Νοιώθω πολλές φορές σε αυτή τη χώρα, ότι σε κάθε προσπάθεια να εξηγήσω, να αντικρούσω ή -ακόμα πιο φιλόδοξα- να εξαφανίσω (!), κάθε τρελή κατάσταση από την παράλογη καθημερινότητά μας, ξεπηδούν από πίσω μύριες άλλες, ακόμα πιο παλαβές καταστάσεις, σαν τα κεφάλια της λερναίας ύδρας. Ή αλλιώς είναι σαν την άκρη μιας κλωστής, που τραβώντας την με σκοπό να βρεις το τέλος της, έρχονται «σωρό μαλλιά κουβάρια» (όπως λένε και οι φίλοι μου οι Μυτιληνιοί) μύριες άλλες μπερδεμένες κλωστές… Και έτσι έρχεσαι αντιμέτωπος με το… Χάος!
Τι λύση προτίνει ο μύθος και ο άθλος του Ηρακλέως -βεβαίως, βεβαίως- σε αυτό το φαινόμενο κατά το οποίο παύεις ένα πρόβλημα και ξεπηδούν άλλα 10 στη θέση του;
Την πυρά!
Άραγε, θα μπορούσε αυτή η προτεινόμενη από το μύθο λύση, να αξιοποιηθεί σήμερα από κάποιον φέρελπι νέο, ώστε να αντιμετωπίσει με επιτυχία την πάταξη αυτού του τερατόμορφου κοινωνικού συστήματος και να παύσει την αναπαραγωγή των ίδιων τρομακτικών συμπεριφορών που έχουν καταβαραθρώσει τη χώρα μας σε έναν αιώνιο βασανιστικό αυνανισμό;
Κάποιοι θεωρούν πως ναι και έτσι δράττουν την κάθε ευκαιρία, να καίνε, να σπάνε, να διαλύουν και να -υποστηρίζουν πως- αντιμάχονται το τέρας! Είναι οι αυτοαποκαλούμενοι, Αναρχικοί!
Ο Ηρακλής, άραγε, με βάση αυτόν τον συλλογισμό, ήταν ένας τέτοιος;
Ο Αναρχικός, θεωρώ, δεν είναι αυτός που αντιτάσσεται σε κάθε αρχή (στερητικό α + αρχή) με την έννοια της εξουσίας, όπως ίσως η ετυμολογία της λέξεως παραπέμπει και έχει καθιερωθεί στην κοινωνία μας. Και αυτό γιατί, ενέχει ένα εγγενές σφάλμα: την αμφισημία του ορισμού της αρχής, δηλαδή την αδυναμία ορισμού της εξουσίας, ώστε κατόπιν να οριοθετήσει κανείς το πλαίσιο του αντιθέτου της εξουσίας, δηλαδή της αν-αρχίας. Ο καθείς, όπως και ο λαηνάς που κολλά το χερούλι όπου του γουστάρει, εννοεί ποικιλοτρόπως και κατά το δοκούν τα όρια της εξουσίας, τόσο της δικής του, όσο και του αντιπάλου. Έτσι, φτάνουμε στα τραγελαφικά φαινόμενα, ένας ιατρός που ορκίζεται την υποταγή στην έννοια Άνθρωπος να υποτάσσει τελικά τον Άνθρωπο-Ασθενή και να τον κρατά δέσμιο υπό τις «θεϊκές» του δυνάμεις, (παρατηρήστε παρακαλώ το δίπολο Ιατρός-Δυνατός vs Άνθρωπος-Ασθενής), ένας βουλευτής που ψηφίστηκε από το λαό και νομοθετεί προς όφελος του λαού να υποθηκεύει τελικά το μέλλον του λαού, και ένας δικαστής που δικάζει εν ονόματι του λαού να είναι τόσο τυφλός, ώστε να μην μπορεί να ξεχωρίσει τον μικροαπατεώνα από τον εγκληματία του αιώνα! Ο κατάλογος είναι μακρύς και δεν τον συνεχίζω, γιατί πολύ απλά θα συμβεί το φαινόμενο που περιέγραψα στην αρχή, όπου το κάθε πρόβλημα, όταν πας να το αναλύσεις και να το εξηγήσεις, θα γεννοβολήσει άλλα 10 στη θέση του και θα μπλέξουμε τα μπούτια μας!
Επανέρχομαι λοιπόν! Ο Αν-αρχικός για μένα, είναι αυτός που δεν έχει αρχή, με την έννοια της εκκίνησης, της έναρξης! Δηλαδή, ο άναρχος (η ανάρχα, το άναρχον, στα λοιπά γένη), που εμπεριέχει μάλιστα, την μαγευτική ιδιότητα άχρονος. Είναι εκείνος, που εννοεί τον εαυτό του όχι ως κάτι το ξεχωριστό ή το αυτοτελές, αλλά ως το κομμάτι ενός χωροχρονικού συνεχούς… "Η Φύση, απεχθάνεται το κενό", λένε, και αυτό έρχεται σε αντιδιαστολή με την ιδέα, ότι εμείς ξεκινήσαμε από κάπου και πάμε κάπου αλλού. Διότι, αν κάποιος υπάρχει ξεχωριστά, τότε δεν γίνεται παρά να απέχει έστω και απειροελάχιστα από έναν διπλανό του, που υπάρχει και εκείνος ξεχωριστά. Έτσι, κάποιος που υποστηρίζει στην αυτοτέλεια και στην αυθύπαρκτη ιδιότητά του, υποστηρίζει τελικά το κενό. Τόσο το κενό, ως φυσική ιδιότητα, όσο τελικά και το κενό, ως νόημα! Διότι, μόνο κενή μπορεί να είναι μια τέτοια άποψη, αν αναλογιστούμε την πορεία του Σύμπαντος, από την Μεγάλη μας Έκρηξη ως την Μικρή μας Ύπαρξη.
(απόσπασμα από ένα εξ αποστάσεως μάθημα στο coursera.org κατά το οποίο συνειδητοποιώ ότι το όνειρό μου να γίνω αστροφυσικός, το επάγγελμά μου που είναι ιατρός και το πάθος μου τα τελευταία χρόνια να ασχολούμαι με την ιστορία, μάλλον δεν είναι και τόσο τυχαία γεγονότα...)
Ποια είναι λοιπόν η φωτιά στο σύστημα, ώστε να καεί και να πάψει να ξερνά κεφαλές τερατόμορφων πλασμάτων;
Είναι οι κουκουλοφόροι
ή αυτοί που με γυμνό -ολότελα απροστάτευτο- πρόσωπο ατενίζουν το αύριο;
Και αν είναι οι δεύτεροι, με τι στομάχια αντέχουν τον καπνό που σκορπούν οι πρώτοι; Και με πόσα δάκρυα πρέπει να ποτίσουν τους δρόμους της ζωής τους;
Ο Αναρχικός, είναι ο μυθικός ήρωας Ηρακλής. Όχι, αυτός που καταστρέφει, αλλά αυτός που δημιουργεί.
Ο Αναρχικός, δεν είναι ο αυτοτελής, αλλά αυτός που αναγνωρίζει το Τίποτε της Ζήσης του ενωμένο και σε συνέχεια με το Τίποτε της Ζήσης των υπολοίπων.
Ο Αναρχικός είναι αυτός που δεν ψάχνει το Τέλος και το Μετά, μιας και αποδέχεται ότι δεν υπάρχει Αρχή και Πριν, αλλά αυτός που αναζητά το Τώρα. Το γνήσιο, αμόλυντο και παθιασμένο Τώρα. Έτσι, κάθε συμβουλή από πάσης λογής ειδήμονες, του τύπου «κάνε υπομονή, αύριο δεν θα έχεις κανέναν πάνω από το κεφάλι σου, οπότε θα μπορείς να αλλάξεις το σύστημα», ή κοινώς, «παίξ’ το μαλάκας τώρα για να περάσεις καλά», δεν συνάδουν με την αδημονία του Αναρχικού να επιβιώσει και να αυτοπραγματωθεί μέσα στο Τώρα. Γιατί περιμένοντας το Μετά, όχι μόνο χάνεται το Τώρα, μα χάνεται και Δια Παντός… Έτσι, το σύστημα δεν θα αλλάξει Ποτέ.
Τι μένει λοιπόν;
Να σιγοτραγουδάς για μια άλλη φωτιά, άσβηστη, που σιγοκαίει και εκπορεύεται από τα βάθη της ψυχής μας...
"Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα, βάλε στα ρούχα σου φωτιά..."
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου