Όταν η φύση χορεύει τάνγκο!

Είναι δυο. Αυτός και Αυτή. Και είναι αντικρυστά. Και προσπαθούν να συντονιστούν. Και προσπαθούν να τα βρουν (ποια είναι τα χαμένα θα με ρωτήσετε βέβαια, αλλά αφήστε το καλύτερα αυτό το ερώτημα, διότι και εγώ χαμένα τα έχω...). Ο καθείς τους όμως, βράχος αμετακίνητος!

Αυτός, δίνει το έναυσμα. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύει. Αυτή, οφείλει να ακολουθήσει εκεί που την ωθεί Αυτός. Όμως, κάνει και τα δικά της κολπάκια. Πώς θα γινόταν άλλωστε, αφού είναι Αυτή και από τη φύση της μπορεί και κάνει κολπάκια και μάλιστα σαγηνευτικά! Αυτή, με τη σειρά της, έχει έναν ακόμη πιο δύσκολο ρόλο: να αποκρυπτογραφήσει τον κώδικα με τον οποίο μιλάει Αυτός. Σε Αυτήν βαραίνει -σαν πελώριος βράχος- το ζήτημα της αναγνώρισης του ποιός είναι Αυτός. Η δύναμη που ασκεί Αυτός, η κατεύθυνση του θώρακά του, το κοίταγμά του, το ύφος του, η διάθεσή του, όλα αυτά και πολλά πολλά άλλα, οφείλει Αυτή να τα ξεδιπλώσει εν ριπή οφθαλμού και να αντιληφθεί το μοτίβο που ακολουθούν - αν ακολουθούν. Στη συνέχεια, Αυτή, απαντά σε Αυτόν, με τρόπο που θα πρέπει να του δείχνει ότι τον ακολουθεί. Αλλά έτσι, τον κάνει να συνεχίζει και να του δίνει το δικαίωμα και την ευκαιρία να κάνει την επόμενη κίνησή του. Έτσι, Αυτή ακολουθεί, δίνοντας χώρο σε Αυτόν να συνεχίσει. Άρα Αυτή επιτρέπει σε Αυτόν να προχωρήσει και Αυτός ακολουθεί Αυτήν, διότι χωρίς Αυτήν να τον ακολουθεί πιστά, Αυτός δεν θα μπορούσε να κάνει το επόμενο βήμα. Αυτή λοιπόν καθοδηγεί, γιατί απλούστατα ακολουθεί πιστά! Είναι σαν ένα μεγάλο φορτηγό που σε μια στροφή, κατορθώνει να μην παρεκτραπεί όχι μόνο γιατί στρίβει σωστά το μπροστινό μέρος, αλλά γιατί ακολουθεί πιστά και το πίσω μέρος.

Αυτός και Αυτή προσπαθούν να επικοινωνήσουν, ο καθείς με τον δικό του ίσως τρόπο. Και θα μου πείτε τότε ποιό είναι το κοινό τους στοιχείο; Μα φυσικά το ότι και οι δυο προσπαθούν. Φτάνει αυτό για να επιτευχθεί η επικοινωνία; Μα τελικά δεν έχει τόσο σημασία αυτή καθ' εαυτή η επικοινωνία, όσο το παιχνίδισμα που γίνεται στην πίστα και η προσπάθεια για να συνεχίζει κανείς να κάνει το επόμενο βήμα. Όλα γίνονται για το επόμενο βήμα και όχι για το τελευταίο που φαίνεται να είναι η επικοινωνία. Η επικοινωνία φαίνεται να είναι το καρότο που τα άλογα όντα (που αποκαλώ ανθρώπους) κυνηγούν, χωρίς ποτέ να κατορθώνουν να την φτάσουν, καθότι υπάρχει βλέπετε και το "ανικανοποίητο" κάπου εκεί στη μέση... Στη μέση είπα; Ναι, στη μέση αυτών των δυο βράχων, που από τη φύση τους, από καταβολής κόσμου δηλαδή, υπάρχει ανάμεσά τους.

Αυτή η απόσταση:

Άλλοτε φαίνεται τόσο τεράστια που ανθρώπινη αγκαλιά δεν μπορεί να χωρέσει:

Και άλλοτε φαίνεται τόσο δα ώστε να μπορείς να την χωρέσεις στη χούφτα σου:

Όλα τελικά είναι θέμα οπτικής γωνίας, από την οποία φωτογραφίζουμε την εφήμερη ζωή μας.

Όλα τελικά είναι θέμα διάθεσης. Ή μπαίνεις στο χορό και όπου βγει, ή κάθεσαι και βλέπεις απ' έξω τους άλλους να χορεύουν και κάποιοι από αυτούς μάλιστα να σε χορεύουν στο ταψί...

Και αν αναρωτιέσαι, αγαπητέ αναγνώστη, αν τυχόν ποτέ οι δυο αυτοί βράχοι κατορθώσουν να εφάπτονται, θα σου πώ ότι δεν έχω την απάντηση. Θα σου πω όμως ότι πλέον δεν την χρειάζομαι την απάντηση. Αλλά χρειάζομαι τη ζάλη από το χορό αυτών των βράχων, το χορό του χώρου, του χρόνου, του πόνου και γιατί όχι και του μόνου που προσπαθεί να σμίξει τη μοναξιά του με κάποιον άλλον μόνο.

Το τάνγκο έχει τεράστια φιλοσοφία από πίσω του. Φιλοσοφία σχετικά με τη φύση της σχέσης μεταξύ ανδρός και γυναικός. Φιλοσοφία, που μόνο μέσα στην ίδια την φύση που μας περιβάλλει μπορεί κάποιος να αντικρύσει, καθώς πρώτη η φύση γέννησε το αρσενικό και το θηλυκό και πρώτη πειραματίστηκε να τα σμίξει...

"Mariano Chico Frumboli & Juana Sepulveda"

Υ.Γ.: Οι φωτό είναι από το σημείο "Πόρτες" στο φαράγγι της Σαμαριάς, το οποίο μου άνοιξε πρόσφατα τις πόρτες του και μαζί και τα πανέμορφα μυστικά του, τα οποία μου επέτρεψε να αντικρύσω, να μυρίσω, να αγγίξω και να αισθανθώ.