Παγωτομανία

Πίστεψες ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο. Πίστεψες ότι μπορείς να φτάσεις το τέλειο. Έκανες λάθος. Τι λέω; Λάθη. Τα κατάλαβες; Άλλα ναι, άλλα όχι.

Τώρα που ο καιρός ζεσταίνει, ζητάς κάτι να σε δροσίσει. Τι πιο ωραίο από ένα παγωτό. Ποιό όμως;

Ο δημιουργός, σου λέει ότι μπορείς να γευτείς με ένα μικρό κουταλάκι κάθε γεύση, έτσι για δοκιμή. Και το κάνεις. Και το ξανακάνεις. Και μετά άλλο, και μετά το επόμενο...

Κάποια στιγμή όμως πρέπει να αποφασίσεις τι θα πάρεις. Εδώ όμως είναι το πραγματικά δύσκολο. Τα θες όλα! Αδύνατον, για να μην πω ασύμβατον! Καμιά άλλη ιδέα;

Το μέρος μπορεί να αντιληφθεί το όλον; Το μέρος μπορεί να αλλάξει το όλον; Μάλλον ούτε το δικό του "όλον", δεν μπορεί να αλλάξει το "μέρος". Ακόμα και αυτό, δυσνόητο.

Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι δεν αφήνεις μέρος για κανέναν να είναι δίπλα σου. Γυρίζεις και βρίσκεις μόνο το κενό και μια φωνή μέσα από ένα κινητό τηλέφωνο, που λέει ότι "ίσως δεν είσαι σε φάση να ακούσεις". Μα, πού έκανα το λάθος ξανά;

Ατσάλινα παραπετάσματα ορθώνονται. Μπλόκα πίσω από το λιμάνι και το καράβι δεν μπορεί να προσαράξει. Πόση διαφορετικότητα; Πόση ανοχή και πόση αντοχή στη διαφορετικότητα; Πόσο ακόμα για τη γαλήνη;

Και το παραμυθάκι που τυχαία (;) έπεσε στα χέρια μου, να μου τα χώνει φόρα παρτίδα!

Ποιό παγωτό να διαλέξεις; Έχεις μόνο μια επιλο-γή για να ζήσεις. Και αυτό σε εγκλωβίζει. Και όμως όλοι τριγύρω, σου φωνάζουν πως όλα είναι απλά! Τι διάλο έχω πάθει και δεν τα βλέπω έτσι;

Δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο.
Δεν μπορώ να αλλάξω τον εαυτό μου.

Άραγε, μπορείς να αλλάξεις εσύ τον εαυτό μου και εγώ τον κόσμο σου;

Ή θα πρέπει να περιμένω εγώ την επόμενη και εσύ τον επόμενο;

"Όλα είναι απλά"
Ανοιχτή Θάλασσα