Και μετά την πυρά τι;
Μα φυσικά η Αναγέννηση μέσα από τις στάχτες του παρελθόντος... Είναι συμπαντική επιταγή, δεν γίνεται αλλιώς. Πώς θα έρθει όμως; Ως δια μαγείας; Χωρίς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας;
Θα έρθει με μια βασική ανθρώπινη προϋπόθεση:
Την πρόσληψη!
Τόσο την πρόσληψη την εργασιακή...
Όσο και την πρόσληψη την νοητική...
Εξηγούμαι, δια διδακτορικής διατριβής του καθηγητή Παν/μίου Αιγαίου στο τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας κυρίου Σμαρνάκη Γιάννη (χωρίς άδεια αναδημοσίευσης):
"Η εικόνα μιας και μοναδικής δυτικής αναβίωσης, πολιτισμικής ανανέωσης ή αναγέννησης σχηματοποιήθηκε το 19ο αιώνα, κυρίως με το έργο του Ελβετού ιστορικού Jacob Burckhardt. Εδώ, δύο είναι οι κεντρικές ιδέες γύρω από τις οποίες κινούνται τα διανοητικά ρεύματα της περιόδου: ο ατομικισμός και η νεωτερικότητα. Ο Burckhardt θεωρούσε ότι στην Ιταλία του 14ου αιώνα ο άνθρωπος αποκτά για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, συνείδηση της ατομικότητάς του και δεν αντιλαμβάνεται πια τον εαυτό του μόνο μέσα από γενικές κατηγορίες, όπως η οικογένεια, η συντεχνία, η φυλή. Η αναγέννηση ταυτιζόταν επίσης με τη νεωτερικότητα. Ως κύρια χαρακτηριστικά της αναδεικνύονταν ο ορθολογισμός και η αιτιοκρατία. […] Ο Burckhardt και οι ιστορικοί του 19ου αιώνα απέδωσαν όμως στην περίοδο νέα χαρακτηριστικά και την ενέταξαν στο αφήγημα για τη γέννηση του νεώτερου κόσμου, της σύγχρονής τους ευρωπαϊκής κουλτούρας. Η «Αναγέννηση» έγινε έτσι μια περίοδος της ευρωπαϊκής ιστορίας, η αρχή των νέων χρόνων, ένα σημαντικό μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στο «σκοτεινό» μεσαίωνα και τις κοινωνίες του 19ου αιώνα.
Ο μύθος της μιας και μοναδικής αναγέννησης κυριάρχησε στην ευρωπαϊκή ιστοριογραφία ως τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Η ανάπτυξη των μεσαιωνικών σπουδών, το αυξανόμενο ενδιαφέρον για πολιτισμούς, που αναπτύχθηκαν μακριά από τη δυτική Ευρώπη και η κριτική στη νεωτερικότητα, οδήγησαν στη σταδιακή απομυθοποίηση του όρου. Οι μεσαιωνολόγοι έδειξαν ότι η αναγέννηση δεν ήταν φαινόμενο μοναδικό, όπως πίστευαν οι σύγχρονοί της (αναγέννησης) ουμανιστές και οι ιστορικοί του 19ου αιώνα. […] Τοπικές αναγεννήσεις αναδείχθηκαν σε πολιτισμούς στην περιφέρεια της Δύσης, όπως το Βυζάντιο και ο ισλαμικός κόσμος, αλλά και σε κοινωνίες μακρινές, όπως η Κίνα και η Ιαπωνία. Η Αναγέννηση έπαψε πια να αποτελεί αποκλειστικό επίτευγμα του δυτικού κόσμου, μια περίοδο μεταβατική ανάμεσα στο σκοτεινό μεσαίωνα και στη νεωτερικότητα.
Οι αναγεννήσεις στον πληθυντικό αριθμό έχουν πια αντικαταστήσει στη σύγχρονη ιστοριογραφία, την αναγέννηση ως διακριτή περίοδο της ευρωπαϊκής ιστορίας. Η μετατόπιση αυτή ακολουθεί την κριτική του μεγάλου αφηγήματος του δυτικού πολιτισμού, τη «θριαμβευτική» εξιστόρηση των επιτευγμάτων της Δύσης από την κλασική αρχαιότητα και εξής, όπου η αναγέννηση είναι ένας κρίκος της αλυσίδας, που περιλαμβάνει τη μεταρρύθμιση, την επιστημονική επανάσταση, το διαφωτισμό κ.ο.κ. Η κουλτούρα της δυτικής Ευρώπης ερμηνεύεται πια σε σχέση ή σε αντιπαράθεση με τους γείτονές της, το Βυζάντιο και το Ισλάμ, δυο κόσμους που είχαν επίσης τις δικές τους αναγεννήσεις. […] Στα πλαίσια αυτά η έννοια της αναγέννησης, έχει αποκεντρωθεί. […] Καλύπτει ένα μεγάλο εύρος πολιτισμικών φαινομένων σε ολόκληρο τον πλανήτη, που αφορούν νέες, ανανεωμένες αναγνώσεις και χρήσεις κλασικών παραδόσεων.
Οι αναγεννήσεις, μας φέρνουν στο πρόβλημα των προσλήψεων και των χρήσεων του θεωρούμενου ως κλασικού παρελθόντος. Οι θεωρητικοί της πρόσληψης υποστηρίζουν ότι οποιοδήποτε μήνυμα μεταδίδεται, αναγκαστικά αλλάζει, κατά τη διαδικασία της μετάδοσης. Η πρόσληψη, είναι μια διαδικασία σύνθετη, που γίνεται αντιληπτή ως ένας τρόπος παραγωγής νοημάτων. […] Οι κλασικές παραδόσεις ενσωματώνονται πάντα με επιλεκτικούς τρόπους από τις αναγεννήσεις, σύμφωνα με τις προτεραιότητες και τις ανάγκες της προσλαμβάνουσας κοινωνίας. Έτσι, η ευρωπαϊκή αναγέννηση «κατασκεύασε» την αρχαιότητα, στον ίδιο βαθμό που η αρχαιότητα κατασκεύασε την αναγέννηση. Τα έργα των συγγραφέων και καλλιτεχνών της εποχής δεν ήταν απλές μιμήσεις κλασικών προτύπων, αλλά μεταμορφώσεις τους, σύμφωνες με τις ανάγκες της εποχής που ζούσαν. […]
Κεντρικό θέμα στις διαδικασίες της πρόσληψης είναι η έννοια του “context”, […] ο όρος σταδιακά διευρύνθηκε, ώστε να αναφέρεται στα πολιτισμικά, κοινωνικά ή πολιτικά συμφραζόμενα ενός κειμένου, ιδέας, εικόνας, θεσμού κ.ο.κ. Η δημιουργική πρόσληψη ενός συγγραφέα ταυτίζεται με την προσαρμογή των ιδεών του σε καινούργια συμφραζόμενα. […]
Η εννοιολόγηση των αναγεννήσεων, οδηγεί μέσα από τις διαδικασίες των προσλήψεων, στη μελέτη των νέων κωδίκων που συγκροτούνται. Κώδικας, είναι η γλώσσα ή γενικότερα η πολιτισμική παράδοση, που ορίζει τί μπορεί να ειπωθεί και με ποιους τρόπους."
Η πρόσληψη, ως μια διαδικασία αναγνώρισης του πλαισίου στο οποίο είναι φυλακισμένο το πνεύμα και αναγκασμένο να δια-μένει, να δια-πράττει και να δια-βολίζεται...
Η πρόσληψη, ως μια διαδικασία ενδοσκόπησης, ως μια προσπάθεια φώτισης του έσω κόσμου, με προοπτική ανάκλασης αυτού του φωτός στα σωθικά μας και διάχυσής του, στον έξω κόσμο...
Η πρόσληψη, ως μια νέα οπτική των πραγμάτων, ως μια νέα ευκαιρία για δουλειά... Πραγματική, σκληρή και ελπιδοφόρα δουλειά...
Ας αναζητήσουμε λοιπόν, όλοι μας (ακόμα και η Χρυσή Αυγή!) την προσωπική μας Αναγέννηση, σε μια προοπτική ενοποίησης του κόσμου...
Διότι, Αναγέννηση, είναι τελικά η πρόσληψη του Άλλου, μέσα μας...
"It's all part of you and me..."
"Carpet of the Sun"
by Renaissance
Come along with me
Down into the world of seeing
Come and you'll be free
Take the time to find the feeling
See everything on it's own
And you'll find you know the way
And you'll know the things you're shown
Owe everything to the day
[Chorus:]
See the carpet of the sun
The green grass soft and sweet
Sands upon the shores of time
Of oceans mountains deep
Part of the world that you live in
You are the part that you're giving
Come into the day
Feel the sunshine warmth around you
Sounds from far away
Music of the love that found you
The seed that you plant today
Tomorrow will be a tree
And living goes on this way
It's all part of you and me
[Chorus 2x]
See the carpet of the sun
See the carpet of the sun
See the carpet of the sun
See the carpet of the sun
