Και επειδή καταλάβατε από τις δυο προηγούμενες αναρτήσεις ότι τελικά αυτό που αποτελεί την πηγή παρεξηγήσεων είναι οι διαφορετικές οπτικές γωνίες και προσεγγίσεις της αλήθειας, σε συνδυασμό με το πλαίσιο στο οποίο ανθίζουν κάθε φορά.
Παράδειγμα: κάπου στη Θεσ/νίκη το 1947 εκδίδεται το κάτωθι ποίημα του Θανάση Κυριαζή, εκ Προυσού Ευρυτανίας ορμώμενος (και ευχαριστώ τον αγαπημένο ψυχίατρό μου Α.Γ. για την γνωριμία μαζί του) που κεντρικό άξονα της προβληματικής του είναι το χιόνι:
"Tραγουδάς το χιόνι από το σπίτι;
μέσα στη ζεστή σου γειτονιά;
Nα το τραγουδήσεις απ' του αλήτη,
κι αν μπορείς, την ξέσκεπη γωνιά.
Nα το τραγουδήσεις με το χτίστη,
στ' ανεμοδαρμένο του γιαπί·
με την εργατιά, γεμάτη πίστη,
που τους πάγους σπάει με το τσαπί.
Nα το τραγουδήσεις ζευγολάτης,
της κρουσταλλιασμένης γης σποριάς·
στα ψηλά γιδόστρατα αγωγιάτης,
που στο χιόνι τα 'θαψε ο βοριάς.
Nα το τραγουδήσεις στο σοκάκι,
σαν εμένα, κι όπως, μια βραδιά,
χιόνι, από το τρύπιο μου σακάκι,
γέμιζε την άδεια μου καρδιά ".
Εν έτει 2022, κάπου στο κέντρο της Αθήνας, κάποιοι άλλοι βλέπουν αλλιώς τη μαγεία του χιονιού:
Το σημαντικό είναι ότι το χιόνι είναι για όλους. Και για τα κεφάλια και για τους κώλους. Και άντε μετά εσύ να βγάλεις άκρη τι θέλει να πει ο -κάθε- ποιητής!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου