Και η διάγνωση αυτού: "τραγικός"! Έτσι απεφάνθη ειδικός του είδους (φίλος καλός και αγαπητός, συνταξιούχος πλέον ιατρός και αναπληρωτής καθηγητής) για την περίπτωσή μου... Ένας τραγικός χαρακτήρας που παλεύει εναντίον του κατεστημένου, που δεν δέχεται την κατάσταση έτσι όπως την αντιλαμβάνεται ο νους και η λογική και ψάχνει να ξεφύγει από τα γήινα που τον καθηλώνουν και τον αλυσοδένουν στα έγκατα της γης. Ένας τραγικός χαρακτήρας που παλεύει με τον ίδιο του το χαρακτήρα, αλλά το μόνο που κάνει είναι να φθείρεται, να αυτοεγκλωβίζεται, να τυραννιέται και να αυτοτιμωρείται, ένας χαρακτήρας που συνεχίζει να βαδίζει σε μονοπάτια σκοτεινά (όπως οι "σκοτεινές ψυχές των ανθρώπων") και δύσβατα, εκεί που ο νους δύσκολα τα βγάζει πέρα. Ένας αμετανόητος ορθολογιστής που μόνο όπλο έχει την αντίληψή του, χωρίς να επιτρέπει στη ζωή του να εισέλθει σε άλλους χώρους, όπως αυτούς της θρησκείας, της πίστης...
Ένας τραγικός με την αρχαιοελληνική έννοια των τραγωδιών λοιπόν. Μάθετε όμως πως αυτός ο τραγικός (αποδέχομαι την διάγνωση!) κάνει προσπάθειες να ξεφύγει ακόμα και από αυτήν ίδια την τραγικότητά του ως κατάσταση, ως αντίληψη, ως προσωπικό χαρακτηριστικό, μιας και ακόμα και η συνειδητοποίηση της τραγικότητάς σου αποτελεί νέα, ακόμα μεγαλύτερη, τραγικότητα. Μάθετε ότι αυτός ο τραγικός συνεχίζει να παλεύει, σε ένα άλλο επίπεδο πλέον, αυτό της απέκδυσης σύμφυτων χαρακτηριστικών και αντικατάστασής τους με άλλα χαρακτηριστικά, πιο οικεία, πιο αποδεκτά κοινωνικά... με χαρακτηριστικά εξωγενή(;). Το τι θα βγει μη με ρωτήσετε ακόμα, δεν το γνωρίζει ούτε ο ίδιος.
Αλήθεια, αντικαθίστανται σύμφυτα χαρακτηριστικά με άλλα εξωγενή;
Αλήθεια, φοράμε μάσκες ή αυτά που κάνουμε είναι ο αληθινός μας χαρακτήρας;
Οψόμεθα τι θα βγάλει το πείρα(γ)μα του υπολογιστή μας...
"Κεμάλ"
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκης
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Ερμηνεία: Αλίκη Καγιαλόγλου
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκης
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Ερμηνεία: Αλίκη Καγιαλόγλου
4 σχόλια:
Αυτός που έβαλε τη διάγνωση δεν έβαλε μια ταμπέλα, μια ετικέτα, σίγουρη και αδιαμφησβήτητη αλλά προφανώς διατύπωσε μια σκέψη και άποψη που τίθεται υπό την κρίση και αποδοχή του άμεσα ενδιαφερόμενου.
Η άποψη αυτή οδήγησε στη παρα πέρα σκέψη: «Μάθετε ότι αυτός ο τραγικός συνεχίζει να παλεύει, σε ένα άλλο επίπεδο πλέον, αυτό της απέκδυσης σύμφυτων χαρακτηριστικών». Ποια όμως μπορεί να είναι αυτά τα πρωτογενή και σύμφυτα χαρακτηριστικά; Μήπως είναι η διάθεση της συμπαράστασης και προσφοράς προς τον συνάνθρωπο; (Κάποτε το λέγανε απλά «αγάπη» αλλά σήμερα η λέξη δεν είναι του συρμού, δεν καταλαβαίνουμε καλά – καλά τι θέλει να πεί, χώρια που μπορεί να είναι και παρεξηγήσιμη). Κι’ όμως αυτή η «αγάπη» είναι (και για τους ανθρωπολογούντας και κοινωνιολογούντας) εκείνη που δίνει την ευτυχία στο μωρό ή στο μικρό παιδί που βρίσκεται στην αγκαλιά της μάνας του κι’ όταν αυτή διαταραχθεί από τον εγωισμό των παιδιάστικων απαιτήσεων, το παιδί φωνάζει, κλαίει και διαμαρτύρεται ώσπου να αποκατασταθεί αυτή ή «ουράνια» αρμονία της αγάπης. Αυτήν την αρμονία φοβάμαι ότι θα διαταράξει η απειλή της απέκδυσης σύμφυτων χαρακτηριστικών και αντικατάστασής τους με άλλα χαρακτηριστικά, πιο οικεία, πιο αποδεκτά κοινωνικά... με χαρακτηριστικά εξωγενή(;)».
Ποια μπορεί να είναι αυτά τα καινούργια, οικεία και αποδεκτά κοινωνικά χαρακτηριστικά, τα οποία διαλαλούν βρωντόφωνα οι μπροστάρηδες της απελευθέρωσης της κοινωνίας και των ανθρώπων από τα δεσμά τους; Υποψιάζομαι (και κάτι μου λέει ότι δεν σφάλλω) θα είναι η διεκδικητικότητα, η αντιπαλότητα, η εγωιστική αντίληψη ότι οι παλιοί δεν ξέραν τίποτε και εμείς τα ξέρουμε όλα (δάσκαλός μας σ’αυτά ο πολύξερος, πανεπιστήμων και παντοξερόλας Dawking). Αντίθετα η μετριοπάθεια, η σύνεση, η προσπάθεια κατανόησης, η διάθεση συνεργασίας και αποδοχής κάποιων σωστών αντιλήψεων μέσα και στις πιο φανατικές και απεχθείς κοσμοθεωρίες - βιοθεωρίες και κάθε είδους θεωρίες είναι σύμφυτες με την αγαθή φύση του ανθρώπου. («Ου γαρ συνέχθειν αλλά συμφιλείν έφυν»). Η «απέκδυση» από αυτά τα σύμφυτα χαρακτηριστικά πολύ φοβάμαι ότι δεν θα οδηγήσει στην ποθούμενη «απελευθέρωση» αλλά σε μεγαλύτερη δουλεία. Εκείνη η πολυπόθητη «ειρήνη» - μέσα και έξω από τον άνθρωπο - παραμένει ένα άπιαστο όνειρο.
Έχουμε μπροστά μας, κρατούμε στα χέρια μας την «αγάπη».
Αλλά μας αρέσει να βασανιζόμαστε, να ψαχνόμαστε, να τυρανιώμαστε.
Αναφαίρετο δικαίωμά μας.
Άλλωστε ας μην το παρακάνουμε. Ας μη βιαζόμαστε… Έχουμε πολύ καιρό μπροστά μας.
Γράφεις: «Οψόμεθα τι θα βγάλει το πείρα(γ)μα του υπολογιστή μας... ».
Έχω κάποιες υπόνοιες για το τι θα βγάλει αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε όπως τώρα.. Αλλά ας μην γίνομαι πάντοτε «Μάντης κακών».
Έρρωσο,
Τειρεσίας
Αναφέρθηκε σε εσένα ως τραγικός και μάλιστα άτομο υψηλού μορφωτικού επιπέδου, και μάλιστα πρώην ιατρός;;;
Μα εγώ νόμιζα οτι αποκλειστική χρήση αυτού του επιθετικού προσδιορισμού κάνει μόνο η Τζούλια..
χαχαχαχα!!!!!!!!!!
Θέλω να πω όμως οτι έκανες πολύ ωραία επιλογή τραγουδιού..
Όταν ακούς τέτοια αριστουργήματα, το μόνο που μπορείς να νιώθεις είναι περηφάνια..
Όταν όμως τελειώσει ειδικά αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι, προσγειώνεσαι στη πεζή πραγματικότητα, και σκέφτεσαι "αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτε.."
Ποτούλη, ο όρος τραγικός, όπως είπα, τέθηκε με την αρχαιελληνική έννοια, αυτή των τραγωδιών και όχι με την έννοια της Τζούλιας ή των ποδιών της... Τον όρο αυτόν τον αποδέχτηκα γιατί πιστεύω ότι αναποκρίνεται στην πραγματικότητά μου.
Αγαπητέ Τειρεσία,
ένας τραγικός ήρωας, με την αρχαιοελληνική έννοια, είναι τραγικός για έναν και μόνο λόγο: γιατί παραμένει αμετακίνητος από τις απόψεις του και τις αντιλήψεις του, γιατί παραμένει σταθερός σε κάποιες αξίες που έχει υιοθετήσει. Λάβε λοιπόν αυτήν την προσπάθεια απέκδυσης προσωπικών χαρακτηριστικών ως μια συνέπεια στη συμπεριφορά μου: ότι δεν συμβιβάζομαι με σχεδόν τίποτα και δοκιμάζω σχεδόν τα πάντα για να βρω απαντήσεις στα ερωτήματά μου. Στα πλαίσια μιας τέτοιας διάθεσης "τρώγομαι με τα ρούχα μου" και είπα να προσπαθήσω να τα αλλάξω και να βάλω άλλα. Ίσως πέσω στο "άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς", γιαυτό λέω θα δούμε τι θα βγει. Οποιαδήποτε κίνησή μου όμως κινείται στα πλαίσια της συμμετοχικής παρατήρησης -που λέμε εμείς οι ανθρωπολογούντες- δηλαδή της παρατήρησης μέσω βιωματικής εμπειρίας. Και το ότι αλλάζουμε κάποια χαρακτηριστικά μας βάλτο υπό τον γενικό τίτλο: δεν ικανοποιούμαστε με τίποτα... και αναζητούμε απαντήσεις παντού και πάντα. Πολλοί όμως ξεχνάμε να ψάξουμε στο σημείο με τις πιο πολλές πληροφορίες: αυτό που κρύβεται μέσα μας.
Τα σέβη μου.
Δημοσίευση σχολίου