Ελληνικός καφές, όπως λέμε τούρκικη τουαλέτα!

Προχτές, ετέθη το εξής ερώτημα, στην κρασοκατανυκτική παρέα που βρισκόμουν, με φόντο τον βενετσιάνικο φάρο των Χανίων: "γιατί οι σημερινοί Έλληνες δεν έχουν το μεγαλείο των Ελλήνων της αρχαιότητας και πώς φτάσαμε ως εδώ".

Οκ, να δεχτώ ότι οι Έλληνες της αρχαιότητας μεγαλουργούσαν (το βιντεάκι αυτό είναι απλά σαγηνευτικό, αφιερώστε 22 λεπτά από τη ζωή σας και απολαύστε το). Υπάρχουν πολλά ιστορικά στοιχεία που τεκμηριώνουν ότι οι άνθρωποι εκείνης της εποχής είχαν μιλήσει για όλα σχεδόν τα μεγάλα προβλήματα που μπορεί να βασανίζουν έναν σκεπτόμενο άνθρωπο, όπως και άλλα τόσα απτά ιστορικά στοιχεία που διατυμπανίζουν ότι το ελληνικό δαιμόνιο ήταν τόσο ανήσυχο που έψαχνε και έβρισκε λύσεις για όλα και για όλους.

Η απάντηση όμως στο ερώτημα που τέθηκε στην παρέα μας, θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά απλή: αυτοί που θέλουν να αποκαλούνται σήμερα Έλληνες, ουδεμία σχέση έχουν με εκείνους που αποκαλούμε Έλληνες της αρχαιότητας. Εμείς σήμερα, σαν γνήσιες κλωσίτσες, γουστάρουμε να εξαργυρώνουμε τον τίτλο οικογενειακού κύρους που δημιούργησαν κάπου κάποτε κάποιοι άλλοι. Σαν γνήσιοι βουτυρομπεμπέδες, χωρίς να ιδρώσει ο κώλος μας και χωρίς να μας λείψει σχεδόν τίποτα, καταστρέφουμε τα πάντα από την πνευματική μας κληρονομιά (ποιό παιδί αλλά και ποιός ενήλικας, ξέρει πραγματική Ιστορία;), και αρκούμαστε να αναγνωρίζουμε απλώς τα ονόματα γιγάντων όταν αυτά στολίζουν ταβέρνες, ενοικιαζόμενα δωμάτια ή ξενοδοχεία, δρόμους, τουριστικές περιοχές... Σαν άσωτοι υιοί, σπαταλάμε τα πάντα και μετά, εντελώς επιδεικτικά, φοράμε το καλό μας το κοστούμι, αυτό που θυμίζει τα κοστούμια εκείνων που τα πρωτοδημιούργησαν, και βγαίνουμε σε ευρωπαϊκές πίστες, forum, συνέδρια και χορούς, έχοντας την ψευδή πεποίθηση ότι τα ράσα κάνουν τον παπά... Άμυαλέ μου συμπολίτη, πόσο μακυά είσαι από την αλήθεια... όσο οι σημερινοί Έλληνες από τους αρχαίους Έλληνες.

Και γιατί εξάλλου να έχουμε ομοιότητα με εκείνους, όταν τόσοι κατακτητές πέρασαν (και κάποιοι από αυτούς έμειναν για 400 χρόνια), μας έσπειραν δικά τους γονιδιακά χαρακτηριστικά, μας διαμόρφωσαν, μας μετάλλαξαν; Γιατί να αναζητούμε μια σχέση με εκείνους της παλιάς εποχής, όταν η αλυσίδα της σύνδεσης έχει προ πολλού γίνει σμπαράλια λόγω των πραγμάτων που έτυχαν και λόγω των συγκυριών με τις οποίες ήρθαν αντιμέτωποι οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας; Είπαμε τα γονίδια κληρονομούνται, αλλά αξίζει να τονίσουμε ότι κληρονομούνται και από τον μπαμπάκα και από την μαμάκα. Και δεν νομίζω ότι όλοι οι Έλληνες όλων των εποχών του παρελθόντος μπορούν να διαβεβαιώσουν την ελληνική γνησιότητα των ελληνικών γονιδίων... Με άλλα λόγια, μάπα το καρπούζι, αγαπητοί μου...

Όμως για μένα το βασικότερο ερώτημα είναι άλλο: "γιατί επιμένουμε ότι έχουμε σχέση με τους αρχαίους Έλληνες και δεν το παίρνουμε απόφαση ότι είμαστε κάτι άλλο". Διότι μόνο όταν συνειδητοποιήσουμε ποιοί δεν είμαστε, θα κάνουμε το πρώτο βήμα για να βρούμε το ποιοί πραγματικά είμαστε. Αν θέλουμε λοιπόν να ξεφύγουμε από αυτήν την κρίση ταυτότητας και πνεύματος (και διόλου οικονομίας κατά τη γνώμη μου, μιας και αυτό που μας πλασάρουν περί οικονομικής κρίσης, είναι επιφαινόμενο ή αλλιώς συγχυτικός παράγων όπως μας μάθαινε ο φίλος μας και καθηγητής μας κος Τριχόπουλος στο μάθημα της Στατιστικής στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, που τον είδαμε μία ολόκληρη φορά! ναι θεωρώ τον εαυτό μου εξαιρετικά τυχερό που είδα από κοντά αυτόν τον καθηγητή). Άρα, ας ξεκαθαρίσουμε τι δεν είμαστε και μετά με καθαρό μυαλό ας ψάξουμε τι μπορούμε και τι θέλουμε να γίνουμε.

Μέχρι τότε, απολαμβάνω τους Ελληνάρες που κυκλοφορούν δίπλα μου αμέριμνοι!

Υ.Γ.1: Α, ρε Νίκο Δήμου "ανθέλληνα", πόσο ωραία έχεις περιγράψει τους σημερινούς Έλληνες;
Υ.Γ.2: Καλά ρε παιδιά ο "ελληνικός καφές" είναι ή δεν είναι τελικά ελληνικός; Γιατί κάτι μου λέει ότι τον πήραμε από τους κολλητούς μας επί χρόνια, Τούρκους, όπως ακριβώς πήραμε τις τούρκιες τουαλέτες; Και αν ισχύει αυτό, γιατί τότε τις τουαλέτες τις λέμε τούρκικες και όχι ελληνικές; Μάλιστα για πολλούς υπάρχει αχώριστη σχέση μεταξύ πρωινού καφέ και της -σχεδόν άμεσης ρε παιδί μου- μετάβασης στην τουαλέτα... όπως ίσως αχώριστη σχέση υπάρχει μεταξύ ελληνικού και τούρκικου λαού που και οι δυο τους αγκομαχούν καθημερινά...

"Μες του Βοσπόρου τα στενά"
Στίχοι: Πυθαγόρας
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας