πει ο θρησκευτικός συγγραφέας, όταν εξηγούσε πώς ο άνθρωπος, σταυρώνοντας τον Χριστό, σταύρωνε κατά βάθος -και αποχωριζόταν από- τον Εαυτό του...


Ένας μεγάλος ανθρωπολόγος, ο κύριος Clliford Geertz, ισχυρίζεται ότι η κουλτούρα είναι κάτι για το οποίο δε ρωτάμε "τι προκαλεί μια τέτοια συμπεριφορά", αλλά "τι είναι αυτό που λέγεται". Και αποφαίνεται, σοφότατα κατά την ταπεινή μου άποψη, ότι "το νόημα, αυτή η άπιαστη και κακώς ορισμένη ψευδοταυτότητα, την οποία κάποτε ήμασταν κάτι περισσότερο από διατεθειμένοι να αφήνουμε να ψηλαφούν οι φιλόσοφοι και οι κριτικοί της λογοτεχνίας, έχει σήμερα επιστρέψει πίσω στην καρδιά του δικού μας κλάδου, του κλάδου της Ανθρωπολογίας".


Να περάσετε όλοι ένα όμορφο και κατα-νυκτικό (έτσι, για να μην πληρώνετε και πολλά στη ΔΕΗ...) Πάσχα.

"Exit"

by Ludovico Einaudi