Ερυθρός αναβρασμός...

"... Σε αυτό το κλίμα των πολλαπλών αντιφάσεων που συνοδεύουν το τέλος του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, ιδρύεται το 1919 η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας, και η μόνιμη γραμματεία της, το Διεθνές Γραφείο Εργασίας. Βέβαια, η προώθηση σε διεθνές πια επίπεδο της εργατικής νομοθεσίας -και μάλιστα μέσα από την επιλογή της τριμερούς συνεργασίας, κράτους, εργοδοτών, εργατών- είναι <<έργον κατ' εξοχήν αμυντικόν>>, όπως το χαρακτήρισε ο Αλέξανδρος Σβώλος: <<Ο νέος διεθνής προσανατολισμός της εργατικής νομοθετικής πολιτικής οφείλεται και εις μιαν μαρτυρημένην διάθεσιν των αστικών κρατών να θωπεύσουν με κάποιαν καθησυχαστικήν χειρονομίαν τον ερυθρόν αναβρασμόν ο οποίος διασείει εκ των κάτω προς τα άνω την επιούσαν του πολέμου, ολόκληρον την υδρόγειον σφαίρα>>".

(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από "Το αντιφατικό περιεχόμενο της κοινωνικής προστασίας: η νομοθεσία για την εργασία των γυναικών στη βιομηχανία (19ος-20ος αι.)" της Έφης Αβδελά, όπως δημοσιεύτηκε στην περιοδική έκδοση ιστορικών σπουδών "Τα Ιστορικά", τον Δεκέμβριο του 1989, τόμ. 6, τεύχ. 11)


Είναι αυτός ο αναθεματισμένος ερυθρός αναβρασμός, λοιπόν, μέσα στη μαυρίλα της ανθρώπινης κοινωνίας, που πηγάζει από κάτω προς τα άνω, από τα μέσα -τα πολύ μέσα, τα εσώψυχα- προς τα έξω, και επιδρά σε ολόκληρη την υδρόγειο... Είναι ερυθρός, γιατί είναι βαμμένος με αίμα, και είναι αναβρασμός, γιατί πρόκειται για αίμα που βράζει... Και το αίμα που βράζει μπορεί να είναι μόνο το αίμα κάποιου που είναι ερωτευμένος με την ίδια τη ζωή. Και τότε, εκείνος, γονατίζει, υποκλίνεται στη μαύρη κυρά-ζωή, στέκεται κάτω (παρακάτω δεν πάει), και της προσφέρει ό,τι πολυτιμότερο έχει: τα ματωμένα του όνειρα!

Στο μήνυμα αυτό όμως, που δεν είναι άλλο από το: 

"ακολούθα την καρδιά σου, καρδιά μου...",

εκείνη..., η καρδιά..., 

η μπερδεμένη καρδιά των αστικών κέντρων, 

όπου λαμβάνονται όλες οι μεγάλες αποφάσεις,

απαντά μελαγχολικά:

λυπάμαι...

"Λυπάμαι"

Στίχοι, Μουσική: Δημήτρης Καρράς
Ερμηνεία: Δημήτρης Καρράς & Αρετή Κετιμέ

Έτσι, ο καταγραφέας των φαινομένων,
ο μέγας μουσικός, 

κάθεται παράμερα και κλαίει, 

όταν όλα στο θολωμένο του μυαλό, 

στέκονται επί χορδών κρεμάμενα 

και επί νοτών δακρυόμενα...

γιατί το ερυθρόν, 

γίνεται και αυτό,

συν τω χρόνω,

καρβουντιστόν...

Υ.Γ.: Η πρώτη και η τρίτη φωτό, είναι από την Κοζάνη, η δεύτερη είναι από τη Λωζάνη (μέσω διαδικτύου)... Επειδή, όμως, τί Κοζάνη τί Λωζάνη, νομίζω, μπορούν και οι τρεις τους να συνυπάρξουν σε τούτο των σκέψεων το χαρμάνι!