Ώρες ώρες (μια τέτοια ώρα είναι και αυτή που σας γράφω), ξέρετε τι διαπιστώνω; Ότι η έντονη μελέτη του τίποτα, η βαθειά διείσδυση στην ουσία του τίποτα, η εμπεριστατωμένη γνώση του τίποτα, όσο μπορεί να γίνει αυτό αντιληπτό από τον ανθρώπινο νου, απαιτεί δυσανάλογα ποσά ενέργειας ως αντίβαρο για να αντέξεις αυτό το τίποτα. Αν το τίποτα δεν είναι τίποτα, η παραδοχή του και πολύ περισσότερο η συνύπαρξη μαζί του, σε κάθε στιγμή, μορφή ή έκφραση της καθημερινότητάς μας, είναι τα πάντα σε τούτο τον πλανήτη (δεν μπορώ να μιλήσω για άλλους).
Επειδή ακριβώς είναι βαρειά η καλογερική και ακόμα βαρύτερη η συνειδητοποίηση του τίποτα, ώρες ώρες (μια τέτοια ώρα είναι και αυτή που σας γράφω), ζητάς κάτι που θεωρείς απλό (αλλά που στον κόσμο του τίποτα δεν είναι καθόλου απλό): μια ευκαιρία για τον παράδεισο. Και σίγουρα ο παράδεισος δεν είναι στη Γη (το παραδέχεται εξάλλου και η θρησκεία μας, αλλά όχι ο παππούς μου, που θεωρεί ότι "παράδεισος και κόλαση είναι εδώ"). Οπότε, σε αυτό ακριβώς το σημείο γίνεται η σύνδεση τούτου του πλανήτη με άλλους πλανήτες. Να, λοιπόν πώς το τίποτα ετούτου του πλανήτη συνδέεται με τα πάντα των άλλων πλανητών. Αυτό ίσως ήταν και η αιτία που ο άνθρωπος κατόρθωσε να ξεφύγει από τα στενά όρια της Γης και να δει λίγο από τον υπόλοιπο συμπαντικό κόσμο...
"Και τι ζητάω"
Στίχοι: Γιάννης Γεωργακόπουλος
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος & Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου