Πρωινή Ναυτία!

Σήμερα, σηκώθηκα με ανακατεμένο στομάχι και μια ναυτία, λες και ήμουν και εγώ στον Τιτανικό...

Δεν ξέρω, αν φταίει ο πιτόγυρος που έφαγα χτες αργά, ο γύρος που κάνουν οι σκέψεις μου τις τελευταίες μέρες, ή ο γύρος της λίμνης που θα γίνει μεθαύριο.

Σίγουρα θα χρειαστώ όμως, την βοήθεια της Ιατρικής Επιστήμης, για να ξεπεράσω τα συμ-πτώματα... 

Έλα όμως, που είμαι από τους χειρότερους ασθενείς! Το ότι λέω, ότι είμαι ιατρός και το ότι, ευτυχώς ή δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί, που λένε, ότι το πιστεύουν, δεν είναι θεωρώ ικανό να πείσει κάποιον ότι είμαι εναντίον των φαρμάκων και εκείνος να με περάσει για σοβαρό επιστήμονα... Σκέφτομαι όμως, ότι ο στόχος μας να θεραπεύσουμε την ασθένεια και να επιμηκύνουμε τη ζωή, οδηγεί τελικά σε πιο θεμελιώδη ερωτήματα - στον ίδιο τελικά τον ορισμό του τί σημαίνει να είμαστε άνθρωποι. Η απάντηση βέβαια, σχετίζεται με το ποιος την δίνει. Αν είναι ο ίδιος άνθρωπος, ή βρυκόλακας... Γιατί, αυτό θα καθορίσει και τις βλέψεις που έχει κάποιος απέναντι στον άνθρωπο και την ανθρωπότητα, και αυτό -κατά έναν ανυπόστατο επιστημονικά λόγο- καθορίζει γιατί δεν μπορώ να πάρω κανένα φάρμακο για τη ναυτία μου...


Κατά έναν επίσης περίεργο και ανεξήγητο λόγο, αυτή η σημερινή πρωινή ναυτία, με πήγε αρκετά χρόνια πίσω, ένα καλοκαίρι (στης Ακρόπολης τα μέρη, φοιτητής ων), όταν καθημερινά, σηκωνόμουν με χάλια στομάχι, για να πάω για δουλειά σε ένα υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας. Ήταν, κάτι πιο απάλευτο ακόμα και από τα πιο βαρετά πρωινά εργαστήρια της Ιστολογίας στην Ιατρική Σχολή, κάτι πιο αγχωτικό ακόμα και από τις εξετάσεις του Γιαμαρέλλου στο Αττικό, κάτι πιο ψυχοφθόρο ακόμα και από τα επείγοντα του Ευαγγελισμού. Ήταν τότε, που παραδέχτηκα, ότι υπάρχει δουλειά πιο ζόρικη από του Ιατρού, και αφορά φυσικά τον τραπεζοϋπάλληλο. Για κακή μου τύχη, τότε, ήμουν στο γραφείο υποδοχής... το πρώτο γραφείο δηλαδή, που συναντούσε κάποιος σαν διέβαινε τη μεγάλη πόρτα της Τραπεζικής ζωής του! Το συμπέρασμα που έβγαζα καθημερινά, είναι ότι οι άνθρωποι επιδεικνύουν μεγαλύτερη ανησυχία για τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, παρά για την υγεία τους, μεγαλύτερο άγχος για την κάρτα τους που κράτησε το ΑΤΜ παρά για έναν συγγενή που κράτησαν εισαγωγή οι γιατροί σε κάποιο νοσοκομείο, μεγαλύτερη ανάγκη να εξυπηρετηθούν ως προς τη συναλλαγή τους, παρά να εξυπηρετηθούν ως προς τη διαταραγμένη-παθολογική ψυχοσύνθεσή τους... Αυτά, ήταν κάποιες από τις λίγες ανθρωπολογικές σκέψεις που προλάβαινα να βγάζω, παρατηρώντας τον τραπεζικό κόσμο, καθώς, δεν υπήρχε δευτερόλεπτο που σου επιτρεπόταν να καθίσεις... Στην κυριολεξία και στην καρδιά της ρήσης "ο χρόνος είναι χρήμα"... Δεν άντεξα, πάνω από 2 μήνες. Παραιτήθηκα. Έφυγα και άφησα αυτό το σύστημα να καταρρεύσει πριν καταρρεύσω εγώ πρώτος. Το σύστημα δυστυχώς, δεν κατέρρευσε τότε (μα ούτε και σήμερα πεθάνει παρά τα πλήγματα που δέχεται, παρά ξανά προς τη δόξα τραβά...), αλλά τουλάχιστον, το δικό μου στομάχι, κατά έναν αναπάντεχο και θαυμαστό τρόπο, έφτιαξε... Ο δρόμος μου, έκτοτε, χώρισε οριστικά από αυτόν του τραπεζικοοικονομικού συστήματος! Το αποχαιρέτισα  αφήνοντάς το να τρώει αδυσώπητα τα σωθικά του κόσμου...


Από την άλλη πάλι, σκέφτομαι ότι το στομάχι είναι το πρώτο όργανο που επηρεάζεται από την ψυχολογία και αντιδρά στα σκαμπανεβάσματά της. Άραγε ο κύριος Φρόυντ το ήξερε αυτό ή -ακόμα περισσότερο- το ένοιωθε ποτέ αυτό;

"Το 1930 ο Σίγκμουντ Φρόυντ, έχοντας ήδη αποκτήσει μια ζοφερή, πεσιμιστική διάθεση απέναντι στην κατάσταση που επικρατούσε στον κόσμο, η οποία ενισχύθηκε μάλιστα αμέσως μετά από τους θριάμβους των εθνικοσοσιαλιστών, έγραψε το βιβλίο 'Ο Πολιτισμός Πηγή Δυστυχίας'. [...] Ο Φρόυντ, θεώρησε ότι μπορούσε να δει τα πράγματα με μια διεισδυτική ματιά που έλειπε από τους άλλους, που είχαν εγκλωβιστεί στο τέλμα της αυταπάτης. Η έλλειψη αυτή της διεισδυτικής ματιάς, όμως, παρείχε στον κόσμο ορισμένα πλεονεκτήματα που όφειλαν να απαρνηθούν όσοι επρόκειτο να ακολουθήσουν το δρόμο της επιστήμης, πληρώνοντας έτσι το τίμημα για την απόκτηση αυτής της διορατικής ικανότητας." (σελ. 253, "Βιοεπιστήμες: Δυστυχία και παρηγοριά", του Paul Rabinow)

Άραγε, για αυτό αρνούμαι να δεχτώ τα πλεονεκτήματα ενός Primperan ή ενός Cilroton ;

"Ο Φρόυντ κλείνει το βιβλίο του 'Ο Πολιτισμός Πηγή Δυστυχία' με τρόπο κλινικό: <<Το μοιραίο ερώτημα της ανθρωπότητας είναι κατά πόσον ο πολιτισμός που ανέπτυξε είναι σε θέση να αλέγξει το ανθρώπινο ένστικτο της επιθετικότητας και της αυτοκαταστροφής. Κάθε πιθανή απάντηση όμως στο ερώτημα αυτό, συνδέεται άμεσα με το πρόβλημα. Οι άνθρωποι έχουν τελειοποιήσει τόσο πολύ την εξουσία τους πάνω στις φυσικές δυνάμεις, ώστε με τη βοήθειά τους, τούς είναι εύκολο να εξολοθρευτούν αμοιβαία όλοι τους ως τον τελευταίο. Τούτο το γνωρίζουν, και από αυτό προέρχεται αρκετά μεγάλο μέρος της δυστυχίας τους, του άγχους τους." (σελ. 272-273, "Βιοεπιστήμες: Δυστυχία και παρηγοριά", του Paul Rabinow)


Εδώ, ίσως κολλάει ωραία, η προσπάθεια του Max Weber να νουθετήσει κάπου στα 1917 στο Μόναχο, το κοινό του σε μια διάλεξή του, αποδεικνύοντας περίτρανα τη σύνδεση της αίσθησης της γεύσης και κατ'επέκταση του πεπτικού συστήματος και άρα και του στομαχιού, με τα αρνητικά συναισθήματα. Έτσι, στη διάλεξη αυτή, κατέθετε ότι ένας νέος άνθρωπος που σκέφτεται να ακολουθήσει μια επιστημονική ή ακαδημαϊκή καριέρα, θα πρέπει προηγουμένως να θέσει στη συνείδησή του το εξής ερώτημα: 

"Πιστεύετε ότι αντέχετε να βλέπετε χρόνο με το χρόνο να σας παραγκωνίζουν μετριότητες επί μετριοτήτων, χωρίς να δοκιμάσετε πίκρα και απογοήτευση; Αν και οι ενθουσιώδεις νέοι απαντούν συνήθως, ότι θα μπορέσουν να αντέξουν, χάρη στην αγάπη που τρέφουν για την επιστήμη, ελάχιστοι τα καταφέρνουν τελικά, χωρίς να υποκύψουν σε αισθήματα απέχθειας και παραίτησης." (σελ. 261, "Βιοεπιστήμες: Δυστυχία και παρηγοριά", του Paul Rabinow).


Η αλήθεια, είναι ότι το στομάχι δεν έχει φτιάξει ακόμα και η επιθυμία μου να ξεράσω είναι μεγάλη, με όλα αυτά που βιώνουμε καθημερινά... 

Αρχίζω να συναισθάνομαι όμως, ότι το στομάχι μου, γίνεται ευαίσθητο και δεν σηκώνει και πολλά...


Για να δούμε, τελικά τους χαλκέντερους και τους γαλαζοαίματους ετούτου του κόσμου...