Αναζητώντας ταυτότητα...

Αναζητώντας ταυτότητα

Ψάχνεις να βρεις ποιος είσαι... 
τί είσαι... 
βασικά, αν-είσαι...
Ξεκινάς, και δεν παίρνεις ταυτότητα 
ή διαπιστευτήρια μαζί σου...
Άραγε, χρειάζεται; Ποιος ξέρει; 
Και ρωτάς:
Εσύ τι λες, εαυτέ μου άνισε;
Εκείνος φυσικά δεν απαντά.
Υπεκφεύγει, διαφεύγει, προσφεύγει σε άλλες μεθόδους,
γενικώς και ειδικώς, φεύγει...

Πού πάει; Τα σύνορα περνάει...
Και ταξίδι στο παρελθόν αναζητάει...
Αναζητά το κομμάτι που λείπει, 
είναι άραγε εκείνο που πιότερο σε γεμίζει λύπη;
Πάλι, ποιος να ξέρει την απάντηση να είπει;

Κάνεις μια στάση, στα αλώνια του νου
και ακούς φωνές απ'τα σπλάγχνα ενός γραμμόφωνου...
πρόκειται για γραντζουνισμένες φωνές,
όπως οι κάποτε γρανζτουνισμένες ομορφιές...

Κοιτάς ψηλά, στο φως των αστεριών,
και αφουγκράζεσαι απόηχο καϋμών,
φωνάζεις ιδρωμένος πως σε μεθά η ζωή,
εσύ, ο αμόλυντος απ' το πιοτό και το κρασί,
πώς γίνεται όμως αυτά τα δυο,
ο αμέθυστος και ο χορός,
να παένουνε μαζί;

Μην είναι ο έρωτας που τα κρατά σφιχτά
και αγκαλιασμένα;
Μην είναι όμως πολύ σφιχτά;
Μην χάσκει λίγο η αγκαλιά;
Ποιος θα 'βρει μάτια μου, απάντηση σε τούτα
τα κρυμμένα;

Μα πάλι, ποιος θα 'βρει άρνηση σε τούτα
τα θαμμένα;
Τα θαμμένα σε τρύπες ολοσκότεινες, 
λαγούμια καμωμένα 
από νυχιές σπαραγματένιες,
ή μήπως...
από νυχτιές σταλαγματένιες...;

Όπως και να 'χει η ζωή, 
το πέρασμα δε μένει,
μετά μια ταυτοποίηση, 
φτου και απ' την αρχή,
ξεδιάλεγμα προσμένει...

Πας, έρχεσαι, γυρνάς, ξαναγυρνάς,
ελέγχεσαι, ελέγχεις...
Σοβαρά;! Ελέγχεις;;;
Ανεξέλεγκτα ταυτοποιείς τον εαυτό σου
ή αλλιώτικα,
ανεξέλεγκτα κακοποιείς τον εαυτό σου.

Δε βαριέσαι... αναλογίζεσαι.
Αφού, μια ταυτότητα ακόμα
για αυτούς λογίζεσαι.
Ένας αριθμός, 
μια εικόνα,
ένα πιστοποιημένο όνομα ακόμα...
ένα κακοποιημένο όνειρο σε δίχως πατρίδα σώμα.
Τότε, περπατάς ανάμεσα στα σύνορα του νου,
στα όρια εκείνου και αυτουνού,
και είσαι πότε μπρος και πότε πίσω.
Είσαι ανάμεσα στα δυο,
αλλά στη μέση του πουθενά.
Εκεί που δεν χρειάζεται ταυτότητα:
στη no man's land...
στο δρόμο που δεν οδηγεί κάπου,
που δεν έχει κατεύθυνση,
αντίθετα με το δρόμο που σε κάνει βασιλιά,
όπως σου μάθανε να θέλεις...

Στο δρόμο που μας τρομάζει,
ίσως επειδή ακριβώς δεν οδηγεί κάπου...
παρά μόνο μας χλευάζει...

by astromonos 

(φωτό από τη χτεσινή μου επίσκεψη στην Κορυτσά Αλβανίας)