Ημέρα Περά(σ)ματος


Ο Χριστός ανέστη, λένε. Ίσως, ίσως και όχι. Ποιός ξέρει; Ποιός θα μάθει ποτέ;

Και ο Άνθρωπος; Τι γίνεται με αυτόν; Θα αναστηθεί ποτέ; Θα ξεφύγει από την βλακεία του; Θα βρει τρόπους και δρόμους;

Πόσα μπορείς να δεις μέσα στα ανθρώπινα; Πόσα μπορείς να δεις μέσα από μια 24ωρη προσπάθεια εφ-ηρεμίας μέσα σε μια 24ωρη προσπάθεια εφ-ημερίας; Πόσα μπορείς να νοιώσεις με μια χειραψία 2-3 δευτερολέπτων που ξαφνικά νοιώθεις ότι πρόκεται για χάδι;! Πόσα μπορούν να σου πουν δυο γλυκά μάτια, μια ήρεμη φωνή και 53 χρόνια γάμου; Πόσες χαρές, λάθη, πάθη, πίσω από ένα απλό ιστορικό; Πόσες λαχτάρες για την επίτευξη του στόχου: να βοηθήσεις, να απαλύνεις, να προκαλέσεις το χαμόγελο; Πόσες προσδοκίες πίσω από αναπάντεχα εύσημα; Πόση ηθική πίσω από τα καλέσματα της δικής σου ανηθικότητας; Πόση ένταση μέσα από ένα ξέσπασμα και μια κραυγή;

Με πόσες αγρύπνιες ακόμα αγοράζονται τα μεγάλα μυστικά τούτου του σύμπαντος;



"Ξενιτιά"

Μουσική: παραδοσιακό αρμένικο
Διασκευή: Ara Dinkjian
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη





Δεν θέλω, φως μου, κόσμο...






"Μαύρο Κυπαρίσσι"
Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Ara Dinkjian
Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη








Συγνώμη παίδες, δεν θέλω να έρθω στο Πέραμα μαζί σας...




1 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένε Αστρομόνε,
κανείς δεν ξέρει αν ο Χριστός όντως Ανέστη αλλά δε νομίζω ότι υπάρχει και λόγος να ξέρει. Το θέμα είναι αν πιστεύεις. Κι εσύ απ'ότι έχω καταλάβει, πιστεύεις (βλέπε ορισμός της πίστης: "πίστη είναι μια μη-λογική πεποίθηση για την ορθότητα κάποιας πρότασης"). Αν πιστεύεις ότι ανέστη λοιπόν, ξέρεις ότι μιλάς για έναν άνθρωπο που έκανε την υπέρτατη θυσία για την αγάπη..κι αυτό μου δίνει πάτημα να μεταβώ στο επόμενο θέμα.
Και τα δύο τραγούδια που πόσταρες μιλούν για αγάπη. Προσωπικό λατρεμένο η "Ξενιτιά". "Την καρδιά μου, ωχ φωτιά μου, όποιος δει
να του πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί. Ξενιτειά μου, έρωτά μου, φως κι αυγή,
πριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η γη." Έχω "φύγει" τελείως κι ελπίζω μέχρι το τέλος του σχολίου να μην ξε-φύγω τελείως..
Και θέτω το εξής ερώτημα (εμπνευσμένο από το "Μαύρο Κυπαρίσσι", και όχι μόνο): Όταν αγαπάς κάποιον και σου λέει "Δεν ξέρω το δρόμο της Ευτυχίας γι'αυτό καλύτερα μείνε μακριά μου", φεύγεις από τη ζωή του ή μένεις για να του δείξεις με την αγάπη σου το χάρτη που έχεις σχεδιάσει εσύ για το δρόμο αυτό; Κι αν φύγεις και όντως χρειάζεται το χάρτη σου θα το μάθεις ποτέ; Ή θα είναι κι αυτό αναπάντητο ερώτημα, όπως το αν τελικά ο "Χριστός Ανέστη";

"Μαύρο Κυπαρίσσι", "Ήταν μια φορά ένας άνθρωπος
ήσυχος πολύ και ΞΑΡΜΑΤΩΤΟΣ......Μια γυναίκα αγαπούσε
που ΤΡΑΓΟΥΔΑΓΕ ΣΥΧΝΑ"
Ευχαριστώ..

"Φοίνιξ"
"εκ του γνωστού πτηνού της μυθολογίας"