Το 47 είναι εδώ


Ξύπνημα. Ήρεμο ξύπνημα. Μετά από ύπνο. Μετά από ήρεμο ύπνο. Μετά από πολύ καιρό, ήρεμος ύπνος.

Το να μιλάς τελικά σε κάποιον, αποφορτίζει τις καταστάσεις. Το να ξεκλειδώνεις τη γλώσσα σου και να αφήνεις τις σκέψεις σου να ξαμολυθούν στο σύμπαν -εκεί που πραγματικά ανήκουν, εκεί από όπου προέρχονται εξάλλου- σε βοηθά τουλάχιστον σε ένα πράγμα: να μην τις κρατάς στο μυαλό σου. Διότι, σκέψη που θέλει να εκφραστεί και συ την εμποδίζεις, αποστηματοποιείται, ή πιο σωστά γίνεται εμ-πύημα, μιας και το μυαλό βρίσκεται σε κλειστή κοιλότητα. Και άντε, αν έχεις το χάρισμα μπορεί το εμ-πύημα να γίνει ποίημα και να παροχετευθεί μέσω των δακτύλων σου, μέσω της πένας σου, σε ένα κομμάτι στεγνό και άψυχο χαρτί. Αν όμως δεν έχεις αυτό το τάλαντο, τότε το εμπύημα αρχίζει και κάνει πονοκέφαλο, πυρετό, εφιάλτες, ίδρωτες, αϋπνίες, μυαλγίες, συστηματική αντίδραση... Και τότε χρειάζεσαι φάρμακο. Πάσης φύσεως, προελεύσεως ή συνταγογραφήσεως...

Δεν είναι όμως πιο εύκολο να ανοίξουμε το ρημάδι το στοματάκι μας και να πούμε ό,τι μας βασανίζει; Έτσι, ευθαρσώς. Αναλαμβάνοντας ολάκερη την ευθύνη των λόγων μας. Και όπου διάλο βγει!

Πού ξέρετε; Μπορεί μετά από ένα τέτοιο άνοιγμα λόγου, να ανοίξουν και τα ματάκια μας και τα αυτάκια μας και οι αγκάλες μας και τα φυλλοκάρδια μας.

Κάποιες φορές λοιπόν, εκεί που δεν περιμένεις καμία απάντηση στην ερώτηση "είναι κανείς εδώ;", παρά μόνο την αντήχηση της δικής σου φωνής που τρακάρει στους αένανα κινούμενους πλανήτες και ξαναγυρίζει πίσω, ξάφνου ακούς μια φωνούλα να σου γλυκομιλά, έτσι ήρεμα και σιγανά. Και αυτή η φωνή δεν είναι από το υπερπέραν, αλλά από ένα ουράνιο σώμα που κείται ακριβώς δίπλα σου: από ένα ανθρώπινο σώμα που του ζητάς να σε αγκαλιάσει και αυτό ευθύς αμέσως ανοίγει τις -τσακισμένες- φτερούγες του και σε βάζει και σένα μέσα... Έχει χώρο ακόμα για πολλούς, αυτή η αγκαλιά. Μα πόσους μπορεί να χωρέσει ένα σωματάκι 47 κιλών και 47 χρονών;



"Είναι κανείς εδώ"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Νίκος Πορτοκάλογλου






2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είναι κανείς εδώ;


Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς, με σοφές παραμάνες και μ'ανταρτες απόμαχους
Από τι να'ναι που έχεις την θλίψη του αγριμιού,την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου;
Και γιατί λεει , να μέλλει κοντά σου , να'ρθω;

Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι πιο δω , πιο κει, προσεχτικά , σ'ολο το γύρο του γιαλού του προσωπου , τους κολπους , τα μαλλιά στον λόφο κυματίζοντας αριστερά, το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού


Έχω δει πολλά και η γη μεσ' απ' το νου μου φαίνεται ωραιότερη
Ωραιότερα το μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα
Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Ετσι σ'εχω κοιτάξει που μου αρκεί

Να'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες το αυλάκι που το πέρασμα σου αφήνει. Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν'ακολουθει και να παίζει με τ'ασπρο και το κυανό η ψυχή μου!
Νικη , νικη όπου έχω νικηθεί

Που μ'αφήνεις , που πας και ποιος , μ'ακους
σου κρατεί το χέρι πάνω απ'τους κατακλυσμούς;

Πηγαινε , πηγαινε.. και ας έχω εγώ χαθεί...και ας ειμ'εγω η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο, μόνος..

(Αποσπάσματα απο το αγαπημένο μου "Μονόγραμμα" του Ελύτη)

Δυστυχώς δεν είναι κανείς εδώ..

astromonos είπε...

Πάντα κάποιος είναι δίπλα μας. Είναι στην κοινωνική φύση του ανθρώπου. Το θέμα έχει να κάνει με το αν τον αφήνουμε να μας πλησιάσει, αν τον αφήνουμε να μας ακούσει. Πάντα κάποιος θα είναι εκεί. Σε μας επαφίεται αν του επιτρέψουμε να έρθει εδώ.

Ξέρω τι σκέφτεσαι, ξέρω... Πώς τολμάω Εγώ να μιλάω για τέτοια πράγματα; Εγώ που χτίζω τοίχο αδιαπέραστο για όλους τους γύρω μου; Και όμως. Κάνουμε λάθη εμείς οι άνθρωποι. Και τολμάω να το λέω τόσο απλά; Ναι, τόσο απλά. Και ελπίζουμε στη συγχώρεση (για αυτό δεν θα πεθάνει ποτέ η ελπίδα, όπως δεν θα πεθάνει ποτέ και η πεποίθηση της ύπαρξης ενός Θεού που συγχωρεί, εκεί που οι άνθρωποι δεν μπορούν να συγχωρέσουν...).

Κανείς δεν είναι μόνος του. Έχει τα αδέρφια του, τα αστέρια, να τον κοιτούν, να τον φροντί-ζουν, να τον εμπνέουν, να του φωτίζουν το δρόμο, να του λεν: "μην κλαις, ίσως την επόμενη φορά".

Τα σέβη μου.

Ευχαριστώ για το ωραίο ποίημα του Ελύτη.