Τι μπορείς να δεις σε μια μόνο φωτοβολίδα...

Πόσα μπορεί να συμπυκνώσει ένα τραγούδι και να σου διηγηθεί; Σήμερα συνειδητοποίησα ότι μπορεί να εκφέρει μια ολόκληρη φιλοσοφία ζωής, της δικής σου φιλοσοφίας!

Ακούγοντας για πολλοστή φορά, αλλά για πρώτη εις βάθος, το τραγούδι του Ορφέα Περίδη «Φωτοβολίδα», βρήκαν τρόπο να ειπωθούν αυτά που πιστεύω:

Πόσο φως έχουν αυτές οι εικόνες που περιγράφει; (φωτοβολίδα)

Πόσα μπορείς να δεις και να φανταστείς τη νύχτα; (μες στη νύχτα σκάει)

Πόσο εύθραυστο οργανάκι η καρδιά μας που αναζητά απεγνωσμένα περίθαλψη; (η καρδιά μου σπάει)

Ποιο θα μπορούσε να είναι άλλο το επίκεντρο, εκτός από Αυτήν, φυσικά λουσμένη με φως; (μες στο φως σε είδα)

Πόσο ωραία η αναφορά της αναγέννησης από τα κομμάτια μας και από τις στάχτες μας; (γίναν τα κομμάτια μια καινούρια γη)

Πόσο πραγματικό το αποτέλεσμα της αναγέννησης από τα κομμάτια μας; (μες στην αλλαγή βλέπω με άλλα μάτια)

Πόσες φορές θα ξαναμηδενίσουμε το κοντέρ και θα ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή; (γίναν τα κομμάτια μια καινούργια αρχή)

Πόσες φορές έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τίποτα δεν έχει από μόνο του αυθύπαρκτο νόημα, αλλά παίρνει νόημα από το δικό μας ενδιαφέρον, από τη δική μας ενασχόληση με αυτό, του δίνουμε εμείς νόημα και αξία επειδή απλά… έτσι θέλουμε; (όλα είναι ίδια αν δεν τα αγαπάς, όλα μένουν ίδια άμα δεν τα πας)

Μα και πόσα διαφορετικά νοήματα μπορούν να δοθούν στο ίδιο πράγμα, όταν ξανά και ξανά ασχολούμαστε με αυτά και όταν κάθε φορά λες και αναγεννώνται, αναμορφώνονται, αφού πρώτα διυλιστούν από το δικό μας πνεύμα; (κι όλα αυτά που είναι γίνονται ξανά, μέσα από τη δική σου τη ματιά)

Πόσα συναισθήματα γεννούν οι φωτογραφίες…; Και ειδικά οι σκισμένες…; (μια φωτογραφία κομματάκια δυο)

Πόσα μπορεί να σου πει η δεύτερη ανάγνωση μιας φωτογραφίας, για αυτά που πέρασαν, για αυτά που έχασες και κέρδισες, για αυτά που έρχονται; (πιάνω την κολλάω σε ξανακοιτώ, πιο όμορφη θαρρώ δείχνεις μου όσο πάω)

Πόσες μικρές φωτιές τρεμοπαίζουν, αλλά δεν σβήνουν ποτέ, στην μικρή σου καρδούλα, κάτι σαν κάρβουνα και αποκαΐδια όλων των περασμένων, που όμως αρκεί ένα δυνατό φύσημα με την ανάσα σου για να ξαναφουντώσουν; (στην καρδιά σου καίει μια μικρή φωτιά)

Πόσα μπορούν να πουν τα μάτια και κυρίως πόσο γρήγορα και ακαριαία, σαν να ταξιδεύουν με την ταχύτητα του φωτός; (και απ’τη ματιά ένα φως που ρέει)

Πόσες φορές νοιώθεις ότι ξαναγυρίζεις στα ίδια και στα ίδια, ή όπως έγραψε κάποιος: «στο τέλος του δρόμου την αρχή αντικρύζω»; Μα και πόσες φορές το καλοδέχτηκες σαν πεπρωμένο, σαν να κάνεις κύκλους στη ζωή σου, διότι απλά έτσι είναι; (και ας ξαναγυρίζει πίσω η σελίδα)

Α, ρε Ορφέα, πόσα λες με λίγες λέξεις και κάμποσες νότες…