Η ωραιότης της φύσης...

Δεν έχω ζήσει σε πιο νοσηρό περιβάλλον, από αυτό του Γενικού Νοσοκομείου Κέρκυρας. Όχι, γιατί εδώ οι άρρωστοι νοσούν περισσότερο από αλλού στην επικράτεια, αλλά γιατί οι (φαινομενικά) υγιείς είναι τραγικά παθολογικοί…

Ξεκινά ένα λουλούδι να ανθίσει μέσα σε πλαστικό έδαφος και πλαστικά όνειρα,

με τον καιρό όσο στρέφει την προσοχή του προς αυτό το περιβάλλον και δίνει το χρώμα του, την μυρωδιά του, την ενέργειά του και την ύπαρξή του ολάκερη για αυτό το σύστημα, βιώνει την απομύζηση της ψυχής του…

Τότενες, στρέφει προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς τον ήλιο, προς το φλογισμένο φως, κοιτά όλα αυτά τα χαμένα, νοιώθει όλα αυτά που χάνει, προαισθάνεται όλα αυτά που πρόκειται να χάσει, μα είναι πλέον αργά: έχει ήδη μαραθεί.

Τραγικά παθολογικοί όμως, είναι και οι άνθρωποι σε τούτα τα λημέρια. Μα, σκέφτομαι, δεν είναι παρά ένα τρανταχτό παράδειγμα της εν γένει ελληνικής κοινωνίας μας: μας έλαχε να ζούμε σε έναν πανέμορφο τόπο, που δυστυχώς δεν σεβόμαστε, δεν προστατεύουμε, δεν αξιοποιούμε, δεν υμνούμε. Είμαστε ένας άθλιος λαός, που δραστηριοποιείται σε έναν ευλογημένο τόπο, σε έναν δύσκολο καιρό…

"Θέλω να βγω στον ήλιο"

Στίχοι: Αλέξανδρος Στεφόπουλος

Μουσική, Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης

Υ.Γ.: Στη σημερινή μας πρωινή εξόρμηση, με τον Μαρξ, θαυμάσαμε υπέροχα λουλουδάκια,

λασπώσαμε τα ποδαράκια μας, παλέψαμε με ιπτάμενα έντομα που μας κυνηγούσαν... Και τελικά φτάσαμε στο σπίτι κατάκοποι. Ο Μαρξ έπεσε αποσταμένος, σε βαθύ -και ελπίζω ελαφρύ- ύπνο.

Εγώ, ξανανοιωμένος από τη βόλτα, έπεσα σε βαθύ προβληματισμό, για την άνοιξη που μπαίνει, για τον Ξανθό Απρίλη που είναι στην πόρτα μας, για τον εθνικό μας ποιητή-υμνητή, που έγραψε τα διαχρονικά -και εξίσου βασανιστικά- για τούτον τον τόπο νοήματα:

"Η ωραιότης της φύσης που τους περιτριγυρίζει, αυξαίνει εις τους εχθρούς την ανυπομονησία να πάρουν τη χαριτωμένη γη και εις τους πολιορκημένους τον πόνο ότι θα τη χάσουν. Μάγεμα η φύσις και όνειρο στην ομορφιά και χάρη, η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι. Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει. Όποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει..."

(Διονύσιος Σολωμός - Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)