Της σιωπής τα κάστρα

Εγώ,

Από ένα κάστρο ξεκινώ

παρέα του 'σπερίτη,

Σε κάστρο ολόλαμπρο να μπω

ωσάν τον ερημίτη

Κι Εσύ,

Παίρνεις τ' ουράνιου τόξου τον διπλό καημό,

ξεπλένεις του το χρώμα,

Τα μάτια σου στολίζεσαι

και τα ποτίζεις μ' αίμα

by astromonos

Υ.Γ.1: Το παραπάνω μικρό ποιηματάκι σκαρώθηκε σήμερα, σαν συνέχεια ενός αποσπάσματος από ένα τραγούδι των Θηβαίου-Τσούκα:

Της σιωπής τα κάστρα 

Με λόγια κάτω από τα άστρα 

Σαν να ‘τανε από άμμο πέφτανε 

Όνειρα φευγάτα 

Που τα δικά σου μάτια 

Πάντα δικαιώνανε

Υ.Γ.2: Οι φωτό είναι από ένα πρόσφατο ταξίδι-αστραπή (κυριολεκτικά λόγω του φωτός που μου φανερώθηκε ομπρός) στα βόρεια και ανατολικά της χώρα μας...

Υ.Γ.3: Κάποια κάστρα, απλά στέκεις και τα θαυμάζεις, καθώς πολιορκούν τα απόρθητα νερά του ωκεανού...