BALKAN EXPRESS back to reality!

Έφτασε η ώρα της επιστροφής. Μαγευτικό το ταξίδι μέχρι εδώ. Πρόσωπα, ονόματα, ιστορίες, απόψεις, όλα σε ένα δίκτυο που προσπαθεί να περάσει τα σύνορά του (bordercrossing), τα όποια σύνορα και τα όποια όρια χωρίζουν τους ανθρώπους. Μια παρέα που τολμά και εκφράζεται, που τολμά και παρατηρεί, που τολμά και μπαίνει ενεργητικά στην κονίστρα. Χωρίς να ενδιαφέρεται για το αποτέλεσμα. Ας μην υπάρχει αποτέλεσμα. Γιατί πάντα πρέπει να υπάρχει αποτέλεσμα;

Φυσική ομορφιά. Είναι εκεί. Τόσα χρόνια. Αμίλητη, ακλώνητη ωσαν βράχος, υπομονετική. Πώς μπορεί να δεθεί σε σύνορα; Πώς μπορεί να ανήκει σε λίγους μόνο ανθρώπους και όχι σε όλους; Ποιά σύνορα; Αφού προϋπήρχε των συνόρων. Αν δεν είναι αυτό bordercrossing τότε τι είναι;

Πνευματική ομορφιά. Είναι εκεί. Υπενθυμίζει μια προσπάθεια ανθρώπινη. Σιωπηρή, εργατική, σκυφτή στο έργο της αναζήτησης, ίσως και μοναχική. Που ζητάει όμως απεγνωσμένα μια αγκαλιά. Μια αγκαλιά για να ενώσει, για να ξεπεράσε τα σύνορά που μας χωρίζουν. Αν δεν είναι η αγκαλιά των πνευμάτων bordercrossing τότε τι είναι;

Καλλιτεχνική ομορφιά. Δεν παύει να εκφράζεται. Αεικίνητα, δημιουργικά, δίνοντας άλλο χρώμα στους τοίχους που μας χωρίζουν. Σπάζοντας και ελευθερώνοντας το πνεύμα, εκεί που μπαίνουν κάγκελα και φυλακίζουν το νου. Αν δεν είναι αυτό bordercrossing τότε τι είναι;

Σήμερα όλοι προσπαθούν να βάλουν σύνορα ανάμεσά τους. Προσπαθούν να προστατευτούν, ίσως από φόβο, ίσως από ανασφάλεια. Προσπαθούν να οριοθετήσουν την ζωτική τους περιοχή, ίσως επειδή απλοποιείται έτσι η καθημερινότητά τους. Ίσως γιατί η αβεβαιότητα τρομάζει. Ίσως πάλι γιατί όταν δεν έχεις όρια, να μην σου κάνει κέφι να προσπαθήσεις να τα ξεπεράσεις... Ποιός ξέρει;

Οι άνθρωποι προσπαθούν να διαφοροποιηθούν. Μπορούν; Γιατί να θεωρούμε ότι οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές ανάγκες από τις δικές μας; Ίσως είναι διαφορετικά εκφρασμένες, μιας και διυλίζονται μέσα από κοινωνικοπολιτισμικά πρότυπα και μοντέλα με τα οποία γαλουχήθηκαν, αλλά είναι πραγματικά διαφορετικές; Βέβαια εδώ υπάρχει ο αντίλογος: δεν υπάρχει μόνο το what σε μια πληροφορία αλλά και το how που από μόνο του είναι μια νέα ολόκληρη πληροφορία.

Όταν όλοι εμείς σήμερα δημιουργούμε όλο και περισσότερα σύνορα ανάμεσά μας, κάποτε κάποιοι προσπαθούσαν να ενώσουν τους ανθρώπους σε μια ενιαία αυτοκρατορία. Ίσως με τη βία, ναι. Σταθείτε όμως στο όραμα, σαν μια προοπτική δυνητικά εφικτή από το πνεύμα του ανθρώπου. Το ταξίδι μου τελείωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όταν στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης αντίκρυσα αυτό:

Αν λοιπόν ζούσε ο Μέγας Αλέξανδρος και έβλεπε ότι οι απόγονοί του, λαοί των Βαλκανίων, τρώγονται για το τι ορίζουν Μακεδονία ίσως ένοιωθε βαθειά θλίψη, καθώς το νόημά των πράξεών του δεν ήταν να χωρίσει και να δημιουργήσει σύνορα, αλλά να ενώσει και να σπάσει σύνορα. Αυτός ο άνθρωπος θέλησε να δείξει στην ανθρωπότητα ότι όλοι μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά. Η ανθρωπότητα όμως είχε άλλες ανησυχίες...

Η ανθρωπότητα ρωτά τον εγωτικό της εαυτό: - Θες-άλλο-νίκη;
και αυτή η αιμοδιψής απαντά: - Ναι, ναι, κι άλλο, κι άλλο...

"Η μοναξιά του συγγραφέα"
Μουσική: Διονύσης Τσακνής
Φωτό: Γέφυρα που ενώνει παλιά και νέα πόλη στο Zadar

Μέχρι το επόμενο ταξίδι λοιπόν, ώρα να προλάβω κάτι αιμοδιψείς εφημερίες που με περιμένουν...