Από τη Μυτιλήνη ως το Κάνσας η ίδια βλακεία!

Πάντα βρίσκεται κάποιος να σου χαλάσει τη διάθεση πρωί πρωί. Βγαίνοντας έξω από το σπίτι σήμερα, μετακίνησα τη μηχανή μου περίπου 3 μέτρα ώστε να είναι στον ίσκιο ενός μικρού δένδρου που υπάρχει στο δρόμο και να μην την βλέπει ο ήλιος και τη ματιάσει... Ξαναβγαίνοντας μετά από περίπου 5 λεπτά βλέπω τον γείτονα να προσπαθεί να παρκάρει, ακολουθώντας τις κατευθυντήριες οδηγίες της γυναίκας του που ήταν ακριβώς κάτω από το δέντρο. Και τότε με ρωτάει η γυναίκα του αν μπορώ να μετακινήσω τη μηχανή μου για να βάλουν το αμάξι τους. Αφού τους κοιτά καλά καλά -ο άλλος ακόμα πάλευε λες και οδηγούσε κανένα ερπυστριοφόρο- τους έκανα τη χάρη, λέγοντάς τους ότι ο καθένας απαιτεί το όχημά του να είναι στον ίσκιο και ότι ο καθένας ενδιαφέρεται για το "δικό" του όχημα. Η γυναίκα κάτι ψέλλισε του τύπου "ξέρουμε ότι σας πιέζουμε αλλά πρόκειται για αμάξι" και ο άλλος ούτε που βγήκε, ούτε που είπε ένα ευχαριστώ... Ο άλλος άφησε τη γυναίκα του να λύσει το θέμα του παρκαρίσματος αντί να βγει σαν -κοινωνικώς οριζόμενος- άντρας να μου ζητήσει να παραμερίσω τη μηχανάρα μου... Ωραίος σερνικός!

Και ρωτώ: τι σκατά έλλογο ον είναι ο άνθρωπος, όπως προσπαθείτε να με πείσετε όλοι σας, όταν ακολουθεί το νόμο των ζώων που θέλει το μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό, που θέλει το αμάξι να κερδίζει έναντι των μηχανών σε εκτίμηση και αξία στην κοινωνία (επειδή ακριβώς είναι θέμα μεγέθους από ό,τι φαίνεται), που θέλει ο πιο μεγάλος σε εξουσία να πολτοποιεί τον πιο μικρό σε δύναμη; Μα γιατί δεν αγνωρίζεται το ίδιο δικαίωμα και στους μηχανόβιους και στους παπάρες αυτοκινητόβιους που δεν είναι άλλο από το να μετακινούνται με το όχημα που αγαπούν και γουστάρουν και αυτό να προσπαθούν να παρκάρουν στο καλύτερο σημείο και να το φροντίζουν σαν να ήταν παιδί τους; Γιατί είναι τόσο δύσκολο στους έλλογους ανθρώπους να αντιληφθούν τα πράγματα πίσω από τα φαινόμενα, δημιουργώντας προστριβές στην κοινωνία τους; Γιατί ο άνθρωπος συνεχίζει να συμπεριφέρεται ιεραρχικά και να πράττει εξουσιαστικά; Γιατί η λογική δεν μπορεί να κατανοήσει ότι είμαστε όλοι αστερόσκονη, όπως ακριβώς η σκόνη που μέχρι το απόγευμα θα έχει σκεπάσει τόσο τη μηχανή μου όσο και το αμάξι του παπάρα του γείτονα;

"Dust in the Wind"
Kansas

Υ.Γ.: Εντελώς συμπτωματικά (;) συνειδητοποίησα ότι η φωτογραφία της ημέρας από τη NASA, στα αριστερά του κειμένου, μιλάει για τη συνεργασία Αμερικανών και Ρώσων, εν πτήση, σε τροχιά γύρω από τη Γη, πριν κάποιες δεκαετίες, σε μια προσπάθεια συμφιλίωσης της ανθρωπότητας απέναντι στα κοινά, συμπαντικά, μεγάλα αναπάντητα ερωτήματα της ανθρώπινης κοινωνίας... Άραγε αυτή η συμφιλίωση των ανθρώπινων κοινωνιών έχει επιτευχθεί από τα έλλογα όντα που τις συγκροτούν;;