Ουρανογραφία - Μάθημα 1ο - Ωρίων

ΩΡΙΩΝ

(Το πρώτο μάθημα της Ουρανογραφίας μας, δεν γίνεται να μην το αφιερώσω σε εκείνον τον άνθρωπο, που πρώτος με δίδαξε να υψώνω το κεφάλι ψηλά και να ονειρεύομαι: στον πατέρα μου, έναν δεινό κυνηγό των ονείρων.)


Ο ωραιότερος ίσως από τους αστερισμούς του χειμερινού ουρανού είναι ο Ωρίωνας, ο λαμπρότερος από όλους τους κλασικούς αστρικούς σχηματισμούς και, μετά τη Μεγάλη Άρκτο, ο πιο χαρακτηριστικός αστερισμός του ουρανού. 

Είναι ο πιο συμμετρικός και ο πιο κεντρικός, τόσο για τους κατοίκους του νοτίου ημισφαιρίου όσο και του βορείου, γιατί το ισημερινό πεδίο περνά ακριβώς από τη μέση του αστερισμού και έτσι ο αστερισμός φαίνεται και από τις δυο μεριές του Ισημερινού, όχι όμως ταυτόχρονα. Από το βόρειο ημισφαίριο βλέπουμε τον αστερισμό από Νοέμβριο ως Απρίλιο. Αντίθετα με άλλους αστερισμούς, οι οποίοι ελάχιστα ή καθόλου ταιριάζουν με το όνομά τους, τα αστέρια του Ωρίωνα πραγματικά σχηματίζουν το περίγραμμα ανθρώπινης μορφής.

Είναι ένα όμορφο τραπέζιο με λαμπρούς αστέρες στις κορυφές του (α, β, γ, κ) και μια τριάδα αστεριών στο κέντρο του περίπου (δ, ε, ζ). Τα πρώτα τέσσερα είναι οι ώμοι και τα πόδια του Ωρίωνα και τα δεύτερα η μέση του, ή πιο σωστά η ζώνη του χιτώνα του, από την οποία κρέμεται η θήκη του σπαθιού του ή το ίδιο το σπαθί, που το αποτελούν τρία άλλα αστεράκια σε σχεδόν κάθετη διάταξη με τα προηγούμενα τρία της ζώνης, και έχουν τον χαρακτηρισμό σ, θ, ι.

Όλα τα αστέρια του Ωρίωνα βρίσκονται σχεδόν στην ίδια απόσταση από εμάς. Ας τα γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. 

Ο α αστέρας του Ωρίωνα, είναι ο περίτρανος «Μπετελγκέζ» (Betelgeuse) που αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους γνωστούς αστέρες. Εκτιμάται ότι η διάμετρός του είναι περίπου 800 φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου και ότι απέχει από εμάς γύρω στα 650 έτη φωτός. Ανήκει σε μια «αριστοκρατική» τάξη αστέρων, των κόκκινων υπεργιγάντων και για αυτό είναι χαρακτηριστικά κοκκινωπός. Έχει μια συνεχή μεταβολή της λαμπρότητάς του, που δεν μπορεί να εξηγηθεί εύκολα. Οι μελέτες δείχνουν ότι φυσά ισχυρός αστρικός άνεμος και ως εκ τούτου έχει μικρή επιφανειακή βαρύτητα. Το όνομά του προέρχεται από αραβικό όνομα που «εκβαρβαρίστηκε» στη λατινική μεταφορά και συγκεκριμένα από το «Γαδ αλ Γαουζά» δηλαδή το «χέρι του ή της αλ Γαουζά». Οι Άραβες παλιά είχαν σε αυτή τη θέση, έναν αστερισμό που τον έλεγαν «Αλ Γαουζά» που ήταν θηλυκό ον. Το όνομα είναι άγνωστο από πού προέρχεται, αλλά η ρίζα σημαίνει «η ζώνη» και το «Αλ Γαουζά» είναι ένα επίθετο θηλυκού γένους που μπορεί να σημαίνει «το θηλυκό που έχει κάτι πάνω του, που σχετίζεται με τη μέση». Ο «Γαδ αλ Γαουζά» όταν εμφανίστηκε στα λατινικά, από λάθος μεταφορά του αρχικού «Γ» σε «Μπ» (Β), έγινα «Μπετελγκέζ» (Βed al gueze). Παρόμοια, το «δ» του «Γαδ» έγινε «τ», γιατί νόμιζαν ότι η πρώτη λέξη ήταν «Μπετ», που σημαίνει «ώμος» ή «βραχίονας» της «Αλ Γαουζά». Άλλη μια περιπέτεια εκβαρβαρισμού των ονομάτων των αστέρων ανά τους αιώνες. Κάποιοι πάντως δίνουν την ερμηνεία του ονόματος ως «η μασχάλη του ισχυρού».

Ο β του Ωρίωνα, είναι ένας άλλος υπεργίγαντας, πολύ πιο λαμπρός, ο «Ρίγκελ», που λάμπει πολύ καθαρά στον ουρανό σαν ένα μπλε αστέρι. Είναι 57.000 φορές πιο λαμπρός από τον Ήλιο μας και 50 φορές μεγαλύτερος από αυτόν. Περισσότερο από ένα εκατομμύριο αστέρια βρίσκονται πιο κοντά σε μας από όσο ο Ρίγκελ (770 έτη φωτός), αλλά κανένα δεν συγκρίνεται μαζί του όσον αφορά την τεράστια έκλυση ενέργειας. Ο Ρίγκελ προέρχεται από το «Ρικλ αλ Γαουζά» δηλαδή «το πόδι του ή της Γαουζά».

Ο γ του Ωρίωνα είναι ο «Μπελλατρίξ», δηλαδή «η γυναίκα Πολεμιστής», που ήταν το «αστέρι της Αμαζόνας» στα λατινικά. Στα αραβικά ήταν «ο προάγγελος κατακτητής» γιατί προανήγγελλε την ανατολή του νοτιότερου Ρίγκελ, ενώ για τους λαούς του Αμαζονίου ήταν «ο νέος στο κανό», με το «γέροντα στο κανό» να είναι ο Μπετελγκέζ.

Τα ε, δ, ζ, αστέρια ήταν γενικά «η ζώνη» στους διάφορους λαούς, αλλά για τους ιθαγενείς της Αυστραλίας ήταν οι «Νέοι άντρες», που χόρευαν στη μουσική που έπαιζαν για αυτούς οι «Νέες γυναίκες» ή «Δεσποινίδες», που ήταν οι Πλειάδες ή Πούλια.

Τα αστέρια π1, π2, π3, π4, π5, π6, ο1, ο2, είχαν διάφορα ονόματα σε πολλούς λαούς – οι Πέρσες έβλεπαν εδώ την «Κορόνα» των βασιλιάδων τους, ενώ οι Κινέζοι «Τρεις σημαίες». Σε πολλούς χάρτες φαντάζει άλλοτε ασπίδα, άλλοτε το ζώο που κυνηγά ο Ωρίων, πχ λιοντάρι. 

Σπουδαίο χαρακτηριστικό αυτού του αστερισμού, είναι ότι στο ύψος του σπαθιού του Ωρίωνα (του αστέρα θ), βρίσκουμε το νεφέλωμα M42 (NGC 1976) ή αλλιώς το «Μεγάλο Νεφέλωμα του Ωρίωνα». Πρόκειται για το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα χιλιάδων τέτοιων νεφών, που είναι διεσπαρμένα στον Γαλαξία μας και αποτελούν εκκολαπτήρια νέων αστέρων. Βέβαια με γυμνά μάτια δεν θα αντιληφθούμε τίποτα παραπάνω από ένα θαμπό μικρό στίγμα στο μέσο του ξίφους, ενώ με τα κιάλια ίσως διαπιστώσουμε να διαγράφεται το σχήμα φλιτζανιού ή αλλιώς το «Τραπέζιο του Ωρίωνα» που το σχηματίζουν τέσσερα αστέρια που λάμπουν μέσα στο νεφέλωμα και το φωτίζουν, αλλά με μεγαλύτερη προσπάθεια ίσως κατορθώσουμε να δούμε ότι τα νεογέννητα αυτά άστρα είναι τουλάχιστον έξι και με την καύση του υδρογόνου στο κέντρο τους δίνουν ένα πολύ όμορφο ροζ χρώμα σε όλο το νεφέλωμα. Το νεφέλωμα απέχει περίπου 1.300 έτη φωτός από εμάς και καταγράφηκε για πρώτη φορά το 1611 από τον Nicolas Claude Fabri.

Μεγάλη είναι η ιστορία του Ωρίωνα και πολλά τα ονόματα που του δόθηκαν. Τα περισσότερα όμως σχετίζονται με τον όμορφο και γενναίο κυνηγό της ελληνικής μυθολογίας, τον Ωρίωνα, ο οποίος επίσης σχετίζεται με πολλούς μύθους, κάτι που σημαίνει πιθανόν ότι οι και αρχαίοι πρόγονοί μας τους κληρονόμησαν με τη σειρά τους από άλλους λαούς.

Κατά μια εκδοχή, ο Ωρίων ήταν γιος του Ποσειδώνα και μιας θνητής. Η ομορφιά του όμως θάμπωσε τον πατέρα του και του έβγαλε τα μάτια. Το φως του το ξαναείδε από την αγαπημένη του (Αυγή), τη θεά που έφερνε το πρωινό φως. 

Κατά μια άλλη εκδοχή, ερωτεύτηκε την κόρη του βασιλιά της Χίου Οινοπίωνα, Μερόπη, που τον έβαλε να σκοτώσει όλα τα άγρια ζώα της περιοχής του, για να του δώσει την κόρη του. Όταν ο Ωρίων το έκανε, ο βασιλιάς δεν ήξερε τι να κάνει γιατί δεν τον ήθελε για γαμπρό. Σε γλέντι που έκαναν τον άφησε να πιει πολύ κρασί,μ μέχρι που ο Ωρίωνας μέθυσε, κουράστηκε και κοιμήθηκε. Ο βασιλιάς του έβγαλε τα μάτια τότε, ο Ωρίωνας κατάφερε όμως να σκαρφαλώσει σ’ ένα βουνό και να στραφεί προς την ανατολή. Και όταν η αγαπημένη του Ηώς, τον είδε φέρνοντας το φως, του έδωσε και το δικό της. Ο Ωρίωνας πήγε μετά και τιμώρησε το βασιλιά. Ο μύθος θυμίζει λίγο το μύθο του Σαμψών. 

Μία άλλη παραλλαγή του μύθου θέλει τον Ωρίωνα ερωτευμένο με τη Μερόπη, μια από τις Πλειάδες. Εκείνη δεν του έδινε σημασία και ο απρόσεκτος νέος πάτησε τον Σκορπιό και πέθανε. Για αυτό ο Δίας τον τοποθέτησε αντιδιαμετρικά ως προς τον Σκορπιό, για να μην τον βλέπει και τρομάζει. 

Μια ακόμα παραλλαγή, θέλει τον Ωρίωνα να είναι γίγαντας τοξότης στα όμορφα όρη της Χίου, που τόλμησε να αγγίξει το πέπλο της Αρτέμιδος με το βέβηλο χέρι του και εκείνη τον τιμώρησε αφήνοντας να τον τσιμπήσει ένας σκορπιός. Το δηλητήριο του σκορπιού σκότωσε τον Ωρίωνα αλλά η θεά μετάνιωσε και τον τοποθέτησε στον ουρανό. 

Οι περισσότερες εκδοχές συνδέουν τον Ωρίωνα, ως πολύ καλό κυνηγό με την Άρτεμι. Λέγεται ότι κυνηγούσαν μαζί, αλλά η Άρτεμις τον σκότωσε κάποτε γιατί την άφησε και πήγε με την Αυγή. Ή ακόμα ότι έβαλε έναν σκορπιό να τον δαγκώσει και να τον σκοτώσει, όταν αυτός περηφανευόταν ότι δε φοβάται κανένα ζώο και κανένας δεν τον τρομάζει. Για αυτό και επανεμφανίζεται η άποψη ότι οι δυο αστερισμοί είναι σε ακριβώς αντίθετα σημεία του Ουρανού, έτσι ώστε όταν ανατέλλει ο Σκορπιός, δύει ο Ωρίωνας. 

Άλλη μια εκδοχή θέλει τον Ωρίωνα, ως κυνηγός, να είναι σύντροφος της θεάς Άρτεμιδος. Ο αδελφός της Άρτεμιδος, Απόλλων, που ήταν δυσαρεστημένος από τη σχέση της αδερφής του με τον Ωρίωνα, ένα πρωινό, ενώ ο Ωρίωνας κολυμπούσε, την προκάλεσε αν μπορεί να πετύχει με το τόξο ένα μικρό σημαδάκι βαθιά στη θάλασσα. Η Άρτεμις έριξε και πέτυχε, αλλά το σημαδάκι που την είχε βάλει ο αδερφός της να πετύχει ήταν ο Ωρίωνας. Όταν η Άρτεμις κατάλαβε τι έκανε, έβαλε τον Ωρίωνα για πάντα στον ουρανό.

Επίσης, μια άλλη εκδοχή ή παραλλαγή των προηγούμενων εκδοχών που αναφέραμε, είναι η εξής: μια φορά, όπως το συνήθιζαν οι θεοί του Ολύμπου, ο Δίας και ο Ποσειδώνας πήγαν ένα περίπατο στη γη μεταμφιεσμένοι σε ανθρώπους. Περνώντας από τη Βοιωτία δέχθηκαν τη θερμή φιλοξενία του Υριέα, του «επώνυμου ήρωα» της πόλεως Υρίης. Εκείνη την εποχή όμως ο Υριέας ήταν σε πολύ μεγάλη ηλικία και χήρος χωρίς παιδιά. Εξομολογήθηκε στους φιλοξενούμενους τον καημό του για τη μεγάλη μοναξιά του και πόσο θα ήθελε να είχε ένα παιδί. Αφού οι δύο θεοί είχαν φύγει, το άλλο πρωί ο Υριέας βρήκε στο κατώφλι του σπιτιού του ένα βρέφος: ήταν ο μικρός Ωρίων, ένα δώρο από τους θεούς για τη φιλοξενία που τους είχε προσφέρει. Για τον λόγο αυτό ο Ωρίων αναφέρεται άλλοτε ως γιος του Υριέα και άλλοτε ως γιος του Ποσειδώνα, μάλιστα ήταν καρπός της σχέσης του θεού με την Ευρυάλη, κόρη του βασιλιά Μίνωα. Λέγεται ακόμα ότι είχε πάρει από τον πατέρα του, θεό της θάλασσας, το χάρισμα να μπορεί να βαδίζει πάνω στη θάλασσα. Ο Ωρίωνας μεγάλωσε και έγινε «ανήρ εξόχου ρώμης και καλλονής, και δεξιώτατος κυνηγός». Εκτός από πολύ δυνατός και όμορφος, φαίνεται ότι ήταν πολύ ψηλός στο ανάστημα, κάτι που συνδέεται και με τον ομώνυμο αστερισμό. Συνόδευε τη θεά του κυνηγιού, την Άρτεμι, στα κυνήγια της. Κάποτε ο Ωρίων φιλοξενήθηκε στη Χίο από τον εκεί βασιλιά Οινοπίωνα (κατά μία εκδοχή και ο Ωρίων ήταν Χιώτης). Συμπεριφέρθηκε όμως απερίσκεπτα, καθώς ερωτεύθηκε τρελά την κόρη του βασιλιά, τη Μεράδη. Τότε ο Οινοπίων του έδωσε να πιεi ένα ποτό που τον τύφλωσε και μετά τον πέταξε στη θάλασσα. Εκεί τον περιμάζεψε ο θεός `Ηφαιστος και τον οδήγησε στον Απόλλωνα, τον θεό του φωτός, που του ξανάδωσε την όρασή του.

Σχετικά με το τέλος του Ωρίωνα υπάρχουν αρκετές διαφορετικές παραδόσεις. Σύμφωνα την κυρίαρχη παράδοση, πέθανε στη Δήλο (γνωστή τότε ως Ορτυγία) από δάγκωμα σκορπιού, που τον έστειλε είτε η Άρτεμις επειδή είχε φύγει από κοντά της ως ερωτευμένος με την Ηώ (Οδύσσεια, ε 121 κ.ε., λ 310), είτε ο Απόλλων για να μη δημιουργηθεί ερωτική σχέση του Ωρίωνα με την `Αρτεμι (αδελφή του Απόλλωνα), είτε τέλος η ίδια η Γη τιμωρώντας τον για την καυχησιολογία του ότι κανένα ζώο δεν ξέφευγε από τα βέλη του. Για τον λόγο αυτό, όταν μετά τον θάνατό του ο Ωρίων «καταστερίσθηκε», μετατράπηκε δηλαδή σε αστερισμό, βρίσκεται στην αντίθετη πλευρά της Ουράνιας Σφαίρας από τον αστερισμό Σκορπιό. Στη Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου (Α΄ 4, 3) αναφέρεται ότι η `Αρτεμις σκότωσε τον Ωρίωνα επειδή αυτός ατίμασε την `Ωπιν, μία από τις ακολούθους της, ή απλώς επειδή προκάλεσε την Άρτεμι σε αγώνα δισκοβολίας.

Στην παράδοση που υιοθετεί ο λυρικός ποιητής Πίνδαρος, ο Ωρίων είδε κάποτε την Πληιόνη με τις κόρες της, τις Πλειάδες, και τις κατεδίωξε επί πέντε ολόκληρα χρόνια, μέχρι που ο Δίας τις καταστέρισε μαζί με τον Ωρίωνα και τον σκύλο του. Στην Οδύσσεια (λ 572-575) αναφέρεται ότι ο Οδυσσέας είδε τον Ωρίωνα στο ταξίδι του στον Κάτω Κόσμο να σαλαγάει θηρία, υποδηλώνοντας ότι ούτε μετά τον θάνατό του έπαψε να αγαπά το κυνήγι: «`Επειτα τον Ωρίωνα εκεί είδα τον πελώριο / που σαλαγούσε τα θεριά στ' ασφοδελό λιβάδι, / όσα στ' απάτητα βουνά τα 'χε σκοτώσει ο ίδιος, / κι ένα ματσούκι χάλκινο πάντα άσπαστο βαστούσε.» (Ομήρου Οδύσσεια, αρχαίον κείμενον - έμμετρος μετάφρασις Ζησίμου Σίδερη, εκδ. οίκος Ιωάννου & Π. Ζαχαροπούλου, Αθήναι 1939).

Τα κυνήγια του Ωρίωνα κατά καιρούς σχετίζονται με το κυνήγι των Πλειάδων και το κυνήγι του Λαγού. Ο Λαγός όμως κρυβόταν καλά κάτω από τα πόδια του, για αυτό παρουσιάζεται έτσι στους χάρτες του ουρανού. 

Σε χάρτες φέρεται επίσης και με ασπίδα στο χέρι, για να φυλάγεται από τα κέρατα του Ταύρου, αλλά κανένας μύθος δε σχετίζεται με κυνήγι ταύρου στην αρχαία Ελλάδα. Ο Ωρίωνας είχε πάντα τον πολύ άγριο σκύλο μαζί του, που στον ουρανό είναι ο Σείριος. Ο Προκύων και ο Μικρός Κύων σχετίζονται και αυτοί με τον κυνηγό Ωρίωνα.

Ο Ωρίων αναφέρεται από πάρα πολλούς αρχαίους ποιητές με διάφορα ονόματα-παραλλαγές του «Ωρίων». Το πιο συνηθισμένο ήταν το «Ωαρίων», Τον αναφέρουν ο Όμηρος, ο Ησίοδος, ο Ευρυπίδης, και αργότερα και ο Άρατος. Ο Όμηρος στην Οδύσσεια λέει ότι ήταν πολύ όμορφος και κανένας δεν τον περνούσε στα κάλλη. Ο ίδιος λέει και το μύθο με την Άρτεμι, που τον σκότωσε όταν η ροδοδάχτυλη Αυγή τον πήρε, σαν δεινό κυνηγό, ακόμα και στον Άδη. 

Κάποιοι, τον ονομάζουν «Αλεκτροπόδιον» παρομοιάζοντάς τον με επιδεικτικό κόκορα, ενώ άλλοι, λένε ότι ίσως πιο σωστά να ήταν «Αλητροπόδιον» από το «Αλή», που σημαίνει «περιπλανώμαι» και σχετίζεται με τον περιπλανώμενο κυνηγό. Ο Ησίοδος τον αναφέρει επίσης σαν «σθεναρό» και την ηλιακή ανατολή του τη σχετίζει με τις γεωργικές ασχολίες. 

Η πρωινή του ανατολή είναι ο ερχομός του καλοκαιριού: 

«Και βάζε τους δούλους σου, ευθύς μόλις πρωτοφανεί ο γίγαντας Ωρίωνας, τα’ άγιο της Δήμητρας το στάρι να λιχνίζουνε». 

Η μεσονύχτια ανατολή του είναι η περίοδος του τρύγου, δηλαδή μέσα Σεπτέμβρη: 

«Κι όταν τέλος, ανέβουν στα μεσούρανα ο Ωρίωνας και ο Σείριος κι αντικρίσει η ροδοδάχτηλη η Αυγούλα τον Αρκτούρο, τότε καιρός να τρυγήσεις όλα τα σταφύλια». 

Το μεσουράνημά του, η απογευματινή ανατολή, συμπίπτει με το κρύο και τα βροχές του Δεκέμβρη: 

«Λοιπόν, έχε το νου σου πως όταν οι Πλειάδες, τρέχοντας να ξεφούγουν από΄τη δύναμη του φοβερού Ωρίωνα, πέφτουν στο μαύρο πέλαγος, τότε κάθε λογής αγέρηδων λυσσομαάνει το φύσημα». 

Τον άγριο αυτό χαρακτήρα του Ωρίωνα τον είχαν και οι αρχαίοι Ινδοί και Μεσοποτάμιοι, αλλά παρουσιάζεται και στους Λατίνους συγγραφείς και αργότερα μέχρι το 17ο αιώνα. Οι Λατίνοι ναυτικοί πρόσεχαν πολύ μόλις ανέτελλε ο Ωρίωνας,καθώς τον θεωρούσαν επικίνδυνο και τον ονόμαζαν τρικυμιώδη και καταστρεπτικό, ίσως επειδή όταν είναι ορατός το χειμώνα οι θάλασσες είναι συχνά ταραγμένες. Χαρακτηριστικό είναι ότι κατά τον Πολύβιο η καταστροφή του ρωμαϊκού στόλου στον Α΄ Καρχηδονιακό Πόλεμο οφειλόταν στην ανατολή του Ωρίωνα.

Ο Ωρίωνας όμως, φαίνεται να έχει ακόμα παλαιότερη, μα και ακόμα πιο ταραγμένη ως προς την ονοματοποιία, ιστορία. Ξεκίνησε από τη Μεσοποταμία, όπου οι επιστήμονες τον παρουσιάζουν με διάφορα ονόματα, αλλά όλα δείχνουν κάποιον ανώτερο θεό ή ήρωα. Οι Ακκάδες είχαν εδώ τον «Ουρουοάννα», το «Φως του Ουρανού», από όπου προήλθαν κατοπινά το «Ουρίον», «Ούρον» και «Υριών», που μεταφέρθηκαν τελικά στα ελληνικά σαν «Ωρίων». Δεν είναι μικρότερη η εναλλαγή των ονομάτων κατά το πέρασμα των αιώνων όμως. Οι αστρονόμοι της Λειψίας τον έκαναν το 1807, Ναπολέοντα και οι Άγγλοι που νίκησαν τον Ναπολέοντα στη θάλασσα, τον έκαναν Λόρδο Νέλσονα. Οι χριστιανοί ουρανογράφοι τον έκαναν «Ιάκωβο» με έναν άγγελο δίπλα του, αλλά και «Ιωσήφ», τον άντρα της Παρθένου Μαρίας. Ακόμη όμως, και τον «Μανδύα του Χριστού» είδαν εδώ ή και το «Άγιον Ποτήριον», ενώ οι Ρωμαίοι έβλεπαν και «Δικέφαλο Αετό». Οι Κινέζοι ονόμαζαν «Σαλ» τα τρία αστέρια της ζώνης του Ωρίωνα και μετά επέκτειναν τον υπόλοιπο αστερισμό στα τέσσερα υπόλοιπα αστέρια, δίνοντας το όνομα «Σεν» ή «Τσαν». Οι Κινέζοι τον λάτρευαν σαν την 4η στάση του φεγγαριού μέχρι πριν από το 1000 π.Χ. Αργότερα τοποθέτησαν εδώ και μια «Λευκή Τίγρη». Στους Βραχμάνους της Ινδίας ο Ωρίων ονομαζόταν «Μρίγκα» που ήταν ένα αρσενικό ελάφι στο οποίο μεταμορφώθηκε ο Πράτζα Πάτι, ο αφέντης των όντων. Οι Ινδοί είχαν εδώ και τον «Αρντρά», την προσωποποίηση της άλλης θεότητάς τους, του Ρούντρα, του αντίστοιχου δικού μας θεού Αίολου, του θεού των καταιγίδων, τονίζοντας ξανά με αυτόν τον τρόπο τον άγριο καιρό του Δεκεμβρίου, που συνέπιπτε με την ανατολή του Ωρίωνα.

Αυτός ήταν λοιπόν, αγαπητοί μου ο Μέγας κυνηγός του ουρανού, ο πολυποίκιλος και πολύμυθος δρασκελιστής των αστεριών, ο Ωρίων! Όσοι πιστοί, επιθυμείτε να ξεκινήσετε να κυνηγάτε τα όνειρά σας, κάντε την αρχή με τον μέντορα του είδους... κοιτώντας πάντα ψηλά στον μαγευτικό ουρανό και εμπνεόμενοι από τις ατελείωτες ιστορίες των αστρικών ψυχών!





Υ.Γ.: Πληροφορίες αντλήθηκαν 1) από το βιβλίο του καθηγητή αστροφυσικής Χαρίτωνα Τομπουλίδη "Ουρανογραφία - Η Ιστορία των Αστερισμών" εκδ. Λιβάνη 1993, 2) από το διαδίκτυο, και 3) από ένα αφιέρωμα που είχε κάνει κάποτε η εφημερίδα "Καθημερινή".