Επειδή όλα, μα όλα... σε τούτη την πλάση είναι θέμα αυτοπροσδιορισμού, αυτοσεβασμού, αυτοελέγχου και αυτοκριτικής, θαυμάστε πώς περίτρανα ο εαυτός, επιβάλλεται στον άλλον εαυτό... αυτόν τον εαυτό τον μεγαλομανή, τον αυτάρεσκο, που αυτομολεί σε κάθε εχθρική παγίδα και ξεφτιλίζεται στα μάτια των αυτο-σκοπών...
"How do you define yourself"
by Lizzie Velasquez
Το μείζον σε τούτη τη στρογγυλή σφαίρα όπου ζούμε, και σε τούτη τη γης που την πατούμε (και, δυστυχώς, την πετούμε), είναι να συνεχίζουμε να παίζουμε μπάλα... ό,τι και να μας συμβεί
και να συνεχίζουμε να πηγαίνουμε αντίθετα, αν είναι αυτός ο δρόμος που θα μας φέρει πιο κοντά στα όνειρά μας...
"Αντίθετα πια"
Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Κώστας Μπαλταζάνης
Ερμηνεία: Άλκηστις Πρωτοψάλτη
Πήγαινα
με το σώμα αγκαλιά
με το σώμα μου μόνο εξηγούσα.
Πήγαινα
κι εξηγούσα τον άνθρωπο
πως να διαλέγει βουνά...
Πήγαινα
και τα μάτια στην πλάτη
αχ, τα μάτια στην πλάτη γυρνούσα.
Πήγαινα
και στους ώμους τα βλέφαρα
ζωγραφισμένα ανοιχτά.
Αχ, να σε δω
να πηγαίνεις αντίθετα πια.
Αχ, να σε δω
ν’ ανεβαίνεις δικά σου βουνά.
Να σε βλέπω
και τα μάτια να ζητάνε να γίνουν πουλιά.
Να σε βλέπω
μα το σώμα να πηγαίνει αντίθετα πια...
Πήγαινα
και τα μάτια στην πλάτη
αχ τα μάτια στην πλάτη γυρνούσα.
Πήγαινα
και στους ώμους τα δάκρυα
τα δάκρυα ποτάμια ανοιχτά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου